Elza Rademeyer Omnibus 5. Elza Rademeyer
ruk en staal haar teen die versoeking om te swig. Maar hy sweep met geduld haar emosies op deur eers aan haar oorbelletjies te knabbel en tergend met sy tong oor haar neuspunt te vee. Toe beweeg sy kop laer en soen hy haar in die kuiltjie van haar nek voordat hy haar styf teen hom vastrek en sy warm lippe haar mond opeis.
Dis soos die aand in die kombuis. Dit voel of sy buite haarself staan toe hy met sy onderlyf teen haar beur, sy hande op haar boude om dit teen hom vas te druk. Die hartstogtelike roeringe in haar binneste verdryf alle gedagtes. Dis net hul saamwees wat tel. ’n Oomblik of wat weifel sy nog, maar dan vat ’n roekeloosheid in haar pos. Na die duiwel met tant Doortjie en Riana se waarskuwings . . .
Die skril gelui van die telefoon in die gang bring haar tot haar sinne. “Die telefoon . . . dit lui,” sê sy en beur weg.
“Ignoreer dit,” sê hy gesmoord, remmende aan haar bra om dit uit die pad te kry.
“Nee!” Sy druk sy hand weg. “Gaan antwoord eers. Dit kan slegte tyding of iets wees.”
Hy loop duidelik teësinnig gang toe nadat sy onder sy hande uitgeglip het. Die onderbreking demp haar hartstog, laat haar besef wat besig was om te gebeur. Dis vir baie ander meisies seker nie ongehoord om seks te hê met ’n man wat hulle so kort ken nie, maar . . . sy durf nie! Waarop loop sulke dinge uit? Bepaald nie altyd op ’n gelukkige huwelik nie!
Sy stem in die gang is gedemp, sy kan nie hoor wat hy sê nie. Maar toe hy ná ’n rukkie terugkom, is daar ’n ergerlike frons op sy voorkop. Hy tel sy baadjie op en klik vererg sy tong. “Kom ons ry. Hier gaan ons geen rus en vrede hê nie.”
5
Hy praat nie terwyl hy die huis sluit en hulle na die motor loop nie. Sy moet haar treë rek om by te hou. En hy ry so roekeloos vinnig teen die steiltes af om in die hoofstraat te kom, dat sy verbaas na hom kyk. “Is dit nou nodig om ons lewens op die spel te plaas uit gramskap oor ’n ontydige telefoonoproep?”
Hy loer tersluiks na haar, maar sê niks. Eers toe hulle die volgende voorstad binnery, plaas hy sy hand op haar bobeen. “Ek is jammer. Dit was nie my bedoeling om ons saamwees so kort te knip nie.”
“Dit was mos nie jou skuld dat die telefoon gelui het nie. Was dit oor jou werk?”
Hy gee ’n sug. “Ja. Ek wens mense wil besef ek het ook ’n privaat lewe. Maar my pogings om dit onder hul aandag te bring, maak nie juis hond haaraf nie. In elk geval, kom ons vergeet van die voorval. Wat sal ons doen? Gaan uiteet en fliek, of wat sê jy?”
“Dit maak nie vir my saak nie. Ons kan doen waarvoor jý lus is.”
Sy is bly toe hy ’n rukkie later spoed verminder en weer begin skerts. Sy ergerlikheid het ongetwyfeld die atmosfeer ietwat gedemp. “Ek is meer lus om jou op te eet,” sê hy. “Maar in die plek daarvan sal ek nou maar met ’n biefstuk in ’n restaurant tevrede moet wees.”
“Jy sal lank kou aan my,” speel sy saam. “Ek is baie seningrig en taaier as wat jy dink.”
Hy lag en bring ná ’n rukkie die motor voor ’n restaurant tot stilstand. Toe knyp hy haar liggies aan die wang. “Kom ons gaan drink en wees vrolik.”
“Sjoe, dit klink rof. Amper asof drank belangriker is as kos.”
“Nee, daar is een ding wat belangriker is as drank én kos. Dis jy.” Toe klim hy uit om die motordeur vir haar oop te hou. By die restaurant se deur hou hy haar teë. “Hoe lyk die plek vir jou? Ek was nog nie voorheen hier nie.”
“Dit lyk heel goed,” sê sy toe sy na binne loer. “Hier is selfs ’n klein dansvloertjie.”
“Dan is dit net waar ons wil wees. Ek kan nie wag om jou in my arms te hou nie.”
