Die bruidseisoen. Helene de Kock
heeltemal geblus deur die aanval. ’n Lig in een van die woonstelle het aangegaan en Hugo het hulle aan hul boarms na binne getrek en die deur agter hulle toegemaak – ’n welkome pousetjie waarin Kallie sy denke effens kon orden.
“Ek het haar hiérheen gebring!” het hy heeltemal gaaf geantwoord, maar Sanet het die waaksaamheid in die blou oë gesien. Ongevraag het tant Bybs se woorde haar te binne geskiet: “Geen man om mee te speel nie, daai Hugo, sê ek jou!” En sy het geskrik toe Hugo se oë vlietend op haar rus en dadelik terugflits na Kallie toe.
“Dit kan ek sién,” het hy ysig laat hoor. “Wat ek wil weet, is waarheen jy op pád is!”
Kallie het ’n rukkie gestaan. ’n Bewegende spiertjie het die verset op sy kakebeen geteken. “Tsk! Ek ís mos jammer!”
“Daarby het ek nog glad nie gekom nie. Dis ook nie aan my wat jy die verskoning verskuldig is nie …”
“Nou goed dan!” het Kallie teruggekap. “Kan Sanet vannag hier in jou woonstel slaap?”
Hugo se oë het net effens geflikker.
“As opposed to what?” het hy saggies gevra, sy Engelse afkoms aan moederskant altyd aan die uitslaan as hy ontsteld is. Sy uiterlike koelheid kon nie anders as om Kallie te demp nie.
“Ag, niks nie, man. Wat kan ons nou anders doen? Sy kan tog nie na ’n hotel toe gaan nie, en tant Bybs is by haar ma-hulle!”
“Ou nuus. Ek het nogal aan haar gedink. Dis hoe ek verby Lilian gekom het toe Sanet nie betyds opdaag nie.” Hy het hom die eerste maal daardie aand na Sanet gedraai, heeltemal onpersoonlik gesê: “Onthou, jy het vergeet om uit te teken vir die naweek na tant Bybs toe. Jy’t vergeet om verlof te vra ook. Dáárvan kon ek jou nie red nie!”
Sanet het besef dat sy yskoud was van blote spanning. Sy het opgekyk, en ’n oomblik lank was sy vasgevang deur Hugo se grys oë in die songebruinde gesig. En sy het gesien hoe sy streng mond ’n oomblik lank versag. Toe het sy weggekyk.
“Dankie …” het sy gefluister.
“Ek sal vir jou skoon lakens uithaal,” het hy dadelik gesê, fronsend na die wit kring om haar mond gekyk. “Spring in die bed. Ek sal hier toesluit en langsaan by Jan en Marie gaan slaap. Hulle is al gewoond aan dié dinge …” Maar sy oë was op Kallie toe hy die laaste woorde sê.
Eers later sou sy dit herroep. Op ’n kampus trek nuus soos ’n veldbrand, en ’n maand of wat daarna het ’n vriend van Jan en Marie te veel gepraat. Hulle het vertel hoe ou Jan kla dat Hugo hom al weer die vorige nag kom pla het vir slaapplek. Daardie jonger boetie van hom weet mos nooit wanneer om sy meisies koshuis toe te bring nie, en dan moet hy wat Jan is watter tyd van die nag opvlieg en vir ou Hugo help bed maak in die sitkamer sodat die meisie in Hugo se woonstel kan slaap. Hoeka tyd dat Kallie vasgevat word …
Dit was in die kafeteria. Die praters by die tafeltjie langsaan se goedige geskerts was nie gemik om seer te maak nie, maar Sanet het verbouereerd opgespring. Haar kamermaat het vergeefs probeer keer. Sy het blindelings deur toe gepyl – en haar vasgeloop in ’n man met ’n blou trui.
Kallie. Kallie wat haar laggend vasgegryp het en sy vingers deur haar los hare getrek het. Eers tóé het hy die bruin oë vol trane gesien en haar vlugtig uit die maling van studente gepluk.
“Wassit?”
“Ek haat jou! Ek wil jou nooit weer sien nie, Kallie Malan!”
“Sjoeka! Dis ’n lang tyd! Wat het gebeur? Het jy Latyn gedop?”
Sy het haar hare teruggeskud, hom vierkant in die oë gekyk.
