Die dekonstruksie van Retta Blom. Zelda Bezuidenhout
geskokte stilte wat hierop volg, word net betyds verbreek voordat dit ongemaklik raak.
“Next best thing!” Christa jil en klap haar hande uitbundig soos ’n kleuter.
“Pray tell! Ons soek al die juicy bits. Wat is sy naam?”
“Hoe oud is hy?”
“Who cares! Het hy geld?”
“Waar’t julle ontmoet?”
Hermien slaan gemaak kwaad met albei hande op die tafel om almal weer tot bedaring te bring. “My goeie bliksem! Julle is erger as die paparazzi!”
“Wel, ons wil wéét of hierdie Papa darem kan razzi!” Mark is vandag weer op sy stukke.
Hermien neem ’n lang teug van haar wyn.
“Oukei. Moet my nie onderbreek nie. Daar sal ’n vraag-en-antwoordsessie aan die einde van die bespreking wees,” sê sy streng. “Sy naam is Stoffel en ek het hom op Hartklop.com ontmoet.”
“Die internet?” Retta fluister dit met afgryse, soos party mense die woorde “kanker” of “vigs” sou sê.
“Welkom in die een-en-twintigste eeu, Retta. Die internet is die nuwe singles bar.” Mark se lang donker kuif wip toe hy weer sy kop na Hermien draai. “Het jy ’n foto?”
Sy soek entoesiasties op haar foon na ’n foto van haar kuberkêrel. “Hy woon in die Kaap. Hy kom binnekort kuier.”
“Great. Dan kan ons hom ons stamp of approval gee.”
“Jy speel seker. Ek laat julle klomp wildehonde nie so gou al los op hom nie. Ek moet hom darem eers inbreek.” Hermien het ’n foto van haar nuwe liefde opgespoor en stuur nou haar foon aan sodat almal mooi kan sien. Die man het ’n vol, vriendelike gesig en dra ’n John Lennon-ronderaambrilletjie.
“Ons gesels al ’n rukkie lank. Hy dink ek’s awesome.”
“Well, of course. Want jy is!” Christa sit haar leesbril op om die foto beter te kan sien. “Hy lyk nice, Miens. Ek hou van sy look. Jy kan altyd vir hom ’n nuwe brilraam koop.”
Retta lag eerste, dan begin Mark en Christa ook giggel, totdat die drie van hulle hulpeloos skud.
“Sien? Hier begin dit al! Die ongevraagde kritiek!” Hermien lyk kamma ontsteld en trek ’n lang lip. Dan kyk sy self na die foto van Stoffel. “Dit ís eintlik ’n ou kak brilletjie. Maar dit sort ons tjoef-tjaf by Spec-Savers uit. Die man is vreeslik slim en oulik. En glad nie skaam nie. Ons gesels te lekker oor die lyflike. Hy hou van ’n vrou met ’n voller figuur. Ietsie om aan te vat.” Sy streel oor haar rojale lyf in die geblomde kaftan en glimlag ingenome.
“Mmmm, en hy kan natuurlik nie wag om te kom kuier nie, sodat hy aan jóú ietsie kan vat.” Mark knik stout vir Hermien.
“Ag, flippit, hou op om so basies te wees, Mark. Hierdie is romanse! Dis so opwindend. Ek’s so bly vir jou, Miens.” Retta lig haar glasie en stel spontaan ’n heildronk in. “Op die liefde!”
“Op die lewe!” sê Christa.
Almal lig hul glasies en klink op Hermien.
“En daai heel eerste, hemelse spyker!” voeg Mark by.
Vrydagaande was altyd haar gunstelingaand van die week toe die kinders nog in die huis was. Met Tobias uitstedig op Vrydae, het sy, Ben en Dawid maklike kos soos vetkoek met stroop en kaas gemaak of sommer ’n wegneemete gekry en voor die TV uitgekamp tot slapenstyd. Dit was vir haar die lekkerste ding om vir ’n paar uur saam met haar twee seuns op die bank te parkeer – sorgeloos in die wete dat niemand die volgende oggend douvoordag hoef op te wees en reg te staan vir iets of iemand nie. Dit was die één aand in die week wat sy toegelaat het dat skottelgoed ophoop in die wasbak, dat mindless flieks gekyk mag word en dat haar twee langbeenkinders hulself oor die meubels kon drapeer nes hulle wil.
Met Dawid by die hotelskool en Ben op sy sabbatsjaar in Londen, is Vrydagaande nou loshande die laagtepunt van haar week.
