Republika Smoka. Rebecca Kuang

      Kurwa mać, jak to możliwe?! – wykrzyknęła.

      – Mnie też bardzo przyjemnie – rzucił Nezha. – Myślałem, że się ucieszysz.

      Mogła tylko patrzeć. Wydawało się to niemożliwe, nie do pomyślenia, lecz on naprawdę żył. Stał przed nią, mówił, oddychał.

      – Kapitanie – napomniał Nezha – więzy.

      Rin poczuła, jak nacisk na przegubach maleje i znika. Ramiona opadły jej do boków. Krew gwałtownie wpłynęła do żył, rozpalając jej w palcach milion błyskawic. Pomasowała nadgarstki i skrzywiła się, gdy zeszło z nich kilka płatków zdartego naskórka.

      – Dasz radę wstać? – zapytał Nezha.

      Słabo skinęła głową. Pomógł jej się podnieść. Zrobiła krok naprzód i zderzyła się z potężną falą zawrotów głowy.

      – Spokojnie. – Chłopak podtrzymał Rin za ramię.

      – Nie dotykaj mnie. – Wyprostowała się.

      – Wiem, że nadal masz zmącony umysł, ale to…

      – Nie dotykaj, powiedziałam!

      Cofnął się i rozłożył ręce.

      – Za kilka chwil wszystko nabierze sensu. Jesteś bezpieczna. Wystarczy, że mi zaufasz.

      – Zaufać ci? – powtórzyła. – Zaatakowałeś mój statek!

      – Ściśle rzecz biorąc, nie należał do ciebie.

      – Mogłeś nas zabić! – wrzasnęła Rin. Jej umysł wciąż pracował w ślimaczym tempie, lecz pewien fakt wydał się jej bardzo, bardzo znamienny. – Ostrzelałeś nas opium!

      – Wolałabyś prawdziwe pociski? Staraliśmy się nie wyrządzić wam krzywdy.

      – Twoi ludzie nas związali i godzinami trzymali pod masztem!

      – Po prostu nie chcieli, żebyście umarli! – Nezha obniżył głos. – Posłuchaj, Rin, przykro mi, że odbyło się to w ten sposób. Musieliśmy was wyrwać z Ankhiluun, ale nie chcieliśmy zrobić nikomu nic złego.

      Kojący ton Nezhy dodatkowo ją rozsierdził. Nie była przecież, kurwa, małym dzieckiem; nie mógł jej uspokoić paroma przyjaznymi słówkami.

      – Pozwoliłeś mi myśleć, że nie żyjesz.

      – A czego się spodziewałaś? Listu? Wiesz, ciebie też nie było najłatwiej odszukać.

      – List byłby lepszy od obrzucenia mojego statku bombami!

      – Znowu o tym?

      – To dość poważna sprawa.

      – Wszystko ci wytłumaczę, ale teraz chodźmy – obiecał. – Dasz radę iść? Proszę? Ojciec na nas czeka.

      – Ojciec? – powtórzyła niezbyt rozsądnie.

      – Chodź, Rin. Wiesz przecież, kim jest mój ojciec.

      Potrząsnęła głową i nagle doznała olśnienia.

      Och.

      Albo właśnie uśmiechnęło się do niej szczęście, i to niebywale wręcz szeroko, albo miała przed sobą już bardzo niewiele życia.

      – Mam iść sama? – zapytała.

      Oczy Nezhy strzeliły ku pozostałym cike, nieco dłużej zatrzymały się na Chaghanie.

      – Doszły mnie słuchy, że teraz to ty jesteś ich dowódcą?

      Zawahała się. Nie zachowywała się jak dowódca. Niemniej rzeczywiście nosiła stopień komandora, więc nominalnie…

      – Tak.

      – Więc chodź sama.

      – Bez cike nigdzie się nie ruszę.

      – Obawiam się, że na to przystać nie mogę.

      – No to do dupy. – Butnie zadarła głowę.

      – Naprawdę sądzisz, że choć jeden z twoich ludzi jest w stanie udać się na audiencję u możnowładcy? – Nezha skinął dłonią na cike. Suni wciąż spał, ciemniejąca pod nim na pokładzie plama śliny rozlewała się coraz szerzej. Chaghan z szeroko rozdziawionymi ustami wpatrywał się zafascynowany w niebo, a Ramsa siedział z zamkniętymi oczyma i chichotał co chwila bez wyraźnego powodu. Rin po raz pierwszy w życiu poczuła się zadowolona ze swojej wysokiej tolerancji na opium.

      – Musisz dać słowo, że ich nie skrzywdzicie – powiedziała.

      – Proszę cię. – Nezha zrobił urażoną minę. – Nie jesteście przecież więźniami.

      – Kim więc jesteśmy?

      – Najemnikami – odpowiedział łagodnym tonem. – Tak możecie o sobie myśleć. Jesteście najemnymi żołnierzami bez pracy, a ojciec chce wam przedstawić bardzo lukratywną propozycję.

      – A jeżeli ta propozycja nie przypadnie nam do gustu?

      – Pozwalam sobie wierzyć, że jednak przypadnie. – Nezha zachęcił Rin gestem, by poszła za nim, lecz dziewczyna nie ruszyła się z miejsca.

      – Chcę, żebyście pod moją nieobecność nakarmili moich ludzi. I to nie jakimiś resztkami. Mają dostać porządny, gorący posiłek.

      – Rin, chodź już…

      – I pozwólcie im się wykąpać. A potem zaprowadźcie do wygodnych kwater. Nie chcę słyszeć o areszcie. Potraktuj to jako moje warunki wstępne. Aha, i pamiętajcie, proszę, że Ramsa nie przepada za rybami.

      – Pracuje na wybrzeżu i nie jada ryb?

      – Cóż, wybredny jest.

      Nezha przekazał coś półgłosem kapitanowi, który zrobił taką minę, jakby generał podstawił mu pod nos gar zepsutego mleka.

      – Załatwione. – Nezha spojrzał na Rin. – Czy teraz możemy wreszcie iść?

      Potknęła się już przy pierwszym kroku. Nezha wyciągnął do niej rękę. Pozwoliła sobie pomóc. Poprowadził ją do burty.

      – Dzięki, komandorze! – zawołał za nimi Ramsa. – Postaraj się nie zginąć!