Droomdelwers. Esta Steyn
Leendra kyk die Bonthuyse agterna soos wat hulle terugloop oor die oop werf na die klein huisie aan die oorkant waar kleurryke potplante die stoep versier en oom Bontie se uitgekerfde naambord met die woorde Die Bont Huis steeds teen die stoepdak hang.
Vir die eerste maal voel dit tog vir haar asof sy regtig huis toe gekom het.
“Kom ons gaan in,” praat Lucia agter haar, “jy’s seker doodmoeg.”
Die huis het verander. ’n Deel van die stoep is toegebou en is nou ’n sonnige vertrek met rottangstoele en ’n tafel. Die muur tussen die sit- en eetkamer is uitgebreek en dis nou een groot vertrek. Daar is ander gordyne en matte en meubels. Dit voel nie meer soos die plek waar sy en Sielie grootgeword het nie. Sy ken nie die skilderye teen die mure nie. Wat het van die orrel geword?
Hulle loop die gang af na die kamer wat haar kamer was. Dit lyk vreemd. Die mure is roomkleurig. Die duvetoortreksel en gordyne is ’n sagte appelkooskleur. Die vertrek lyk soos ’n gastekamer met spierwit, opgevoude handdoeke wat op die bed lê en ’n potjie blomme op die spieëlkas.
Lucia kyk haar huiwerig aan. “Daar was van jou klere by die goed wat gestoor was. Ek het dit hier ingesit.” Sy maak die kasdeur oop.
Leendra staar na die inhoud van die klerekas. Is dit my goed? Is dit wat ek daardie tyd gedra het? Netjiese hopies onderklere, truie, T-hemde. Rokke, rompe, denims, langbroeke. Skoene, stewels. Die donkergroen romp. Haar gedagtes word wilde swart diere wat uit skaduwees loer en haar uit haar skuiling wil verdryf.
Die donkergroen romp. Ferdinand.
“Phil het gesê jy kan môre Dwarsmansdal toe gaan om toiletgoedjies te kry,” praat Lucia langs haar.
Sy kan nie antwoord nie. Sy is bang vir haar gejaagde asem.
En dan wals Mara die kamer binne. “Ek hoop jy hou van die kamer! Ons het vreeslik tekere gegaan om alles klaar te kry voor jy kom!”
“Ma …” probeer Lucia keer.
Maar Mara se armbande rinkel. “Nuwe gordyne ook gemaak. Jy ken nie vir Lucia nie – als moet altyd eksieperfeksie wees.”
Vir Leendra voel dit asof haar stem uit ’n ver plek kom. “Dankie, mevrou. Dit lyk baie mooi. Ek wil nie hê julle moet moeite doen nie.”
“En die handdoeke kom uit Lucia se trousseaukis. Voel die kwaliteit. Stuttafords. Ek sê vir Lucia ek weet nie van wit handdoeke vir een wat so pas …”
“Ma …”
“Maar ek sê vir Lucia ek verstaan niks van die amnestie-storie nie. Dat hulle iemand sommer skielik drie jaar afgee. I can’t believe! Dis wat die land so deurmekaar maak.”
Skielik kry Leendra groot lag vir die vrou se groen ooglede wat dramaties flikker. “Ek hoop nie ek gaan als nog meer deurmekaar maak nie, mevrou.”
Lucia kyk verleë na haar ma en dan verskonend na Leendra. “My ma … bedoel dit nie so nie. Die tee is reg … ons gaan op die stoep drink.”
Mara swaai op haar hakke om en kyk reguit na Leendra. “Ek is een wat ’n ding sê soos dit is. Jy sal dit nog agterkom. Ek is nie een vir hidden agendas nie. What you see, is what you get. Ek is reguit.”
“Ek ook, mevrou.”
Mara is onkant gevang. Sy maak haar mond oop en weer toe. Maar dan kyk sy skerp na die verkreukelde pakkie sigarette wat Leendra uit haar baadjiesak haal.
“Mag ek op die stoep rook, mevrou?”
“Op die stoep, ja,” sê Mara en gooi haar serp se punt met ’n lang haal om haar nek. “Maar jy sal moet oppas om nie vir Sielie verkeerde gewoontes aan te leer nie. Sy is baie vatbaar. Baie, baie vatbaar. Aan die ryp word, jy weet.”
“Waar is Sielie, Ma?” vra Lucia bekommerd.