Haar huis lyk vanaand vir haar besonder leweloos. Die netheid waarna sy so obsessief strewe, is ’n bietjie pateties, dink sy. Soos ’n blanko skilderdoek waarop iets veronderstel is om te gebeur, maar nié gebeur nie. Die witgeverfde houtvloer, die roomkleurige meubels, die glaspot met drie perfekte bleek proteas … selfs die onmoontlike skoon Charlie met sy botterkleurige pels wat so mooi inpas. Alles lyk soos agtergrond. Dis nie ’n lewe nie, dink sy. Dis muurpapier.
Sy kies ’n Woolies-kitsmaaltyd uit haar vrieskas en maak dit in die mikrogolf warm. Dan skink sy vir haar ’n glas wyn, deel die kos presies in twee en skep een helfte vir Charlie in sy Alessi-bak – een van haar vriendin Koba se statement gifts. Sy gaan sit by die kombuistafel en eet haar herderspastei. “Cheers,” sê sy vir Charlie en lig haar glas. Die labrador is al lankal klaar met sy deel van die aandmaal en kyk haar hoopvol aan.
Hoekom voel dit vanaand vir haar asof sy die enigste persoon ter wêreld is wat nie ’n doel met haar lewe het nie? ’n Spoghuis sonder ’n rafel uit plek is nie ’n doel nie.
Toe sy klaar geëet het, staan sy op, maak die glasdeur van die kombuiskas oop en draai een van die wit porseleinbekers op die rak se oor ’n halfsentimeter na regs, sodat dit perfek in gelid is met die res van die ry identiese bekers. Dan gaan daar skielik ’n liggie in haar kop aan. G’n wonder Tobias het sy tassie vanoggend so versigtig in die kar gelaai nie. Die arme man. Dis seker omdat sy langs hom gestaan het. Hy woon immers al amper ses-en-twintig jaar onder haar meedoënlose netheidsregime. Hy moes noodwendig aanpas. Adapt or die. Sy onthou dat sy iewers in ’n artikel oor evolusie gelees het dat dit nie die sterkste spesie is wat oorleef nie, maar die spesie wat die maklikste by veranderde omstandighede kan aanpas. Dis presies wat gebeur het.
Sy vang haarself dat sy idioties glimlag, stoksielalleen in haar superskoon voorstedelike kombuis met net ’n verveelde labrador as geselskap. Sy moet meer uitkom, iets anders doen. Iets wat belangrik is. Die netjiese, stil huis sonder kinders smokkel met haar kop.
Sy tel Charlie se bak op en stap daarmee na die opwaskamer. Dan verander sy van plan en sit die leë bak weer op die vloer neer. Sy sal dit môre was.
Hoe vreemd is dit dat op die dag wat jou lewe dramaties en onomkeerbaar verander, jy heeltemal normaal wakker word, die slaap uit jou oë vee, piepie en terloops na jou eie weerkaatsing in die badkamerspieël kyk voor jy kombuis toe loop om koffie te maak. Presies soos amper elke dag wat dit voorafgegaan het. Min wetend dat jy nooit, ooit weer die persoon sal wees wat daai spesifieke oggend vir jouself teruggekyk het in die spieël nie. Daar behoort ’n tipe waarskuwing te wees, soos ’n spesiale alarm wat wild skril of ’n skerp swaelreuk wat in die lug hang wanneer jy uit die newels van jou slaap ontwaak. Iets wat jou sintuie, jou siel en jou niksvermoedende self waarsku oor die naderende onheil. Dít dink Retta Blom Saterdagmiddag ná haar vriendin Koba se oproep.
Sy het pas teruggekom van die winkels af, waar sy spesiale voorraad gaan koop het vir haar en Tobias se weeklikse weersiens-aandete, toe haar selfoon lui. Met al die pakkies op die marmerblad van die kombuis se eilandtoonbank, was dit eers ’n gesoek om die luiende foon op te spoor. Sy het dit net gemaak voor die twaalfde lui, wanneer die foon outomaties sou oorgaan na die stemboodskapfunksie.
“Koba! Sorry, man, ek kon glad nie my foon kry nie.”
“Retta, kan jy praat?”
Koba Retief het waarskynlik al moed opgegee, want dit het geklink asof sy onkant gevang is. Almal weet dat geduld nie een van haar sterk punte is nie. Dis moontlik een van die redes waarom haar geleentheidskoördinasie-maatskappy so ’n groot sukses is – as Koba iets gedoen wil hê, moet dit onmiddellik gedoen word, geen verskonings nie. Dis ook waarom sy ’n kliëntebasis het wat soos die wie’s wie van Suid-Afrika se mense-wat-tel klink. Van wynboere tot eiendomsmagnate tot politici. Swart, bruin en wit. Ou geld en nouveau riche.
“Jip. Is iets fout? Is jy orraait?” Retta het haar foon teen haar oor vasgeknyp sodat sy die artisjokke op die toonbank kon uitpak. Sy wou dit voorberei soos Tobias daarvan hou