“Ek weet van die ander meisie!” Sy het geprobeer om hard en beskuldigend te klink. Maar die smeking in die bruin oë het Kallie nie ontgaan nie.
“Watter meisie van die hele paar wat ek gewoonlik uitneem?”
Hy wou haar skok, en hy hét. Dit was op stuk van sake nie moeilik nie. Sy was ’n eerstejaar. Vreemd op ’n vreemde plek. En alles in haar het op Kallie gefokus. Sy het sprakeloos bly staan.
Hy het haar hand gevat en begin aanstap, sommerso oor die groot plein na die spuitfontein se kant toe. En gepraat en gepraat …
“Meisietjie, meisietjie … Wat dink jy dóén ek die afgelope drie jaar hier? Jy is net ’n Ienk. Ek gee jou kans. Ek gee myself kans. Dit beteken nie dat ek jou minder liefhet nie.”
Kans? Maar het hy haar ooit … káns gegee?
Hier waar Sanet op die kaai staan, voel sy hoe die koue vasvatplek aan haar gekry het. Tot haar hand wat die papierbakkie vashou, is yskoud, want die neute het sy lankal opgeëet. Op die ingewing van die oomblik gooi sy die bakkie in die see, staan en kyk hoe die swart waters dit draaiend laat wegdobber. Sy ril. Nou moet sy regtig ingaan. Netnou vat sy koue, en waar het jy nou al ’n niesende bruid gesien! Die gedagte bring ’n flikkering van humor, maar dit verjaag nie die spoke nie.
Sy draai om en loop gejaagd weg, oor die bruggie, oor die verlate plein met sy paar mensies en deur ’n nou stegie. Skielik kom sy uit in die verligte voorhof van haar hotel. Sy stap vinnig oor die plaveisel en druk die swaar glasdeur moeisaam oop.
Half stram van die koue en met ’n asem wat brand, huiwer sy by die toonbank. Dalk het daar vandag ’n kaartjie van Kallie gekom …
“Signorina?”
Sy skrik effens. Besef dat sy met haar oë op die poshokkies staan. Die toonbankklerk volg haar blik en sê verskonend: “No post for the signorina today.”
Sy glimlag verstrooid. “Grazie.”
Die klerk blom. “Prego. But there was a gentleman who asked for you … very handsome … he asked the number of the signorina’s room!”
Verbasing word skok wat ’n gloed deur haar liggaam stuur, krag aan haar bene verleen sodat sy die trap drie-drie opvlieg. Kallie! Dit kan net Kallie wees! Hy het ook verlang! Hy het ook trousenuwees … ’n Klein laggie ontglip haar toe sy in die gang af hardloop. Sy sien hoe die blompatroon van die mat onder haar voete verbyvlieg, hoor hoe die glaskandelares bo haar kop rinkel van die trilling op die vloer …
Die man aan die punt van die gang sien haar kom, kyk na haar uitbundigheid. Hy weet wat sy dink, sien wat sy voel … en hy klem sy kake styf opmekaar.
“Sanet!”
Sy skok tot stilstand, staar na die man wat teen die toe deur aanleun. Hy kom orent.
“Hugo!” Verdwaas.
Sy mondhoek trek effens. Sy weet dit nie, maar hy probeer om te glimlag, vind dit onmoontlik in die aangesig van wat hy kom doen het.
“Hallo, Sanet …”
’n Koue doodsheid styg wurgend in haar op.
“Hugo?” hyg sy. “Wat maak jy hiér?”
Hy vat die sleutel uit haar yskoue hand en sluit oop, stoot haar na binne en sit die lig aan. Sy ruk om.
“Hugo, asseblief!”
Hy aarsel, maar net ’n oomblik lank.
“Ek is hier omdat ek hier wil wees! By jóú. En ek het gekom omdat ek gevrá is om te kom.”
Die bloed vloei uit haar gesig.
“Dis Kallie, nè?”
Hy knik, kyk haar nogtans reg in die oë.
“Het hy … het hy iets oorgekom?”
“Ja, maar niks blywends nie … Nie soos ek hom ken nie!”
“Wat?” Net haar lippe vorm die vraag.
“Kallie is getroud!” antwoord hy en lek oor sy droë lippe.
2
Hugo voel hy gaan sy selfbeheersing kwytraak. Hy draai om sodat hy nie na haar hoef te kyk nie.
Sanet