Met ander woorde. Wilna Adriaanse
nie saam met ons gaan fliek nie?” nooi Willem toe dit weer stil raak, maar Cato skud haar kop.
“Do not lead us into temptation, dis moeilik genoeg om op ’n Vrydagaand te moet swot.”
“Geniet julle fliek,” begin Helen groet en dan soen sy Lisa op die wang. “Dankie vir die geld. As ons eendag ryk is, betaal ons jou dubbel en dwars terug.”
Lisa lag net voor hulle omdraai en met die trappe begin opstap.
“Helen . . .” Albei meisies draai om en Ben gee ’n tree nader. “Ek is op soek na Marcus Brink. Hy is blykbaar ’n goeie vriend van Kristina.”
Helen knik. “Ek sal hom die boodskap gee.”
“Hoe de hel moet ek nou met so iets kompeteer?” laat Cato onderlangs hoor toe hulle wegstap.
“Met wie wil jy kompeteer?”
“Met die sexy dokter se aanhangsel.” Sy sug. “Die lewe is darem vrek unfair. Wie het besluit sy mag so lyk? En wat het sy gedoen om so te lyk?”
“Cato, hou op maak asof jy Aspoestertjie se stiefsuster is.”
“Ek weet ek is nie, maar ek lyk ook nie só nie.”
“Troos jou daaraan dat seker net tien persent van die vroue in die wêreld so lyk.”
“Maar waarom kon ek nie ook een van die tien persent gewees het nie?”
Helen skud haar kop laggend. “Ek weet nie, Cato. Dis seker maar deel van die misterie van die lewe. En ten minste het jy ’n stunning persoonlikheid.”
Cato snork deur haar neus. “Wys my die man wat vir ’n girl se persoonlikheid val.”
“A, om weer student te wees!” sug Willem toe hulle ná die fliek koffie drink by ’n eetplek wat nog oop is.
“Ék wil nie weer ’n student wees nie,” antwoord Sanet.
“Ek sal nie omgee om weer vir ’n maand of wat een te wees nie.” Ben lag in Willem se rigting. “Ons tweede jaar – ek sal nie omgee om ons tweede jaar oor te hê nie. Ek dink as daar ooit ’n perfekte jaar in ’n mens se lewe is, is dit daardie een. Twintig is so ’n lekker ouderdom. Jy is beslis nie meer ’n tiener nie, maar die grootmenswêreld lê nog ver genoeg om jou nie daaroor te bekommer nie.”
“Ek kan verstaan waarom julle twee daardie jaar wil oorhê. Julle was ’n law unto yourselves. Dis ’n wonder julle het deurgekom.”
Willem lag alwetend. “ ’n Mens moet net weet hoe. En ons hét vrek hard gewerk ook.”
Sanet kyk van Willem na Ben. “Maar julle het nog harder gespeel.”
“Ons het niemand skade aangedoen nie,” protesteer Ben terwyl hy hom lui uitstrek in sy stoel.
“Behalwe ’n streep gebroke harte agter julle.”
“Dit was nie so erg nie, en ek is seker almal het dit oorleef en die meeste is vandag gelukkig getroud met een en ’n halwe kind, ’n huis in die suburbs, ’n Volvo en ’n paar kredietkaarte in die beursie.” Willem sit ook gemaklik agteroor.
Ben knik. “Of hulle werk êrens in ’n lab met die hoop om een van die dae die voorblaaie te haal met ’n nuwe kuur vir enigiets van vigs tot ouderdom. Daar was beslis ’n paar wat nie sal gaan vir die man, een en ’n halwe kind en die Volvo nie.”
Sanet skuif haar leë koppie eenkant toe en staan op. “Ek is nie lus vir julle twee se trip down memory lane nie. Ek gaan slaap liewer.”
Die ander staan ook op en by die motors groet hulle. In die motor wil Sanet weet of Ben die nag by haar gaan bly, maar hy skud sy kop.
“Nie vanaand nie, dankie. Ek sal jou môre bel.”
Haar mond gaan oop asof sy iets wil sê, maar dan draai sy net haar kop en staar deur die venster.
Ben se selfoon lui toe hy voor sy huis stilhou. Dis Wilmien Carstens, die nagsuster, wat uitasem wil weet of hy dadelik kliniek toe kan kom.
