Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer
maak.”
Neville en Boetman kuier op die ou end tot laataand. Tant Doortjie het naderhand gaan slaap. Eers toe Riana sê sy gaan ook kamer toe, staan Neville op om Boetman van Pikkie se skoot af op te tel waar hy ná ete weer aan die slaap geraak het. “Dis tyd dat ons ook huis kry. Baie dankie vir die lekker ete, en julle moet lekker slaap.”
Toe Pikkie saam met hom motor toe wil stap, keer hy haar. “Nee, bly liewer in die huis. Dis koel buite.”
“Jy is ’n ander een,” beskuldig Riana haar toe sy motor buite wegtrek. “Hy maak allerhande planne om by jou uit te kom, en dan gaan sien jy hom nie eens buite af nie.”
“Maar ek moedig hom nie aan om vir my te kom kuier nie, en dis hý wat gesê het dis koel buite. Hoe gouer hy in elk geval verstaan dat ek nie planne het om met hom ’n verhouding aan te knoop nie, hoe beter.”
“Jy het voorwaar die skoot hoog deur oor Brian, om ’n man soos Neville deur jou vingers te laat glip.”
“As jy dink hy’s so wonderlik, hoekom vat jy hom nie vir jou nie?” vra Pikkie ongeërg. “Dink net, dan kry jy sommer ’n kind ook op die koop toe.”
“Het jy darem al van Brian gehoor vandat hy weg is?”
“Nee. Maar hy het gesê hy kontak my sodra hy terug is.”
Die volgende dag, toe Riana van die winkel af kom nadat sy gaan melk koop het, druk sy ’n koerant in Pikkie se hande. “Kyk ’n bietjie wie pryk op bladsy drie.”
“Wie?”
“Kyk self.”
Toe sy omblaai, bokspring haar hart. “Dis Brian!”
“Brian en vier van sy modelle. Ek het net die onderskrif gelees. Wat staan daar nog?”
Pikkie se blik vlieg gretig oor die beriggie. “Nie veel nie. Net dat die modeskou ’n groot sukses was en dat twee van sy modelle Saterdag na Londen vertrek vir ’n modeskou daar.”
“Waarna kyk julle?” vra tant Doortjie skielik agter Pikkie.
“Sommer na . . . iemand wat ons ken,” sê Pikkie en mik om om te blaai. Maar tant Doortjie is nie daarmee tevrede nie.
“Wag, laat ek ook sien. O, en watter van dié mense ken julle?”
“Pikkie ken hierdie man,” sê Riana en wys na Brian se foto.
“Nou van waar ken jy hom dan? Wag, laat ek eers lees wat hier staan.” En toe sy klaar gelees het: “Gmf, is hy ’n mán?”
“Tante kan mos sien hy’s ’n man.”
“Wat ek bedoel, is of hy ’n régte man is. ’n Man wat hom met sulke vroumensdinge besig hou . . . Dit laat mens wonder.”
Riana gee ’n laggie. “Pikkie het hom al gesoen. So sy sal weet of hy ’n regte man is of nie.”
Tant Doortjie kyk fronsend na Pikkie. “Gesoen? Van waar ken jy hom dan?”
Pikkie werp ’n verwytende blik na Riana. “Dit was net ’n soentjie om dankie te sê dat ek saam met hom uitgegaan het.” Toe kyk sy weer waarskuwend na haar vriendin.
“Uitgegaan het waarheen?”
“Gaan uiteet het.”
Tant Doortjie bestudeer die foto aandagtig. “Wat doen hy? Hy kan tog seker nie ’n bestaan maak deur van meisies modelle te maak nie.”
“Hy maak ’n baie goeie bestaan daaruit. Hy’t drie sulke opleidingskole. En hy is ’n klereontwerper ook.”
“Slaat my dood! Ek wonder wat jou pa van so ’n vroumensagtige man gaan dink.”
“Hy’s allesbehalwe vroumensagtig,” vererg Pikkie haar.
“Hoe oud is hy?” vra tant Doortjie asof sy Pikkie glad nie gehoor het nie.
“Ek weet nie. Seker so in sy middel-dertigs.”
“Is hy nog ongetroud?”
“Ek sal mos nie met ’n getroude man uitgaan nie.”
“Geskei?”
“Wel . . . ja,” erken Pikkie traag. Verwonderd dat tant Doortjie só ’n vraag vra.
