Annelize Morgan Omnibus 3. Annelize Morgan
Pablo, dis ek.”
Hy hou ’n briefie na haar uit. “Dis dringend,” sê hy dan.
“Is daar ’n antwoord?”
Hy skud sy kop. “Nee . . . Ek moes net die boodskap aflewer.”
“Watse boodskap?” wil Madame ysig weet. “Jy het niks vir die mademoiselle te sê nie!”
Die ou man staan effens tru. “Ek dink ek sal maar liewer gaan, señorita.” Hy hou sy oë op die ou dame asof hy elke oomblik ’n oorkonkel verwag.
“Dankie vir die moeite, Pablo,” probeer die meisie hom gerusstel. “Alles is reg.”
“Gracia, señorita, gracia . . .” Hy struikel half agteruit toe hy van die koets af padgee.
Emile laat die sweep klap en die perde kom in beweging.
Angélique durf nie by die venster uitloer om te sien wat Pablo maak nie, maar sy weet dat hy die koets agterna kyk, dat hy koud en nat van die reën daar in die koetspad bly staan. Dalk bekommer hy hom daaroor of sy werklik die briefie sal lees, en of madame Colbert dit dalk by haar sal wegneem voordat sy die geleentheid daartoe kry.
Sy hou die nota vasgedruk in haar handpalm. Sy sal dit later lees wanneer sy alleen is.
Maar sy het nie rekening gehou met madame Colbert se nuuskierigheid nie. “Wat sê die brief?” wil die ou dame skielik weet. “Lees dit sodat ek ook kan weet.”
Angélique wil eers weier, maar sy weet dat die ou dame sal aanhou totdat sy weet wat daarin staan. Met ’n ligte sug vou sy dit oop en lees hardop: “Señorita, wat ook al vanaand gebeur, hou die markies van Touraine by sy belofte. Jy sal later verstaan.” Sy kyk op. “Dis al, madame.”
“Wie het dit geskryf? Is daar nie ’n naam onderaan geteken nie?”
“Nee.”
“Jy weet tog wie dit geskryf het,” sê die madame hoopvol.
Angélique haal haar skouers op. “ ’n Welmenende, miskien. Ek weet tog nie vir seker nie.”
Madame Colbert vra nie verder uit nie, bly net diep ingedagte voor haar en uitstaar.
Eers toe hulle die hekke by die Leerdam-bastion binnery, kyk sy op. Daar is ’n bietjie agterdog en nuuskierigheid in haar blik. Sy sê egter niks nie en die meisie is dankbaar daaroor.
In die Kasteel word hulle deur Simon van der Stel en sy skoonsuster ontvang. ’n Klein, gesellige vertrek is vir die dinee voorberei. Op die tafel glinster die silwer en kristal in die kerslig, ’n sagte atmosfeer waar die koue daarbuite en die werklikheid van Pablo langs die koetspad na ’n vae droombeeld voel.
Eugéne de Vigny staan eenkant en wag dat Angélique en madame Colbert die twee Van der Stels groet voordat hy nader kom.
“Mesdames,” groet hy met ’n buiging, “kan ek vir u iets laat kom? Sjerrie? Ratafie, madame?”
Van der Stel staan nader. “Dit was ’n baie goeie oesjaar twee jaar gelede. Laat my die dames vanaand aan my landgoedwyn van Groot Constantia bekendstel, mijnheer die Markies.” Hy wink ’n bediende nader, wat dadelik ’n bottel wyn oopmaak en met vyf glase op ’n skinkbord nader staan. “Skink, Jaap,” sê die kommandeur en draai weer na die markies. “Wyn bly vir my ’n wonder, mijnheer. Dis dieselfde resep, dieselfde wynstok, en tog verskil die wyn van jaar tot jaar.”
“Van wynbou weet ek ongelukkig nie veel nie, U Eksellensie.”
Die kommandeur lyk effens verbaas. “Maar u vader was tog ’n bekende wynbouer in Touraine, mijnheer! Sy wyne het selfs in Versailles bekendheid verwerf.”
Johanna van der Stel kom by hulle staan en neem die glasie wat die kelner haar aanbied. Sy is ’n vriendelike, aantreklike vrou, maar nie meer te jonk nie.
De Vigny neem eers sy glas voordat hy antwoord. “Ek het nooit veel in my vader sy wynbouery belang gestel nie, U Eksellensie.”
Van der Stel skud sy kop spytig. “ w’n Jammerte, moet ek sê. Dis werklik ’n groot jammerte.”
