Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
in die week sal dien as haar aandeel vir aandete. By die Waterberg Apteek koop sy lekkerruikseep en naskeer vir Arnold. Sy weet nie meer waarvan hy hou nie. Muskus of bergamot? Vir die wis en die onwis koop sy albei. Hy hou van vrugte, maar wanneer sal hy gesond genoeg wees om dit te kan eet? Sal hy ’n voorgeskrewe dieet hê? Sy weet nie.
Wie was so bloedloos om te sê mens koop nie blomme vir ’n man nie? wonder sy. Arnold is ’n blommemens. Die soort wat tuinmaak in mense se harte, wat blomme plant op ’n woestynvlakte. Vir Arnold wat so ’n hartstog vir kleur het, koop ’n mens skelgeel sonneblomme of posbusrooi vuurpyle. Nee, besluit sy. Ryk, purper irisse, soos Van Gogh s’n, op die enigste skildery wat gedurende sy leeftyd verkoop is. Wanneer Arnold sy oë oopmaak, moet die bos bloupers irisse op sy bedkassie die eerste ding wees wat hy sien.
Dit laat haar vroliker voel. Sy koop twee bosse en gooi die hand vol kleingeld in die DBV se bedelbussie wat langs die bloemiste se kasregister staan.
“Hulle is vir my kêrel wat in die hospitaal is,” verduidelik sy vir die meisie agter die toonbank wat half vraend na haar kyk.
“E … Arnold van Deventer?” vra die meisie.
“Dis reg.” Clio is verbaas. “Hoe het jy geweet?”
“Ek ken hom en ek … ken jou. Clio?”
Clio se mond hang oop.“Ansie? Ansie Cloete!” roep sy uit. “Jy’t jou hare gekleur! En dis korter … Anders het ek jou dadelik herken.”
“Jy’t ook verander,” lag Ansie. “Jy was altyd sexy, met daardie paar bene waaroor die seuns altyd geswoon het. Maar jy’t ’n boesem bygekry wat skrik vir niks.”
“Haai, het ek?” Clio gee haar rok se hals ’n selfbewuste pluk boontoe. “Moet net nie sê my boesem is wulps nie. Dis op die oomblik ’n teer saak.”
“Woon julle nog in Kanada?”
“Steeds.”
“Hoe is dit dan dat jy so goed Afrikaans praat? Ek dag jy sal sukkel of ’n aksent hê.”
“Ons praat Afrikaans by die huis en lees Afrikaanse koerante en tydskrifte op die internet.”
Clio vra uit oor Ansie en hulle ander klasmaats, ruil foonnommers en nuus uit oor wie met wie getroud is en wat van almal geword het.
Ansie bedien ’n ander klant en toe sy terugkom, is die vrolikheid van die wedersiens weg. “Ek het van Arnold se ongeluk gehoor. Is dit hoekom jy teruggekom het Suid-Afrika toe – omdat dit slegter gaan met hom?”
“Nee, inteendeel. Dit gaan beter. Hy kan enige oomblik sy oë oopmaak en dan wil ek hê hy moet heel eerste teen iets kleurvols vaskyk – dis waarom ek die irisse gekoop het. Ek sal vir hom sê ek het hulle by jou winkel gekoop.”
“Het julle al die jare die kys bygehou?” vra Ansie nuuskierig. “Hoe doen mens dit – so ’n langafstandvryery? Stuur sexy emails en smooch op ’n webkamera op die rekenaarskerm? Dit klink nie vir my na fun nie.”
Clio bars uit van die lag. “Moet sê, ek verkies ook ’n warm, régte-egte ou bo ’n plastiek-een. Maar ek en Arnold was nie vas gekys nie. Net so half en half.”
“Dis nie die indruk wat hy geskep het nie. Arnold het altyd die hots vir jou gehad. Hy en Jurg albei.”
“Ag, jy’s laf,” antwoord Clio verleë. “Waar kom jy daaraan?”
“Almal het dit geweet, gewonder wanneer hulle mekaar gaan pot, oor jou.”
“Bog!” maak Clio dit af. “Jurg kon enige meisie kry wat hy wou hê: Lizaan, Joey, Petronel … Ek kan nie almal se name onthou wat vir hom heupgeswaai het nie.”
“Almal behalwe jy. Dis hoekom hy jóú wou hê.”
“Nonsens.”
“Genuine,” hou Ansie vol. “Maar jy was altyd so wipperig en snipperig, asof jy van geen sout of water weet nie. Ons het almal gelag en gewed op wie gaan wen. Toe is julle weg, oorsee.”
