Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray
aan. “Ek het Ma gesê ek begin losies betaal en Amanda ook. Ek bring nou die geld.”
Wena voel diep skuldig toe sy die paar note by hom neem. As sy nie skielik spandabelrig geword het nie, sou sy nie nou nodig gehad het om haar kind se geld te neem nie. Maar dan kyk sy in sy oë op en sy besef dat sy nie anders kan as om dit te neem nie. Hy is nou groot, soos Raul gesê het. En hy het ook sy trots.
“Dankie, my seun.”
“Alles reg, Ma. Maar wat is aan die gang?”
“Wat?”
“Ek weet nie, maar hier is iets aan die gang. Ma is anders. Dis of Ma iets verwag of … Ag, ek weet ook nie wat nie.”
“Ag nee, my kind, wat sal ek nou verwag?” lag sy dit weg en stap uit om die geld veilig te gaan bêre. Sy sal versigtiger moet wees. Andrew is maar so stil. Hy is baie opmerksaam. Sy kom by Amanda se kamer verby en loer in.
“O, jy is al hier? Ek het jou nie hoor kom nie. Wat maak jy?”
Amanda kyk op. “Ek sorteer ’n bietjie hierdie gemors uit. Kyk daar op die bed. Ek het vir my ’n paar nuwe skoene gekoop.”
Wena bekyk dit van alle kante. “Dis pragtig. Maar jy het mos al so ’n kleur.”
“Ja, maar hulle sit nie lekker nie.”
“Wat gaan jy nou met die oues maak?”
“O, ek weet nie. Ek sal op ’n manier ontslae moet raak van al die skoene wat hier lê en nooit gedra word nie.”
“Kan ek kyk of daar iets is wat ek kan gebruik?”
Haar dogter kyk verbaas op. “Ja, natuurlik, maar Mams dra mos nie hoëhakskoene nie.”
“Nee, nie juis nie, maar …” Sy begin krap tussen die bondel. “Ek kan altyd begin. Ek is darem nog nie só oud nie.”
Amanda bekyk haar ma met ’n eienaardige blik, trek dan haar skouers op en gaan voort met haar werk. Wena skud haar kop terwyl sy vyf pare skoene eenkant sit. Raul het seker in ’n mate gelyk. Dis mos skreiende geldmors hierdie. Maar so is die meeste meisies maar vandag. Kry salaris, sien iets moois, koop dit en vind dan uit dat dit nie so goed sit of regtig is wat sy wou gehad het nie. Miskien moes sy maar strenger met haar dogter gewees het, haar van die begin af losies laat betaal het.
Dan skraap sy die hele bondel bymekaar en glimlag. Ag, toe maar, Amanda is nou eenmaal jonk en sy ís lief vir mooi goed. Haar oog val op ’n ander hopie goed. “En dit?”
“Dis ou lipstiffies en ander grimeermiddels. Party is al oud en ander gebruik ek nooit meer nie. Dit moet asblik toe.”
Wena aarsel, tel dan met die een hand die bondeltjie op. “Ek sal dit vir jou gaan weggooi,” bied sy aan en verdwyn uit die kamer, die een arm vol skoene, die ander hand vol grimeermiddels. Maar sy stap glad nie asblik toe nie. Amper soos ’n skelm sluip sy haar eie kamer binne.
Die res van die week verloop rustig. Andrew verdwyn soggens werk toe, keer middae laat terug, stil en sonder eise. Amanda haal soggens die bus, kom soms laataand eers weer tuis as sy aan ’n parade deelneem. As sy in hierdie dae heelwat stiller en bedeesder is as vantevore, merk niemand dit op nie. Wena is te besig om enigiets raak te sien.
Dis of ’n nuwe wêreld vir haar oopgaan in hierdie week. Bedags doen sy nog naaldwerk. Hulle moet lewe. Maar ook dít het skielik anders geword – dit is nou eerder plesier as plig. En saans lewe sy werklik wanneer sy met die sketsboek en potlood in die bed lê en haar verbeelding vrye teuels gee. Dan gaan ’n wonderwêreld vir haar oop.
Maar sy skets nie net nie. Stilletjies pas sy die nuwe rokke in haar kas oor en oor aan, bekyk dit baie krities van alle kante, besluit dan dat selfs Raul Günther nie maklik daarmee fout behoort te vind nie. Weliswaar is die kwaliteit van die materiaal nie wat Raul sou wou gehad het nie, maar die ontwerp maak op daarvoor.