Angélique drink klein slukkies van die drankie in haar hand. Dit het ’n sagte, effens soet smaak met die geur van die druif en die eikehout van die vate daarin vasgevang. Sy kan dit nie verhelp om die indruk te kry dat Van der Stel hierdie hele dinee met ’n doel gereël het nie. Het don Eduardo dalk geweet wat die kommandeur in die skild voer? Waarom anders het hy haar dan gewaarsku?
“Ek was maar twintig jaar oud toe ek destyds uit Frankryk moes padgee, U Eksellensie,” sê die markies met ’n frons. “Ek was nog jonk en dan stel ’n mens nie so baie daarin belang om te werk nie.”
Van der Stel lag. “Veral nie as jou vader van die rykste landhere in Frankryk is nie.”
Johanna van der Stel kyk op na die markies. “Ons ander gaste vanaand is baie angstig om u te ontmoet, mijnheer. Ek wonder of u hulle dalk ken? Jeanne en Pierre Beaumont?”
Eugéne de Vigny skud sy kop. “Nee, madame, ek ken hulle nie.”
Daar is ’n vreemde uitdrukking in Van der Stel se oë toe hy praat. “Hulle het u vader glo baie goed geken. U vader en die ou man, Jacques Beaumont, het glo dikwels saam gaan jag.” Hy haal sy skouers effens op. “Dis natuurlik moontlik dat u nooit voorheen ontmoet het nie. Kinders gaan gewoonlik nie op jagtogte saam nie.”
De Vigny is effens bleek om sy mondhoeke. “Ek het nooit veel van jag gehou nie, U Eksellensie.”
Die kommandeur skud sy kop laggend. “U was voorwaar ’n verveelde jong man, mijnheer. Maar miskien het u meer in die skoner geslag belang gestel.”
Die markies lag effens geforseerd. “Die kinders van die adel was nog nooit bekend vir hardwerkendheid nie, U Eksellensie.”
“Natuurlik nie.”
Angélique volg die gesprek met belangstelling. Hoe min weet sy nie in werklikheid van die markies van Touraine nie? Hy het haar nog nooit enigiets oor sy lewe in Frankryk vertel nie. Hoekom lyk hy skielik so bekommerd? Hoekom hou Van der Stel aan om oor sy verlede te praat? Wat probeer die kommandeur bereik? Wat is die doel agter hierdie dinee? Daar is niemand wat haar ’n antwoord op hierdie knellende vrae kan gee nie.
Madame Colbert is baie stil. Sy geniet net die weelde van die kommandeur se teenwoordigheid as gasheer, sy beste landgoedwyn en die deftige gesprek. Só iets het sy nooit in Frankryk geken nie. Dit sal jammer wees as Angélique moet weggaan uit die Kaap. Dan sal haar eie status maar terugkeer na dié van ’n gewone burger. Miskien sal sy ook nie weer na al die deftige onthale en dinees genooi word nie. Sy is per slot van rekening net ’n weduwee met weinig aardse besittings.
Die hoofbediende maak die binnedeur oop. Almal kyk in sy rigting.
“Mijnheer en mejuffrou Beaumont!” kondig hy aan.
Die meisie is nie besonder mooi nie, maar sy is swierig uitgevat in ’n donkerblou fluweeltabberd. Haar hare is dieselfde koringblond as Angélique s’n en ’n kam met saffiere is tussen die krulle gesteek. Sy is klein, kleiner as Angélique, en baie skraal.
Die man laat Angélique twee keer na hom kyk. Pierre Beaumont is lank en omdat hy ’n pruik dra, weet sy nie watter kleur sy hare is nie. Tog is daar iets bekends aan hom. Dalk is dit sy donkerbruin oë, want sy ken word deur ’n spitsbaardjie bedek en ’n dun snor lê donker op sy bolip. Sy suster se hand rus liggies op sy poeierblou baadjiemou.
Jeanne Beaumont los sy arm en kom nader. Haar oë bly op die markies gerig. ’n Vae glimlag speel om haar mondhoeke.
“Is u die markies van Touraine?” wil sy weet. Haar stem is helder en jonk. Sy kan nie veel ouer as twintig wees nie, skat Angélique.
Eugéne de Vigny kyk af na haar, ’n spiertjie spring aanhoudend in sy wang.
“Ja, mademoiselle, ek is.”
Sy hou haar hand glimlaggend na hom uit: “Ek is Jeanne