Doping w sporcie. Отсутствует

      Przypisanie substancji do grupy zabronionej wyłącznie podczas zawodów oznacza, że próbka pobrana do kontroli dopingu w okresie poza zawodami nie będzie badana na obecność tej substancji. Ponadto związki na liście WADA podzielone są na określone i nieokreślone. Podział ten wynika z faktu, że niektóre substancje mogą się znaleźć w organizmie sportowca bez jego wiedzy, np. z uwagi na powszechność ich występowania. Ma to znaczenie wyłącznie na etapie nakładania sankcji na sportowca po pozytywnym wyniku badań antydopingowych. W przypadku wykrycia w próbce biologicznej zawodnika substancji określonej, w pewnych warunkach możliwa jest redukcja sankcji przewidzianych do nałożenia za pozytywny wynik kontroli. WADA wyraźnie stwierdza, że substancje określone niekoniecznie są mniej skutecznymi środkami dopingującymi niż nieokreślone, a ich wykrycie podczas kontroli dopingu nie zwalnia sportowca od odpowiedzialności za to, co dostaje się do jego organizmu.

      Światowy Kodeks Antydopingowy WADA stanowi, że związek chemiczny zostanie uznany za zabroniony w sporcie, jeśli jest środkiem maskującym (tzn. może utrudniać wykrycie stosowania innych substancji, które zostały już uznane za doping) lub spełnia dwa z następujących trzech kryteriów:

      Szczególne kontrowersje wzbudza ostatnie kryterium, które dla wielu jest niejasne. We wstępie do Kodeksu napisano, że duch sportu jest świętowaniem ducha człowieka, ciała i umysłu, i odnosi się do takich wartości, jak: etyka, fair play i uczciwość, zdrowie, doskonałość w działaniu, charakter i wykształcenie, zabawa i radość, praca zespołowa, poświęcenie i zaangażowanie, poszanowanie reguł prawa, odwaga, wspólnota i solidarność. Przyjmując pogląd niektórych ekspertów, że stosowanie jakiejkolwiek substancji farmakologicznej przez osoby zdrowe jest sprzeczne z duchem sportu, oraz mając na uwadze formułę znaną z każdej reklamy leków, że niewłaściwie stosowane mogą zagrażać zarówno zdrowiu, jak i życiu, okazuje się, że przywołane powyżej kryteria nie są specjalnie wygórowane. Nie oznacza to jednak, że każdy związek chemiczny, który je spełnia, staje się automatycznie środkiem dopingującym. Przykładowo picie wody podczas rywalizacji wpływa na poprawę wyników, a spożycie jej w nadmiarze może doprowadzić do hiponatremii i spowodować zgon. Jednak absurdem byłoby zakazać sportowcom spożywania wody podczas rywalizacji.

      Mimo to należy zachować szczególną ostrożność przed stosowaniem różnych substancji, często niezbadanych pod względem ich wpływu na organizm ludzki. Zwłaszcza że opracowana przez WADA Lista substancji i metod zabronionych w sporcie ma charakter otwarty. W większości klas podano jedynie przykłady substancji dopingujących (w 2020 r. jest ich ok. 320), dodając uwagę, że lista nie ogranicza się wyłącznie do wymienionych związków albo że zabronione są także inne substancje o podobnej strukturze chemicznej lub podobnym działaniu biologicznym. Ponadto, od początku 2010 r., na listę wprowadzono klasę S0 (substancje niezatwierdzone). WADA nie wymienia w niej przykładów środków dopingujących, definiuje jednak, że za takie należy uznać te substancje farmakologicznie czynne, które nie zostały przez jakąkolwiek rządową jednostkę opieki zdrowotnej dopuszczone do obrotu jako produkty lecznicze stosowane u ludzi. Dotyczy to m.in. leków będących w fazie badań przedklinicznych lub klinicznych, leków wycofanych z lecznictwa lub zatwierdzonych do stosowania tylko w weterynarii czy też zmodyfikowanych substancji psychoaktywnych (np. dopalaczy). Przez długi czas jedyną klasą substancji zabronionych, która ograniczała się wyłącznie do wymienionych w niej przykładów, była