Die afreis van Abel Lotz. Chris Karsten
lug gegryp, vyf en twintig ligjare ver in die buitenste ruim. Maar iets pla jou steeds.”
“Baie goed pla my. Wat dóén hy met die velle? Baie reeksmoordenaars versamel aandenkings aan hulle slagoffers, dis algemeen bekend. Juweliersware, kledingstukke, of iets meer persoonlik soos haarlokke. Jeffrey Dahmer het selfs skedels bewaar. ’n Stuk vel kan ek nog verstaan, maar hoekom spesifiek getatoeëerde velle met ’n astronomiese strekking? En hoekom so groot? Die forensiese patoloog het die mates van Mia Vermooten en Emma Adams se wonde bepaal, albei was identies, asof uitgemeet met ’n maatband: 154 by 230 millimeter. Ook myne kon gemeet word, ten minste die area wat hy besig was om uit te sny, afgemerk met die pers lyne van ’n kokipen: 154 by 230 millimeter. Abel was deeglik en presies met wat hy doen.”
Doktor Verhoef tik op die toetsbord van die rekenaar, loer na die skerm en sê: “Standaardpapiergrootte vir A5 is 148 by 210 millimeter.”
“Dis soos ons dit ook uitgewerk het: Abel wou min of meer ’n A5-grootte hê, vermoedelik ná krimping in die looi- en droogproses. Dokter Koster skat die grootte van ’n goedkoop slapbandboek.”
“Slapbandboek? En destyds in sy huis, daar waar die teleskoop gekry is . . . het julle enige dokumentasie gekry, aantekeninge oor konstellasies of sterre?”
“Nee, niks nie.”
“Dis vreemd. Selfs amateursterrekundiges hou boek van wat hulle waarneem, teken dit aan, ook met sketse. Hy’s ’n amateur met gevorderde kennis. Dalk is sy waarnemings elektronies op ’n skootrekenaar wat hy kan saamdra.”
Doktor Verhoef staar swygend by haar verby. Hy haal sy bril af, knyp met duim en voorvinger hoog oor die brug van sy neus, byna tussen sy oë, en sê: “Wag . . .”
Hy draai terug na sy rekenaar, brom “hmmm . . .” en “uhmmm . . .” terwyl hy soek.
“Hier’s dit. Camille Flammarion. Franse astronoom, in 1887 eerste president van die Société Astronomique de France. Hy het ook eerste die name Triton en Amalthea vir die mane van Neptunus en Jupiter voorgestel. ’n Krater op ons maan is na hom vernoem, én ’n krater op Mars, én die asteroïed 1021 Flammario. Hy’t gewilde boeke oor die wetenskap geskryf, en nog gewilder wetenskapfiksieverhale.”
“Ja?” Sy wonder wat doktor Verhoef se punt is.
“Flammarion het ook ’n spesiale boek in oktavo-formaat gehad.”
Dit klink nie vir haar juis aardskuddend nie. “Hy was ’n skrywer, sy boeke is seker almal destyds in oktavo-formaat gebind.”
“Ja, meer as vyftig titels. Maar één van sy skryfsels interesseer my, en dis nie sy 1907-hipotese in The New York Times oor intelligente Marsbewoners nie. Dis sy boek Terres du Ciel wat my boei – eerder die baadjie as dit wat binne-in die baadjie is.”
“Die baadjie?”
“Die omslag waarin dit gebind is. Die storie is dat ’n jong gravin op hom verlief was, maar dat sy sterwend was aan tuberkulose. Toe laat sy ’n stuk vel van haar skouer in ’n operasie verwyder en stuur dit aan Flammarion met die versoek dat hy dit as omslag laat bind vir sy volgende boek.”
Sy staar roerloos na doktor Verhoef.
“En as jy dink dís fiksie, luister hier wat sê Flammarion self daaroor, in sy eie woorde in ’n brief aan ’n Engelse vriend: ‘The binding was successfully executed by Engel, and from then on the skin was inalterable. I remember I had to carry this relic to a tanner in the Rue de la Reine-Blanche, and three months were necessary for the job. Such an idea is assuredly bizarre. However, in point of fact, this fragment of a beautiful body is all that survives of it today, and it can endure for centuries in a perfect state of respectful preservation. The desire of the unknown woman was to have my last book published at the time of her death bound in this skin: the octavo edition of Les Terres du Ciel published by Didier enjoys this honor.’ ”
“En dis ’n boek oor die astronomie?”
“Oor die planete in ons sonnestelsel.”
Ella leun vorentoe. “Is dít waarmee Abel se siek gees besig is? Hy versamel omslae vir sterrekundige geskrifte, miskien vir sy eie waarnemings?”
