Ena Murray Keur 4. Ena Murray
kry om weg te breek van die kroeg, is dit Wanda Wolfaardt met wie hy dans. Maar met ’n dapper glimlaggie en versluierde oë worstel Salome die aand deur.
Hoewel Calvyn nooit die tafeltjie waar hulle sit, verlaat nie, vra hy ook niemand om te dans nie en Salome begin al dink dat hy seker glad nie ’n danser is nie, toe Ria vra: “Hoekom dans jy nie, Calvyn? Dis ’n wonderlike orkes. Glo dit as jy kan, Salome, maar hierdie ouboet van my is ’n voortreflike danser. Vat vir Salome ’n slag. Julle behoort goed saam te dans. Ek hoor die mans sê sy is soos ’n veertjie.”
Salome verstaan haarself nie, maar sy wil hoegenaamd nie met Calvyn dans nie. Sy soek haastig na ’n verskoning en gewaar Hendrik waar hy ’n paar meter van hulle af met ’n skinkbord drankies staan.
“Ek is jammer, maar ek het Hendrik hierdie dans belowe.” Sy staan ook sommer op toe Hendrik verbykom, en die verbaasde Hendrik kan niks anders doen as om die skinkbord neer te sit en Salome se arm te neem nie. Salome besef onmiddellik dat dit die verkeerdste ding is wat sy nou gedoen het, maar dis reeds te laat. Toe hulle weer by die tafeltjie verbykom, is Calvyn weg en is dit net Ria wat daar sit. ’n Roekeloosheid vat meteens in Salome pos. Daar gaan in elk geval ’n storm oor haar kop losbars. Sy kan dit net sowel die moeite werd maak.
“Dans verder met Ria. Ja, toe. Lyk sy nie pragtig nie?” Sy los die arme Hendrik ook net daar en wink na Ria, wat haar nie twee keer laat nooi nie. Hendrik gee maar die stryd gewonne en toe sy arm gretig om Ria gaan, hoor Salome hom gedemp fluister terwyl sy oë diep in Ria s’n afkyk:
“Al weer krummels, my skat?”
Salome sien hoe hulle ’n paar oomblikke later onopgemerk by ’n sydeur uitglip, en sy glimlag tevrede. Laat minstens een van ons ’n paar minute gelukkig wees, dink sy bitter. Haar tevredenheid is egter van korte duur. ’n Rukkie later trek Calvyn haar oog waar hy van die oorkant af sy blik soekend oor die pare laat dwaal. Vinnig glip Salome by die sydeur uit en instink lei haar na die motor waar sy hulle ook aantref.
“Gou, Ria. Ek dink Calvyn is op soek na jou. Gaan anderkant om en kom by die kleedkamer se deur in.”
Ria verdwyn haastig die donkerte in en ’n oomblik staan Salome en Hendrik mekaar net en aankyk. Dan, voordat een van hulle nog iets kan sê, sny ’n stem deur die donkerte agter hulle.
“Wat beteken dit?”
Salome draai nie eens om nie. Maar haar stem klink duidelik op, en so beslis soos hulle dit nog nooit gehoor het nie. “Spaar jou asem, Calvyn. Van môre af sal julle ontslae wees van die ongewenste indringer in jul midde. Ek is juis besig om Hendrik oor te haal om my ná die dans stasie toe te neem.”
“Wat bedoel jy?” Sy word bruut omgeswaai, maar nog steeds bly sy volslae in beheer van die situasie.
“Ek gaan weg, dis al. Vannag nog … en nie eens jy, Calvyn de Ridder, gaan my keer nie.”
6
“Moenie twak praat nie!”
Salome draai haar rug na Calvyn en wend haar tot Hendrik. “Sal jy my asseblief vanaand nog stasie toe neem, Hendrik?”
“Bly uit hierdie ding uit, Jansen, as jy jou lewe liefhet!” klink dit bars agter haar rug op, en twee hande span soos staalklemme om haar skouers. “Kom. Ons gaan huis toe.”
“Ja. Ek moet gaan inpak en vasstel hoe laat die passasierstrein verbykom.”
’n Klank wat na ’n vloekwoord klink, val in die stilte, en dan word sy byna gesleepdra in die rigting van die saal. Agter hulle klem Hendrik Jansen se vuiste vir die hoeveelste keer magteloos saam.
In die saal word Joey de Ridder, Ria en ook Deon aangesê om die mense te groet en te kom. Deon wil nog protesteer, maar Calvyn werp hom só ’n moordende blik toe dat hy dit nie waag om verder teen te stribbel nie.
Toe hulle die gasheer en gasvrou van die aand bedank, sluit Wanda haar by hulle aan en vra ontevrede: “Maar hoekom nou al huis toe gaan? Die aand is nog jonk, Deon, jy kan nie nou gaan nie? Jy het belowe …”
“Salome voel siek en ons gaan almal saam huis toe. Deon veral, want Salome is sy vrou en sy plek is by haar.”