Hy stoot terug en ry vinnig met die kronkelpaadjie teen die bult af. Dis byna middernag. Wat kan hierdie tyd van die nag verkeerd wees? Almal is veronderstel om te slaap.
Die ontvangs is stil toe hy in die portaal instap, maar dan kom een van die verpleegsters om die hoek. “Suster is by Kristina Lazarus. Sy vra dokter moet asseblief gou kom.”
Ben stap haastig in die gang af, maar ’n vreemde naarheid laat sy keel bitter voel en dit laat hom ’n oomblik in haar kamerdeur vassteek. Wilmien staan met Kristina in die badkamer. Haar slaapbroek en toppie is vol bloedkolle.
“Wat het gebeur?” Hy gee vinnig ’n paar treë nader en sien dan dat die bloed van haar hand en arm afkomstig is.
“Sy het die ruit met haar hand gebreek. Die glas het haar diep gesny.” Wilmien is besig om ’n handdoek om Kristina se arm te draai, maar Ben trek Kristina uit die badkamer en terwyl hy met haar deur toe begin loop, praat hy oor sy skouer.
“Bel vir Willem Uys en sê hy moet ons by Ongevalle kry.” Hy kyk na Kristina en sien dat sy doodsbleek is. “Kan jy stap?”
Voordat sy hom kan antwoord, tel hy haar vinnig op en stap met lang treë na waar sy motor voor die kliniek staan. Hy kan voel hoe sy hemp voor teen sy bors nat word en hy sluk swaar. Kristina is doodstil in sy arms en op pad dorp toe praat sy ook nie. Hy kyk kort-kort na haar, maar kan nie in die donkerte van die motor haar gesigsuitdrukking sien nie.
Lisa staan langs Willem toe hulle by die hospitaal se ongevalleafdeling instap. Hy help Ben om Kristina op ’n bed neer te lê.
Willem begin stil die handdoek om haar arm losdraai.
“Kris . . . kan jy my hoor?”
Kristina knik, maar maak nie haar oë oop nie. Haar lyf het liggies begin bewe en Willem vra die verpleegster om ’n kombers te bring.
“Ek gaan kyk hoe diep die snye is en of daar nie nog glasstukke in die wonde is nie. Maar ek gaan jou eers iets vir die pyn spuit.” Willem moet haastig weer die handdoek vasdruk toe bloed uit die wond loop. Een verpleegster bring ’n kombers en ’n ander een stoot ’n trollie met instrumente en ’n steriele pak nader.
Terwyl Willem met vaardige vingers begin om die ergste snye te heg, staan Ben woordeloos na die meisie op die bed en kyk. Sy het nog nie een keer haar oë oopgemaak nie en kort-kort trek daar ’n rilling deur haar lyf. Haar lippe is effens blouerig asof sy koud kry. Hy wil vir haar iets sê, maar hy weet nie wat nie. Sy woorde lê êrens agter die naarheid vasgevang. ’n Naarheid wat hom by tye wil-wil oorweldig.
Toe Willem uiteindelik orent kom, vind sy vingerpunte haar pols en sy blik gaan na die muurhorlosie.
“So ja, al die snye is skoon en die ergstes is geheg,” sê hy vertroostend vir Kristina. “Maar ek dink ons moet jou vannag in die hospitaal hou en seker maak jy slaap lekker. Dan kan hulle jou darem iets vir die pyn ook gee as dit terugkom.”
Haar oë flikker net ’n oomblik oop voordat sy hulle weer toemaak. Om een of ander rede wil sy nie vanaand sien nie.
“Wil jy hê ons moet iemand bel?” kry Ben uiteindelik iets om te sê toe Willem uit die vertrek is om met die suster te gaan reëlings tref.
Sy skud haar kop.
“Hulle is reg vir jou,” maak Willem praat-praat weer sy opwagting. “Jy kan net so bly lê. Hulle gaan jou sommer met bed en al saal toe stoot.”
“Ek sal saam met jou gaan,” laat Lisa van die deur se kant af hoor.
Kristina reageer nie en al drie staan stil en wag totdat ’n portier en ’n verpleegster haar kom haal. Ben wag net tot hulle met haar in die gang uitstap, toe stap hy stil in die rigting van die buitedeur. Willem haal hom eers by sy motor in.
“Benna . . .”
Toe Ben omswaai, is sy oë donker. Daar keep ’n diep