7
Danny en Frank betree hulle bunker onder die massiewe betonstruktuur van die CIA-gebou en druk die deur toe. Hier diep ondergronds is geen vensters nie. Hulle weet nie of dit nag of dag is nie, stel ook nie belang nie, die aandag is gefokus, die opleiding het ingeskop, die koppe skoon van alle gedagtes. Hulle is ingezoem op die taak toe hulle in hulle stoele gaan sit, twee groot draaistoele langs mekaar, diep en weelderig gestoffeer vir lank sit, oorgetrek met sagte swart leer. Voor elke stoel is vier monitorskerms.
Danny vroetel aan die konsolebank onder sy skerms, die toetsborde en hefbome en ander kontroles vir hulle dodelike hoëtegnologie-videospel. Hy is ’n kubervegter, al was hy nog nooit op enige slagveld nie. Die beheerinstrumente van ’n Predator met Hellfire-missiele is in sy en Frank se hande, al het nie een van hulle nog ooit in die kajuit van ’n vegvliegtuig gesit nie.
Op een van die skerms kyk hy na beelde van die onbemande Predator met sy kenmerkende kameelboggel vir die satellietstelsel. Die robotvliegtuig, reeds gelaai met twee Hellfires, staan glimmend op die teer van die aanloopbaan in die Afgaanse middaghitte. ’n Groot, onheilspellende silwer insek wat nie kan wag om op te styg nie, nie kan wag om sy prooi te gaan jag en sy Hellfires los te laat nie.
Shamsi was geriefliker, dink Danny, sy vingers besig met die voorvlugkontrolelys, voordat die Pakistani’s hulle uit Shamsi geskop het. Skadebeheer, geëmbarrasseer, groot krater in die oë van die wêreld nadat ’n SEAL-span Geronimo onder die Pakistani’s se neuse in Abottabad gaan skiet en sy lyk weggevat het see toe. Die president self was in die Withuis deur nagtelike videovoer op ’n rekenaarskerm ooggetuie van die hele Team Six-operasie.
In Danny se oorfone klink die stemme uit ’n operasiekamer elders in die CIA-gebou. Ook oudiovoer per satelliet uit die CIA se Chapmanbasis by Khost wat die drone-aanvalle in Pakistan koördineer, en video en klank uit die klandestiene lugmagbasis buite Jalalabad waar die Predator staan en wag.
H-uur is 09:00, Washington-tyd.
Met sy blik vlugtig op die digitale aftelling in die hoek van ’n ander skerm wat die tyd as 06:19 wys, dink Danny aan die cliché van die leë uurglas. Iewers, 12 000 kilometer ver in ’n woeste, onherbergsame landskap, het die sand byna uitgeloop vir ’n groep mense langs ’n vredige, pastorale begraafplaas teen die helling van ’n berg.
Miskien het hulle spesiale planne vir later die aand, dalk vir ’n gesellige ete saam met vriende, dink Danny. Miskien groter planne vir môre of oormôre, of volgende week of volgende maand, vir ’n besoek aan Peshawar of Islamabad om inkopies te gaan doen of familie te besoek. Of dalk beplan hulle – en dis waarskynliker – ’n selfmoordbomaanval op ’n Amerikaanse basis.
Hoe ook al, by die begraafplaas is dié groep mense onbewus daarvan dat van hulle planne niks gaan kom nie. Dat van hulle lewe nog net twee en ’n halwe uur oor is.
In sy oorfone hoor Danny die sein vir die lansering van die Predator. Dis nie in sy en Frank se hande nie; die opstyging word deur die grondstasie langs die aanloopbaan buite Jalalabad hanteer. Die grondstasie is ’n ou skeepsvraghouer, onopvallend, geroes, vol skilferende verf, soos al die ander skeepsvraghouers wat daar vir stoorplek gebruik word: werktuigkundige gereedskap, konkas met olie en ghries, dromme met vliegtuigbrandstof. Hierdie besondere houer is spesiaal ingerig en toegerus met gesofistikeerde elektronika.
Die Predator begin beweeg. “Daar gaan hy,” sê Frank sag.
Hy en Danny is in oudiokontak met die drie bemanningslede van die grondstasie: die vlieënier wat nou die opstyging en eerste fase van die vlug hanteer, die sensoroperateur van die hoëresolusie-neuskamera, en die intel-operateur wat die koördinate van die teikens moniteer en ook die mans se fisieke bewegings wanneer hulle binne sig van die drone se kamera kom.
Danny se oë is stip op die skerms, op die Predator wat opstyg, soos ’n perdeby in die blou lug bly hang, amper bewegingloos,