“H’m, ek het so gedink. Hy is te oud om nog los te loop. En dat hy geskei is, verbaas my nie. Dis te verstane dat ’n man wat sy tyd met sulke mooi meisies verwyl nie die versoeking sal weerstaan om deur die draad te loer nie. Nee wat, gee maar vir my ’n man wat met sy hande werk en eerder na sweet as na laventel ruik. Iemand soos my oorle Gawie.”
“Hoe het tante en oom Gawie mekaar ontmoet?” vra Riana vinnig om Pikkie verdere verleentheid te bespaar.
“Haai, kind, hoe vra jy my dan nou só ’n ding.” Sy gee ’n suggie en trek ’n stoel nader. Tel dan eers haar hekelwerk op. “Julle weet, ’n mens is ook maar baie keer nes ’n donkie. Wil nie glo voor jy jou kop gestamp het nie. My oorle pa het hoeveel keer vir my gesê Gawie is die regte man vir my. Maar nee, my hart trek toe mos agter Steyntjie de Wet aan. Hy’s dan toe alles wat Gawie nie is nie. So sjarmant en so aantreklik! Had glads sy eie motor ook, terwyl Gawie met ’n fiets moes ry. Ryk ouers. Gesiene mense, en al daai dinge.”
“Nou wat het dan toe gebeur dat tante nie met hom getrou het nie?” wil Riana weet.
“Nee, toe ek my oë uitvryf, is ek mos lank nie die enigste meisie in sy lewe nie. Was hy hoeka al drie keer saam met die burgemeester se dogter bioskoop toe en had hy onder by die stasie ook nog ’n kuierplek. Dit was die laaste sien. Al was my oorle pa maar net ’n spoorwegklerk, had ek darem nog my trots.”
“En hoe het oom Gawie toe in tante se lewe gekom?” vra Riana haar verder uit.
“Hy was mos maar almelee daar. Die bure se seun. Enne . . . toe ek hom opweeg teen Steyntjie, kom ek agter my pa was al die tyd reg. Hý is die man vir my en nie daardie pierewaaier en rokjagter nie. As ek met Steyntjie getrou het, was ek ook vandag ’n geskeide vrou. Hy is so een na die ander deur die vroue. Vier vroue gehad as ek dit nie mis het nie. Dié dat ek sê ’n meisie moet met haar verstand ook dink, nie net met die hart nie.”
Die lui van Pikkie se selfoon in haar kamer maak dat sy haar daarheen haas. Dis toe ook niemand anders as Brian nie. “Hoe gaan dit met my meisie?” wil hy weet.
Net die nuanse in sy stemtoon maak haar knieë lam. “Baie goed, dankie. En met jou?”
“Baie beter noudat ek terug is in die stad. Wat doen jy vanaand?”
“Niks. Ek het niks aan nie.”
“Mooi. Hoe laat kan ek jou kom oplaai?”
“Enige tyd, net wanneer dit jou pas.”
“Agtuur?”
“Dis doodreg.”
“Goed, sien jou dan agtuur.”
Sy’t nie eens gevra waarheen hulle gaan nie, flits dit deur haar gedagtes nadat sy afgelui het. Wat moet sy aantrek? Wat hét sy om aan te trek? Haar klere is alles so ordinêr. Die klere wat hy vir haar gegee het, kan sy tog nie weer aantrek nie. Ook nie die groen rok wat sy by Yolanda-hulle se partytjie aangehad het nie. Die enigste ander skaflike rok wat sy kan dra saam met ’n man soos Brian, is haar bloue. Ja, dis wat sy sal aantrek. Dié rok lok altyd komplimente uit. Almal sê dit beklemtoon die blou van haar oë.
Toe sy ná ’n rukkie teruggaan sitkamer toe, sit Frans Goedhardt ook daar by Riana en tant Doortjie. Dit maak haar oombliklik ergerlik. Het Riana hom genooi, of het hy sommer uit sy eie opgedaag? Hy is arrogant genoeg om homself te nooi. Sy reageer slegs met ’n kopknik op sy groet en tel ’n tydskrif op om daardeur te blaai toe sy gaan sit. Solank hy net nie verwag sy moet saam gesels nie.
Sy’t egter kwalik ’n bladsy omgeblaai of daar is ’n klop aan die voordeur. En toe sy die deur oopmaak, herken sy dadelik die man as die bouer