Ook begin sy na baie, baie jare eksperimenteer met haar dogter se oorskietgrimeermiddels. Wanneer sy haarself in die spieël betrag, moet sy erken dat Raul weer gelyk gehad het. ’n Klein bietjie kleursel op die lippe maak ’n ongelooflike verskil!
Die halwe potjies room begin vinnig sak, want dit word nou gereeld gebruik. Daar is nog barsies in haar hande, want die werk hou nie op nie, maar hulle is opmerklik sagter.
Die week is eindelik verby. Wena staan daardie oggend op asof sy aan die begin van ’n nuwe lewe staan. Sy stap na haar kas, haal een van die rokke uit wat sy so in die geheim gemaak het. Gistermiddag het sy van Andrew se losiesgeld geneem en haar hare laat sny. Andrew het niks opgemerk nie en Amanda het gisteraand baie laat eers ingekom. Sy bekyk haarself in die spieël, neem dan ’n lipstiffie. Daarna buk sy en trek een van die pare skoene aan wat Amanda nie meer wou hê nie. Gelukkig dra hulle dieselfde nommer. Dan stap sy uit.
Sy is ongeërg besig om ontbyt te maak toe haar kinders binnekom. Amanda gaan sit dadelik aan, en dis Andrew wat eerste stoof se kant toe kyk.
“Ma!” Hy rys uit die stoel uit op en Amanda kyk verbaas na hom. Dan swaai sy haar kop ook in die stoof se rigting en Wena draai haar om.
“Môre, kinders. Goed geslaap?”
Hulle antwoord nie, en sy skep hul eiers in die borde, moet dan weer opkyk toe die stilte darem te lank rek. “Sit, Andrew, en eet jou kos. Jy gaan laat wees.”
“Wat gaan met Ma aan?”
“Hoekom, my kind?” Byna versigtig kyk sy na Amanda en wat sy op haar dogter se gesig sien, laat haar ondeund glimlag. Sy druk Andrew op die skouer terug in sy stoel en streel oor sy donker kop. “Jou ou ma het haar maar net so ’n bietjie reggeruk. Dis al, my seun. Ek het daaraan gedink dat julle nou grootword en julle dalk vir julle ma skaam. Ek het deur die jare nooit aandag gegee aan hoe ek lyk nie. Toe het dit nie soveel saak gemaak nie. Maar nou is julle groot en ek wil nie hê julle moet julle vir my skaam nie.”
“Maar Ma is mooi.” Andrew sê dit asof hy nooit aan so ’n moontlikheid gedink het nie. Dan kyk hy met ’n verdwaasde glimlag na sy suster. “Heng, Amanda, ons ma is sommer deksels mooi!”
Amanda lag skielik, staan op en gooi haar arms spontaan om haar ma, gee haar ’n drukkie en staan dan terug om haar van alle kante goed te bekyk. “Jou ou skelm!” Dan verstrak die blou oë en sy neem die hande met die fyn barsies in hare. “Jy is pragtig, Mams. Ek spog met jou.”
Wena moet sukkel om die trane terug te hou, maar haar hart loop oor van dankbaarheid teenoor Hom wat haar mooi geskape het, teenoor haar kinders wat so dierbaar is en … teenoor Raul Günther wat haar oë oopgemaak het.
“Dankie, my kind. Dankie, Drew. Ek is … bly julle dink ek … sal reg aan julle laat geskied. Maar kom nou. Nou moet julle roer of julle gaan albei laat wees.”
Toe hulle stap, soen hulle haar met meer innigheid as gewoonlik.
“Tot siens, Mams. Soet bly, jou mooi ding,” terg Amanda voordat sy haar vinnig uit die voete maak.
Andrew gee sy ma een van sy seldsame drukkies, en kyk tergend in haar oë af. “Ek het mos nou die dag al gesê hier is iets aan die gang. Tot siens, Ma.”
Wena hou haar doenig met haar huishoudelike pligte, maar in der waarheid is sy soos ’n staalveer gespanne.
Dan hoor sy dit … die geluid waarop sy al die hele oggend wag. Die kraak van die voorhekkie …
7
Hy bly staan net voor haar, antwoord nie eens op haar “Goeiemôre, meneer Günther” nie. Hy kyk net.
Sy doen haar bes, maar weet sy kan dit nie keer nie. Sy voel die warmte oor haar hals en wange sprei en moet vir haarself glimlag. ’n Vrou van veertig wat statig en waardig en o, so wêreldwys wil voorkom, bloos nie!
Sy sien die goedkeuring in sy oë en voel die blos verder verwarm. Dan gee sy maar oor en lag saggies.
Hy praat nog nie, wys net met sy vinger sy moet so ’n entjie wegstap, wys weer dat sy in die rondte