Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
wil gee, sal ek selfs dáárvoor ook betaal.”
Jurg verstaan nie waarom Clio haar finansiële situasie aan hom uitstippel nie, of wat haar geldsake met hom te doen het nie. Hy weet sy klim gou op haar perdjie; iewers het hy seker weer die verkeerde ding kwytgeraak.
Clio het nog ’n laaste stukkie gewete wat sy duidelik wil maak en ’n moontlike misverstand om op te klaar. “Ek gee om vir Arnold. Nie net destyds nie, nou nog steeds. Ek sal hom nie misbruik of seermaak nie.”
Dis mos vanselfsprekend. Hoekom dit invryf? wonder Jurg. Tensy sy ’n skuldige gewete het. Was sy dalk ook bewus van daardie … daardie vreemde elektriese stroom tussen hulle?
“Ek erken ek wil ’n klompie skilderye uit hom wriemel vir ’n uitstalling by my galery in Calgary. Maar dis nie die hoofdoel waarom ek na Suid-Afrika gekom het nie. Daar is onafgehandelde sake tussen my en jou broer. Ek het kom kuier om uit te vind waar ons met mekaar staan.”
Clio was altyd reguit en op die man af, dink Jurg. Sy kon net sowel gesê het: om uit te vind of sy ’n trourok moet koop. Dis waarom sy dit sonder teëspraak aanvaar het toe hy by die hospitaal na haar verwys het as sy broer se aanstaande.
Hy krap die sportmotor se ratte toe hulle by Vuurfontein se hekke indraai en verwens sy onhandigheid. Wat is so danig aan Clio Gericke dat hy haar toelaat om hom te ontwrig? Sy is niks spesiaals nie. Die wêreld is vol blouoog-blondines, party selfs mooier – en beslis aangenamer.
In die motorligte herken Clio die kronkelende pad tussen die laning magnolias deur. Pragtige bome, met leeragtige blare en roomwit blomme so groot soos teekoppies, wat haar ma altyd vir rangskikkings gepluk het.
Sy sug verlig. “Ek was bang julle het dié ou monumente uitgekap.”
“Nee. Dit sou heiligskennis gewees het.” Hy hou voor die sandsteenopstal stil, wat in die maanlig soos ’n Middeleeuse kasteel lyk, omring deur grasperke en vrugteboorde. “Welkom terug, Cleopatra.”
Alles lyk so bekend … Sy het amper meer tyd op Vuurfontein deurgebring as op Goederust. Clio kyk om haar rond oor die werf. Na Talien se roosbeddings, die swembad wat soos ’n smarag in die maanlig glinster, die leidam met die donker silhoeëtte van die knoetsige ou wilgers waar Arnold daardie Sondagmiddag vir haar die silwer kysringetjie gegee het. Die ring was te groot en sy het dit aan haar middelvinger gedra; nou pas dit nie eens meer aan haar pinkie nie.
“Of moet ek eerder sê: Welkom tuis?” vra Jurg met ’n vreemde nuanse in sy stem.
’n Dubbelsinnige insinuasie? Terug in haar geboorteland en by haar toekomstige tuiste? Daar is ’n onverwagte hol gevoel op haar maag, soos wanneer jy moet eksamen skryf en nie weet of jy genoeg geleer het nie.
Sy swaai haar knieë dwars in haar sitplek, druk die deur oop en gebruik die dakraam om haar met albei arms op haar voete te hys. Nie elegant nie, maar beter as om weer Jurg se hand te neem en toe te laat dat hy haar help. Dis sommer net vanaand, omdat sy hartseer en vol nostalgie is, dat sy teenwoordigheid so ’n uitwerking op haar het, besluit sy. Môreoggend in helder daglig, wanneer sy uitgerus en nugter is, sal sy besef hoe onsinnig dit was om hartkloppings te kry oor die aaklige Jurg van Deventer wat sy nog al die jare verpes. Sy beter sorg dat Arnold dit nooit uitvind nie, sy skaam haar morsdood.
Haar ingewande trek op ’n knop. Arnold gaan gesond word, gaan hy nie? Hulle moet net aanhou glo en positief bly. Maar wat ook al gebeur, sy sal hom nie in die steek laat nie. Hy is haar getroue vriend, haar jeugliefde, haar eerste kêrel. Sy is hier vir hom, en sy sal bly so lank as wat hy haar nodig het en hier wil hê.