“En nou is ek terug.”
“En nou gaan almal wed op wat in die volgende episode gaan gebeur: met watter een jy gaan trou. Net soos in ’n sepie.”
Die onderwerp begin Clio irriteer. “Ek moet waai. Sal een of ander tyd weer inloer.”
Sy neem die blomme en haar inkopies en stap haastig uit. Sy is vies vir haarself omdat sy toegelaat het dat Ansie se stories haar ontstel. Weddenskappe! Asof sy ’n resiesperd is. Smooch op die rekenaarskerm … Arnold sal lekker lag as sy hom van Ansie se lawwe praatjies vertel.
Skielik voel sy weer soos op die vliegtuig: die helfte van haar opgewonde by die gedagte om met hom te gesels en die ander helfte bang. Wat as hy haar herken, as hy sy bril opsit en bekend lyk – maar steeds ’n vreemdeling bly vir wie sy nie weet wat om te sê nie? Sy wens Aloma was hier met haar praktiese en nugter raad.
“Dis maklik. Vra of hy ’n rustige nag gehad het, of hy pyn het of dors is,” praat sy hardop.
En dan?
“Dan gee jy vir hom water of ’n pilletjie of die seep en die naskeer, na gelang van die situasie. Dalk vind julle mekaar dadelik en gaan net aan waar julle laas opgehou het.”
Clio bly bang. En vreemd van koers af by die gedagte dat die broers kon stry kry oor háár. Sy was ’n bogsnuiter; haar iPod, haar fiets en haar katte was belangriker as kêrels. Hulle was almal te jonk om ernstig te raak. Arnold inkluis, al was hy amper klaar met skool. In sy briewe het hy nooit iets gemeld nie, maar sy hoop hy het ander meisies uitgeneem ná sy weg is, en een of twee verhoudings op universiteit gehad. Sy wil nie hê hy moes heeltyd vir háár gewag het om terug te kom nie.
Sy kyk onseker om haar rond. Sy was ingedagte en het nie opgelet waar sy loop nie. Hoe het Jurg gesê, wat is die nuwe plek se naam waar hy haar sal kry? Gino’s of iets? Oorkant die koöperasie … Dis ’n blok laer af, verby die verkeerslig.
Dis Dino’s, sien sy toe sy daar kom. En die Italiaanse eienaar by die espresso-masjien kry ’n oorval as hy hoor Jurg het na sy skemerdonker koffiekroeg as ’n “kafee” verwys.
Clio is dors en lus vir koffie, maar hou liewer uit as om dit te erken, want sy wil Jurg nie sy sin gee nie. Daar is ’n tydelike wapenstilstand tussen hulle, maar dit beteken nie hulle vete is saam met haar kat begrawe nie.
In die skemer sien sy Jurg by een van die agterste tafeltjies sit, met iemand by hom. Eers toe sy naby kom, merk sy dis ’n meisie. ’n Swartkop. Lizaan Visser, wat saam met hom in die klas was. Wat altyd op talentaande gesing het en ’n rasieleier was met interhoëratletiek. Sy het altyd met haar styfpassende minirompie op en af gespring en arms geswaai om die toeskouers op die pawiljoen aan te vuur as Jurg die hekkies-item gewen het.
Die ander meisies kon haar nie verdra nie, en Clio ook nie. “Lizaan die likkewaan” het hulle haar gedoop. En omdat sy modelwerk gedoen het en haar heupe so gly-gly geswaai het as sy loop. “Een vir jou, een vir my …” het hulle gespot. Meestal uit jaloesie, want Lizaan was eksoties mooi. Een van die mooiste meisies in die skool.
Jurg staan op toe Clio by hul tafeltjie tot stilstand kom. “Haai! Bly om te sien jy het toegegee aan die dors.” Hy wys na sy metgesel. “Jy onthou mos vir Lizaan …”
Eerder ’n stelling as ’n vraag. Asof dié ’n selebriteit is wat ’n onuitwisbare indruk gemaak het.
Clio lyk vaag. “Suzaan?” herhaal sy terwyl sy die blomme en pakkies langs haar stoel neersit. “Die gesig is vaagweg bekend …”
Lizaan se swaargegrimeerde oë skiet dolke. “En jóúne glad nie.”
Clio kyk na haar met ’n blik kouer as die sneeupieke van die Rocky-bergreeks wat in Calgary vanuit hul sitkamervenster sigbaar is.
Jurg raak bewus van die temperatuurskommeling by die tafel, sonder dat hy weet waaroor dit gaan. Iets waarsku hom om nie dieper te delf nie.
“Lizaan