“Ek het vir Phil gestuur om haar te gaan soek. Seker by die soutmyn.” Sy swaai om na Leendra toe: “Skoon verskrik vandat sy gehoor het jy is op pad.”
Die landskap is spierwit. Rye southope lê verblindend helder in die middagson. Dit lyk soos sneeubedekte heuwels. Ver aan die oorkant by die vleiland styg ’n klomp flaminke sierlik op en bly in die lug hang soos pienk langsteelblomme.
Waar Sielie hoog in die stuurkajuit van ’n stootskraper sit, is sy vasgevang in haar eie wêreld. Sy maak haar rugsak oop en pak haar lappopmense een vir een uit. Hulle is baie mooi. Sy het hulle almal self gemaak van al die oorskietlappies en knopies en wol wat ant Sweetie vir haar gee. Dis nie gewone poppe nie. Dis praat-poppe.
“Sussie het gekom,” sê Sielie-pop. Sy lyk baie bly. Haar swart wolhare is wild en staan in alle rigtings. Haar pikswart kraalogies blink. “Sussie kom van ver af. Van baie ver af.”
“Ek is baie bly sy is by die huis,” sê Mamma-pop met ’n sagte stem. Sy het kort bruin hare en dra ’n blou voorskoot, want sy bak koekies.
Nou kom Pappa-pop met sy dik stem ook by. “Jy moet luister wat jou suster sê. Sy is groter as jy.” Hy het rooi hare en ’n rooi snor. Al lyk hy kwaai, is hy baie lief vir Sielie-pop.
“Ja, Pappa,” sê Sielie-pop, “ek sal mooi vir haar luister.”
“Nou is ons almal weer bymekaar,” sug Mamma-pop tevrede.
“Ja, vrou,” sê Pappa-pop. “Laat ons God dank.”
“Prys die Heer met blye golwe,” begin die Mamma-pop sing. “O, my siel dit ruik na stof …”
Maar sy hou op sing wanneer oom Phil se stem skielik oor die soutwerf aankom: “Sie-lieeee!! Sie-lieeeee! Ce-cile!!”
Sielie prop die poppe haastig terug in die sak. Sy spring met ’n spoed van die stootskraper af.
Phil lyk ongeduldig wanneer hy haar sien. ”Waar’s jy al weer? Almal soek jou! Jou suster het gekom en ons gaan nou eet.”
Sy kyk hom skuldig aan. “Ek-k-k-k …” Die klank bly in haar keel vassit.
Hy draai om en begin in die rigting van die huis aanstap. Sy loop afkyk-afkyk agter hom aan oor die soutwerf.
Van waar Leendra op die stoep staan, sien sy die tenger figuurtjie van ver af aankom, kaalvoet met ’n verbleikte rok aan. Wilde swart krulle omraam die bleek gesiggie. Sy gaan nader en Sielie gaan staan.
“Sielie?”
Sielie se oë bly op haar voete.
“Ek is jou sussie … Leendra.”
Sielie bly snaarstyf staan. Ná lang sekondes kyk sy stadig op. Haar oë is onpeilbaar donker.
“Sielie … onthou jy my?”
Sielie kyk weg, ver weg. Sy kou aan haar onderlip. En toe hardloop sy skielik met haar rugsak by die oop voordeur in. Leendra kyk haar onseker agterna en gaan sit op die stoepmuurtjie. Sy steek ’n sigaret aan.
In Silwerkruis was ek so ver van Sielie af, dink sy wrang. En nou voel dit asof ek nog net so ver is.
Dis Lucia wat skielik sag agter haar praat. “Ons gaan nou eet.”
“Sielie … Sielie ken my nie.”
“Toemaar, sy sal jou nog gewoond word, jy sal sien. Ek dink sy’s eintlik baie bly dat jy gekom het. In die begin was dit vir my net so moeilik. Ek het gedink sy sal my nooit aanvaar nie, maar dit het binne ’n paar dae verander.”
Leendra kyk na Lucia se sagte bruin oë. Waar sou oom Phil haar ontmoet het?
Die lang tafel in die eetkamer is feestelik gedek met geel rose, groen lower en wit kerse. Sielie sit strak na haar bord en kyk wanneer Leendra langs haar plaasneem. Phil maak ’n bottel wyn oop en vul die glase, terwyl Lucia die skottels kos van die kombuis af indra. Daar is ’n gebraaide lamsboud, hoenderpastei, gebakte aartappels, gegeurde rys, soetpatats, broccoli met kaassous, wortelslaai.
Leendra staar na die klomp kos. Silwerkruis.