Jurg dra haar bagasie in en skakel ligte aan so ver hy gaan. Sy help met ’n arm vol los goed en stap agter hom aan – deur die statige ou huis vol atmosfeer en die geskiedenis van vier geslagte Van Deventers. Die oregon-houtvloere glim soos altyd, met los Persiese matte daarop, en teen die mure tapisserieë en kosbare skilderye van Suid-Afrikaanse meesters.
Hier en daar herken sy ’n olieverf van Arnold: veraf berge wat aan ’n W.H. Coetzer herinner, ’n springende koedoe in ’n studie van grasie en beweging, sonneblomme in ’n koperpot, en onverwags ’n houtskoolskets van háár, in ’n kortbroek en geruite hemp, met ’n visstok by die leidam. Haar hare hang los en sy loer speels onderdeur haar wimpers en die kuif oor haar voorkop. ’n Mooi skets, wat haar vlei. Sy kan dit nie onthou nie. Arnold moes dit na geheue gemaak het nadat sy weg is.
Jurg kom haar soek, vind haar waar sy peinsend in die sitkamer bly staan het. Hy sien die skets waarna sy kyk en dit lyk of hy kommentaar wil lewer, maar dan verander hy blykbaar van plan.
“Ek het jou bagasie in jou ou kamer gesit – die een oorkant Arnold s’n. Is jy lus vir koffie of iets om te eet voor jy gaan inkruip?”
Sy kan hom nie voorstel in die kombuis nie, besig om kos te maak. ’n Voorskoot om sy lyf en daardie breë hande wat met ’n lepel roer of opskep …
“Waar’s Talien?” vra sy. “Slaap sy al?”
“Talien is nie hier nie.”
Clio verstyf. “Ek dag jy het gesê sy is huis toe?”
“Ek het bedoel na haar niggie se huis toe. Tant Ria Verryne, wat op die dorp bly. Jy onthou haar seker? Sy werk by die koöperasie.”
“Ek onthou haar. Maar ek het aanvaar Talien sal hier wees, op die plaas.”
Jurg skud sy kop. “Sy wil naby die hospitaal wees, by Arnold wanneer hy bykom. Jy weet hoe beskermend sy altyd oor hom was. Kloek-kloek soos ’n moederhen … Daar is anysbeskuit en ’n pastei waarvoor sy ’n gemeste hoender geslag het, spesiaal vir jou koms. Ek kan dit opwarm as jy honger is. Is jy?”
“Nee,” antwoord sy bot. Sy haal diep asem en maak haar skouers vierkantig. “Ek kan nie vannag alleen hier slaap saam met jou nie.”
“Die huis is groot. Hier is ses slaapkamers, sewe as jy Talien se vleuel byreken. Ons hoef nie ’n kamer te deel as jy nie wil nie.”
Sy gee hom ’n vernietigende kyk. “Beslis nie!”
“Dan is daar mos nie ’n probleem nie. Die saak is opgelos.”
Clio staan haar man. “Nee, dit is nie. Ek wil ook nie die húis met jou deel nie.”
Hy frons onbegrypend. “Hoekom nie?”
“Dis teen my beginsels om ’n huis met ’n vreemde man te deel.”
Die frons tussen sy wenkbroue keep dieper. “Maar ek is nie ’n vreemde ou nie. Genade, jy ken my mos al jare. Meer as twintig jaar!”
“Presies,” bevestig sy. “Dis hoekom ek nie ’n nag onder een dak saam met jou wil deurbring nie.”
Sy oë vernou. “Wat bedoel jy?”
“Ek dink jy weet, sonder dat ek dit uitspel.”
Jurg bly kalm. “Ons is te oud om soos kinders te staan en stry. Ek het gedink ons het die verlede begrawe.”
“Miskien die verlede, maar nie die hede nie. Ek ken jou reputasie, Jurg. En jy ken mý … Ek is nie een van jou bewonderaars wat begin ritssluiters en knope losmaak as jy die heuningkwas smeer nie.”
“Ek verwag dit ook nie van jou nie.”
“Dankie tog, wat ’n verligting!” Sy kan die versoeking nie weerstaan om by te voeg nie: “Hoekom nie? Omdat ek te vet is?”
“Jy ploeg nou waar dit nie gereën het nie … Jy weet dis nie wat ek bedoel het nie. Jy is goed soos jy is.”
Goed soos sy is. Is dit die beste beskrywing wat hy kon bedink?
“Mollig? Gesellig gebou? Of gerond soos ’n pannekoek?” vis sy uit.
Jurg laat hom nie weer woorde in die mond lê nie. “Wulps,” hou hy vol. “En dis ’n kompliment.”
Sy kyk hom wantrouig aan. “Wie sê so?”
“Ek en al die ander manne met ’n oog vir