Bezsenność. Monika Siuda

      – Wejdźcie – odezwał się Chwała, słysząc pukanie do drzwi.

      Nigdy nie załatwiał podobnych interesów w gabinecie znajdującym się w domu. Do podobnych celów miał urządzony drugi gabinet, znajdujący się w piwnicy, do którego można było wejść bezpośrednio z podwórka. Drzwi prowadzące do niego znajdowały się w takim miejscu, że nie sposób było wypatrzyć je od frontu domu.

      – Dobry wieczór – przywitał się Śmiały. Duch milczał. Stanął przy samych drzwiach, nie zamierzając wchodzić dalej.

      Jego zachowanie nikogo nie dziwiło. Ten człowiek raczej rzadko się odzywał i stronił od bezpośredniego kontaktu z ludźmi. Chwała akceptował to. Nawet zdołał nauczyć się znosić, że nie mówi mu dzień dobry wtedy, kiedy powinien. Duch zasłużył na to, bo nigdy jeszcze nie zawiódł i wywiązywał się z obowiązków we wzorowy sposób.

      – Siadaj. – Chwała wskazał krzesło naprzeciw swojego biurka.

      – Wykonaliśmy zadanie – oznajmił Śmiały, choć zdawał sobie sprawę z tego, że jego szef dowiedział się o tym niemal zaraz po tym, kiedy to się stało. Media działały błyskawicznie i nieraz niewiele brakowało, aby dowiedziały się o czymś wcześniej niż policja.

      – Byli jacyś świadkowie?

      – Nie – odpowiedział Śmiały i choć skłamał, jego głos nie załamał się ani na chwilę. Wiedział, że lepiej nie przysparzać szefowi niepotrzebnego stresu, zwłaszcza, jeśli problem bez trudu można rozwiązać.

      Widział w pobliżu miejsca strzelaniny jakąś kobietę, ale ocenił, że nie może stanowić żadnego zagrożenia. Zresztą zaraz po tym, jak uznał, że mogła coś widzieć, postanowił odszukać ją i skutecznie uciszyć. Już nieraz doskonale radził sobie w podobnych sytuacjach i nie widział powodu, dla którego tym razem miałoby się stać inaczej.

      – Czy ten człowiek miał coś przy sobie? – zapytał Chwała. Starał się, żeby ton jego głosu brzmiał obojętnie.

      – Nic nie zauważyłem – przyznał zgodnie z prawdą Śmiały.

      Akurat w tym wypadku nie musiał kłamać. Wojtek trzymał plecak za górny uchwyt. Nie założył go na plecy, ale zwisał mu wzdłuż nogi, a że był niewielki, zwyczajnie umknął uwadze Śmiałego.

      – Pamiętasz, że przed wami jeszcze wykonanie drugiej części zadania?

      – Tak. Ale czy nie możemy uznać, że to, co zrobiliśmy, zasługuje na wynagrodzenie? – zapytał Śmiały. Każdy przecież miał prawo dbać o interesy.

      – Mam dla was pieniądze. Jednak tylko niewielką część. Doceniam, że wszystko przebiegło zgodnie z planem, ale nie zapłacę za coś, czego nie dostałem.

      – Oczywiście. – Śmiały nie zamierzał się sprzeczać.

      Dziwiło go tylko, dlaczego przeszukanie mieszkania tego mężczyzny szef uznawał za znacznie bardziej skomplikowane i wartościowe niż zastrzelenie go.

      – Nie muszę chyba przypominać, że oczekuję największej dyskrecji.

      – Wszystko będzie wykonane, jak należy – zapewnił Śmiały i wyciągnął rękę po koperty, które podał mu szef.

      Chwała został sam. Czuł ulgę. Właśnie pozbył się problemu, który od bardzo długiego czasu spędzał mu sen z powiek. Miał nadzieję, że przeszukanie mieszkania tego człowieka, którego zabicie zlecił, upewni go jedynie w przekonaniu, że rozdział życia z nim związany słusznie uznał za zamknięty.

      Zamknął drzwi na klucz, zgasił lampkę stojącą na biurku i ruszył w stronę dobrze ukrytych drzwi prowadzących z gabinetu urządzonego w piwnicy wprost do gabinetu znajdującego się w centralnej części jego ogromnego i starego domu. Mimo braku światła, bez trudu odnalazł ukryte za regałem drzwi i dźwignię, która umożliwiała ich zamknięcie.