Salome lyk inderdaad siek. Sy is bleek en daar is ’n merkbare bewing in die skraal lyfie. Niemand waag dit om verder iets te sê ná Calvyn se laaste woorde nie, en hulle beweeg deur toe. Maar Salome voel hoe Wanda se oë op haar rug brand. Ook Joey het nog niks gesê nie, maar aan die enkele blik wat sy haar skoondogter toewerp, weet Salome dat sy by haar skielike besluit van vanaand moet bly. Langer kan en durf sy nie op Babilon aanbly nie.
Toe hulle wegtrek, vra Deon woedend van agter uit die motor: “Sal jy ons nou asseblief inlig waaroor al hierdie bohaai is?” Calvyn hou sy oë bewegingloos op die pad, maar in die flou lig van die paneelbord kan Salome sien hoe sy vingers styf om die stuurwiel span en hoe sy kake granietagtig en hoekig blink.
“Kyk na jou vrou, dan sal jy weet.”
Deon probeer Salome se gesig langs hom in die donker onderskei. “Wat makeer jou skielik? Het jy te veel gedrink?”
Selfs Ria snak geskok na asem en hierdie keer is dit sy wat Deon antwoord: “Jy behoort jou te skaam, Deon! Ek was die hele aand by Salome en sy het net een drankie gedrink. Die glasie was ook nog half toe ons daar weg is. Het jy geen gevoel in jou nie?”
’n Snork van Deon is al antwoord wat sy kry, en Calvyn sê ferm: “Nie ’n enkele woord verder voordat ons op die plaas kom nie. Ek het die einde van my geduld bereik sover dit jou aangaan, Deon. Ek waarsku jou!”
Daarna heers daar ’n ongemaklike stilte terwyl Calvyn met ’n roekelose snelheid oor die plaaspad ry. Salome se gedagtes het ’n vakuum geword. Al waarvan sy in hierdie lang oomblikke bewus is, is dat sy met alle mag moet stry teen die naarheid wat haar wil oorweldig. Binne-in haar is ’n bewerasie waaroor sy geen beheer het nie, en telkens moet sy swaar sluk.
Toe haar voete grondvat op Babilon, moet sy haastig padgee en dis eers minute later dat sy bewend in die badkamer orent kom en in Ria se simpatieke oë opkyk.
“Drink dit,” hoor sy Ria vaag sê, en sy gehoorsaam werktuiglik. Op die agtergrond hoor sy harde stemme, met nou en dan die skril, woedende stem van haar skoonma tussenin. Sy maak haar oë ’n oomblik lank toe en leun dankbaar teen Ria se skouer aan.
“Kom. Jy gaan nou dadelik bed toe en …”
Sy skud haar kop en dwing haar liggaam orent en haar oë oop. Nee, sy kan nie nou gaan slaap nie. Daar is iets, iets belangriks, wat eers afgehandel moet word …
Sy hoor nie eens Ria se protesterings toe sy tastend met die gang langs aanstrompel na die sitkamer nie. Sy kom eindelik in die deur tot stilstand en leun swaar teen die kosyn terwyl sy na hulle kyk – die De Ridders van Babilon – en sy voel ’n nuwe mislikheid in haar opstoot. Sy hoor hoe harde woorde heen en weer geslinger word, maar wat hulle sê, dring nie tot haar deur nie. Dan gewaar hulle haar, en daar volg ’n kort stilte.
Deur ’n waas kyk sy na hulle, en hulle is net vae skimbeelde in haar swemmende, verwarde gedagtes. Tog klink haar stem sterk en beslis toe sy die stilte verbreek.
“Daar is niks om oor te baklei nie. Ek gaan weg. Niemand gaan my keer nie. Ons huwelik is verby, Deon. Dit moes nooit gebeur het nie. Dit was ’n fout. Ek hoort nie hier nie. Ek sal nooit hier inpas nie. Ek sal nooit ’n De Ridder word nie.”
Dan is dit of een van die drie swemmende beelde vaste gestalte kry. Sy kyk na hom op, en die leegheid van haar siel word in haar oë weerkaats. “Daar is niks wat jy daaraan kan doen nie, Calvyn. Ek gaan weg. Dis finaal.”
“Laat haar gaan. Waarvoor wil julle haar nog keer? Sy is heeltemal reg. Hoe gouer sy hier wegkom, hoe beter,” sê Joey, en op hierdie oomblik is alle sluiers weggeskuif, lê al die haat ontbloot in haar stem.
“Dis ’n huwelik waarvan jy praat, Ma. Dis nie iets wat ’n mens sommer net wegskuif van jou wanneer jy daarna voel nie.”
’n Glimlaggie – só wrang