Die restaurant is nie van dieselfde gehalte as die een waarheen hy haar die vorige keer geneem het nie. Sy kom dit gou agter toe sy sien hoe onprofessioneel die kelners optree. Ook die musiek dra nie juis by om ’n rustige atmosfeer te skep nie. Brian merk ook gou op dat dit vir hom lyk of die plek meer vir jong mense bedoel is. “Moet ons nie liewer ’n ander eetplek gaan soek nie?”
“Ons is self mos darem nie horingoud nie. Miskien is hul kos baie lekker.”
Hy leun terug in sy sitplek. “Gelukkig is ons taamlik privaat hier. Maar die musiek! Dit val nou nie juis in my smaak nie.”
“Nee, dis gans te hard na my sin ook. Maar kom ons maak die beste van die saak.”
Brian is besig om haar glasie met wyn te vul toe ’n man en ’n meisie verby hul tafel gedrentel kom op soek na ’n sitplek. Niemand anders as Frans Goedhardt nie! ’n Oomblik lank lyk dit of hy wil vassteek toe hy haar opmerk, maar dan loop hy verder. Sy kom agter haar mond het oopgeval van skone verbasing en maak dit vinnig toe. Wat soek hy hier? En die meisie saam met hom, wie is sy? Waar is Riana en tant Doortjie dan? Hy was dan daar by die huis om hulle op te laai. Hulle kon tog nie al klaar geëet het nie! Het hy dié meisie deur die loop van die dag iewers ontmoet en toe sy afspraak met Riana en tant Doortjie gekanselleer om haar uit te neem?
Eers toe Brian vorentoe leun en vra wat skeel, kom sy agter haar gedagtes is so besig met Frans se dinge dat sy skoon vergeet het wat om haar aangaan. “Ekskuus, man. Ek is net verstom. Het jy gesien wie het so pas hier by ons verbygestap?”
“Nee, wie?”
“Frans Goedhardt. Hy was dan netnou daar by die huis om tant Doortjie en Riana uit te neem vir ete. Nou is hy hier, sonder hulle en . . . saam met ’n vreemde meisie! In elk geval nie ’n meisie wat ék ken nie.”
“Gaan vra hom wat van jou tante en Riana geword het.”
“Dit sal die dag wees! Hy kon my mos gesê het as hy wou.”
“Hy’t jou seker nie gesien nie.”
“Natuurlik het hy. Hy’t my vir ’n stonde of wat vas in die oë gekyk, en toe doodluiters verder geloop.”
Brian trek sy skouers op. “Vergeet van hulle en vertel my wat jy van my voorstel dink?”
“Watter voorstel?”
“Ek het gevra of ons ná ete hotel toe sal gaan?”
“Hotel toe? Watter hotel?”
“Enige hotel.”
“Om wat daar te gaan maak?”
Hy lê sy hand oor hare. “Sodat ons alleen kan wees.”
’n Gevoel van agterdog kom in haar op. “As jy sê wat ek dink jy sê, maak jy ’n fout.”
“Hoekom nie? Ons kan tog nie vroeër vanaand se dinge net so los nie? Of wil jy stry dat jy my liefkosings geniet het?”
Haar kop sak. “Die telefoon het ons gelukkig onderbreek. Ek sê ‘gelukkig’, want dit het my tot my sinne gebring. Nee, Brian, jy maak ’n fout as jy dink ek sal saam met jou na ’n hotelkamer gaan.” Sy praat nog sagter. “Ek besef jy kon die indruk gekry het dat ek so ’n soort meisie is, want ek het . . . Wel, ek hét skuld daaraan dat jy dit dink. Maar regtig, ek is eintlik skaam dat my emosies elke keer so op loop sit.”
Hy gee ’n laggie. “Toe maar, vergeet van my voorstel. Ek sal my nie aan jou opdwing nie.”
Die res van die aand verloop effens anders as wat sy verwag het. Hoewel Brian nog net so galant en sjarmant is, is dit tog of daar ietwat van ’n verwydering tussen hulle ingesluip het. Asof sy skertsery gedwonge is. Waarskynlik haar skuld, want sy sukkel om ’n sinvolle gesprek te voer omdat sy nie kan ophou wonder oor Frans en die meisie nie, en wat dan van tant Doortjie en Riana geword het. Toe hulle ná ete opstaan om te loop, rek sy haar nek om te kyk waar Frans en die meisie is, maar weens die hoë rugleunings van die sitplekke kan sy hulle nie sien nie.
Die fliek waarna hulle gaan kyk, kan ook nie haar gedagtes ten volle in beslag neem nie. Geen wonder dus Brian vra op pad huis toe wat haar hinder nie.
“Hinder? Niks hinder my nie.”
“Ek is nie