Met ander woorde. Wilna Adriaanse
ons gesprekke gee nie.”
Die groot man is vir ’n oomblik stil terwyl ’n verskeidenheid van emosies oor sy gesig speel. Dan kug hy, en toe hy praat, is sy stem effens minder kras. “Dokter, jy werk tog elke dag met sulke dinge; wat dink jy het met haar gebeur?”
Ben skud sy kop. “Ek weet werklik nie. Geen twee pasiënte vertoon presies dieselfde simptome nie. Elkeen se omstandighede en persoonlikheid verskil, en ’n mens moet versigtig wees om nie premature diagnoses te maak nie.” Ben kyk na Louise.
“Wanneer laas het u haar gesien?”
“Sy was Paasnaweek op die plaas.”
“Het julle niks vreemds aan haar gedrag opgemerk nie?”
Man en vrou kyk ’n oomblik na mekaar voordat albei hul koppe skud.
“Dink jy Dawid het iets daarmee te doen?”
Ben wil weer sug toe hy na Hennie kyk. “Ek weet nie, meneer Lazarus. Ek weet eerlik nie, en ek dink dit sal onverantwoordelik wees om ’n sondebok te soek terwyl ons nie seker is nie.”
“Dink jy ons kan vir ’n week of twee teruggaan plaas toe?” ignoreer Hennie Lazarus die vermaning. “Ek het nie tyd gehad om my dinge daar te reël nie.”
“Ek dink u moet dit met Kristina bespreek. Sy word op die oomblik fisiek goed versorg, maar dit sal daarvan afhang of sy u emosioneel nodig het.”
“Sy sê ons kan gaan.” Louise se stem klink moeg en verlate en Ben wens hy het die vrou nie so jammer gekry nie. Die pasiënte verg genoeg van sy aandag, hy kan nie nog oor almal se familie ook bekommerd wees nie.
“Ons sal haar mooi oppas.” Sy eie woorde klink vir hom soos ’n hol belofte, want kan een mens eintlik ’n ander oppas? Maar as dit die wanhoop in haar effens laat bedaar, is hy bereid om dit te sê, al sou hy verkies om nie sulke beloftes te maak nie.
Hennie Lazarus staan op en Ben volg sy voorbeeld. Die groot man steek sy hand uit: “Dankie dat jy ons so laat gesien het. Ons sal haar môreoggend eers kom groet voor ons ry.”
Ben stap saam met hulle tot by die buitedeur. Dan, op die ingewing van die oomblik, stap hy in die gang af tot by Kristina se kamer. Die deur staan halfoop en hy steek vas. Sy staan met platgedrukte hande teen die ruit. Die lig van die bedlampie gooi haar weerkaatsing op die donker venster. Die aggressie van die oggend is weg en so sonder woorde lyk sy byna weerloos. Ben se hand is reeds gelig om te klop, maar in plaas daarvan tree hy terug en draai geluidloos om. Hulle twee het vandag genoeg gepraat. Stilte is soms net so nodig soos woorde.
Hoofstuk 5
“Het jy geweet daar bestaan so ’n plek hier op ons doorstep?” Cato kyk nuuskierig om hulle rond toe sy en Helen voor die kliniek uit die motor klim.
“Ek het al soms saam met Lisa-hulle by Ben se huis gekuier, maar ek was nog nooit by die kliniek nie.” Helen strek haar arms bo haar kop terwyl sy ook rondkyk.
“Dit moet nogal scary wees om jou blyplek met onstabieles te deel. Sê nou een raak kwaad en kom vermoor jou in jou bed?” Cato ril oordrewe.
“Jy kyk te veel flieks. Ek is seker hy sal nie gevaarlike mense hier laat bly nie. En hy bly darem nie tussen hulle nie; sy huis sit daar bo. Toe ons by die hek ingedraai het, was daar ’n paadjie na links met ’n bord wat sê privaat.”
“Op pad uit kan ons maak of ons verdwaal, dan gaan kyk ons.” Cato sluit die motor en hulle begin in die rigting van die gebou stap.
“Netnou skiet iemand op ons.”
“Ek is nie die enigste een wat te veel flieks kyk nie.”
“Gun die man sy privaatheid. Ek sal ook nie wil hê elke besoeker en pasiënt moet eers ’n draai by my huis maak nie.”
Albei meisies bly stil toe hulle die ontvangsvertrek binnestap en Riëtte sien. Sy glimlag en sê dokter Krige wag vir hulle.
Cato stoot vir Helen voor, maar toe hulle Ben se spreekkamer binnestap, laat sy hardop hoor: “Fokkit, ek swot die verkeerde kursus.” Sy kyk eers klaar voordat sy na Ben draai en effens verleë laat hoor: “Jammer, maar ek het nie gedink ’n mens kan op dié manier ’n lewe maak nie.”
“Moenie jou deur die trimmings en die uitsig laat verlei nie. Hier word ook maar net gewerk.”
“Wat moet ’n mens doen om hier opgeneem te word?” wil Cato weet toe sy sit. Haar blik dwaal van die skilderye teen die mure en die gemaklike rusbanke en stoel na die uitsig deur die vensters en die vuur in die kaggel.
Ben maak of hy haar nie gehoor het nie en ook nie die stamp sien wat Helen haar in die ribbes gee nie.
“Dankie dat julle gekom het; ek weet julle is albei besig.”
“Dis ’n plesier.” Cato kyk vir die eerste keer na hom. “Hoe gaan dit met Kris?”
“Daar is nog nie regtig ’n verandering te sien nie, maar sy is nog net drie dae hier. Ek het nie verwag dat sy oornag beter sal voel nie.”
“Kan ons by haar inloer voor ons gaan?”
“Julle is welkom, maar laat die personeel haar eers gaan vra of sy mense wil sien. Baie pasiënte wil die eerste paar dae hier niemand sien nie.”
Ben maak Kristina se lêer oop en kyk van die een na die ander. “Julle het nie intussen iets onthou nie? Enigiets, al lyk dit dalk onbenullig.”
Hierdie keer is dit Helen wat praat. “Ons het die afgelope paar dae oor min ander dinge gepraat, maar ons onthou werklik niks vreemds nie.”
“Het julle haar die middag gesien toe sy gaan draf het?”
“Ja, maar net vlugtig. Ek was feitlik die hele dag met prakties besig en Cato was by die dramadepartement, besig met ’n repetisie. Toe ek by die huis kom, was sy reeds in haar drafklere. Ons het net haastig gegroet.”
“En jy het niks vreemds opgemerk nie?”
Helen skud haar kop. “Sy was stillerig, maar ek het aanvaar sy is moeg geswot en was haastig vir ’n bietjie vars lug.”
“En vroeër die oggend?” Ben speel met die pen tussen sy vingers.
Albei koppe skud gelyk. “Sy het nog geslaap . . . of haar deur was nog toe toe ons daar uit is.” Cato kyk na Helen. “Kan jy onthou wat sy die vorige aand gedoen het?”
“Was dit die Donderdagaand? Ek dink sy het toets geskryf. Ek kan onthou dat sy een of ander tyd daardie week ontevrede was oor ’n onbeplande toets wat so naby die eksamen ingedruk is.”
“Het julle haar ná die toets gesien?”
“Ek kan nie onthou nie. Helen, kan jy onthou wat ons gedoen het?”
Helen byt haar onderlip vas en Cato draai een van haar blonde krulle om haar vinger.
“Ek weet nie, maar as sy vreemd opgetree het, sou ek dit sekerlik onthou het. Sy is nie die moody tipe nie en ’n mens kan maklik sien as iets haar regtig pla of ontstel. Ek sal in my dagboek gaan kyk, maar ek twyfel of ek iets ingeskryf het.”
“Vertel my van Dawid Maree. Ken julle hom?”
Cato vou een been onder haar in en glimlag breed. “A . . . die mooie Dawid. Ek dink nie sy eie pa en ma kan sê hulle ken hom nie.” Cato sug. “Uiters komplekse persoonlikheid, maar baie bright. Ek dink Kris het gereken sy sal al daardie briljante energie positief kan kanaliseer. Sy kop werk op ’n ander vlak as ons s’n en natuurlik help dit dat hy beslis een van die hotste ouens op kampus is. Bedorwe brokkie en gewoond om te kry wat hy wil hê. En hy wou haar al lankal hê.”
“As hy die dag in ’n goeie bui is, kan mens verstaan waarom sy met hom uitgegaan het,” onderbreek Helen haar vriendin. “Hy kan baie charming wees wanneer hy lus het, maar as hy die dag in een van sy swart buie is, bly ek verkieslik uit sy pad.”
“Het hy soms gewelddadig