Satyn Omnibus 5. Wilmari Jooste
Sjokoladeboksmooi, soos die held in ’n romantiese boek of fliek. Sy hare het donkerder geword, amper gitswart, en hy dra dit kort gesny. Sy gesig is hoekig, die kakebeen ferm en vierkantig, wat van ’n sterk wil getuig. ’n Man wat sy eie ding doen en hom nie laat voorskryf nie. Tipies soos hy is.
Jurg is ’n ruk lank stil terwyl hy op die verkeer konsentreer, van baan verwissel en noord afdraai op die N1-snelweg. Tussendeur beskou hy haar ook, nuuskierig en meer direk as netnou by die Bremers se huis, toe hulle haastig was.
“Jy het mooi grootgeword, Cleopatra,” merk hy op. Asof hy haar gedagtes kon lees … Clio skrik. Sy sal uitklim en weghardloop as hy moet weet wat deur haar kop gegaan het, weet dat sy hom aantreklik vind …
“Moenie my só noem nie!” Sy is verleë en haar stem klink skerper as wat sy bedoel het.
“Hoe?”
“Cleopatra.”
Sy een wenkbrou lig vraend. “Hoekom nie?”
“Want dis onvleiend bedoel, om met my die spot te dryf.”
Hy lyk verbaas. “Wie sê so? Koningin Cleopatra was bekend as ’n legendariese skoonheid.”
“Ja, met swart hare en donker oë. Die presiese teenoorgestelde van my ligte hare en blou oë. Dit beteken in teenstelling is ek lelik.”
Selfs in haar eie ore klink die redenasie verspot en onoortuigend, en Clio is nie verbaas toe hy uitbars van die lag nie.
“Die grootste spul tjol wat ek nog gehoor het! Jy is paranoïes, Cleopatra.”
“En sy was ’n verleidster,” las Clio verdedigend by. “’n Delila met stringe minnaars wat sy bekoor en misbruik het. Julius Caesar en Mark Antony en nog ’n klomp ander.”
Hy is steeds geamuseerd, met ’n tergende grinnik wat om sy mooi mond speel. “En jy is weer eens die teenoorgestelde: nie ’n verleidster nie?”
Twee rooi kolle brand op haar wange. “Natuurlik nie! Lyk ek vir jou soos ’n Delila?” vra sy gekrenk.
Hy verander van rat om verby ’n swaar beestrok te kom, dan betrag hy haar nadenkend. “Noudat jy dit noem … Ja, jy lyk nogal soos ’n Aphrodite, gekruis met ’n Delila, met beddens vol bruikbare minnaars.”
Clio weet dis as ’n grap bedoel, maar wat Jurg van Deventer betref, het sy nog nooit ’n sin vir humor gehad nie. Sy ruk haar op.
“Jy het niks verander nie! Jy is nog net so banaal soos destyds. Toe al het ek wye draaie om jou geloop, en ek wil dit nog steeds doen. Dis hoekom ek op eie stoom in Bela-Bela wou kom, eerder as dat jy my kom haal.”
Jurg kan homself skop. Hy het geterg, sonder bybedoelings. Maar hy het vergeet hoe jonk Clio is, vergeet hoe oorbeskermend haar ouers teenoor hul enigste meisiekind was.
Voor sy kan keer, leun hy oor en neem haar hand in syne. “Ek is jammer. Jy is so deksels mooi, ek kon die versoeking nie weerstaan om te sien hoe jy lyk as jy kwaad is nie. As die blou vonke uit daardie blou oë van jou blits …”
“Jy het my al baie kere kwaad gesien.” Clio rem weg. “Hou op om my heuning om die mond te smeer. Ek is ouer as tien. Ek ken mans, ek val nie daarvoor nie.”
Ken mans? Met daardie kuise Victoriaanse voorkoms? Clio Gericke is nog pure kind. Hy glo nie sy het al ooit ’n regte kêrel gehad nie, anders sou sy nie halfpad om die aarde gevlieg het om vir sy broer te kom kuier nie. Kanadese mans is klaarblyklik nie veel werd nie.
Hy wonder of sy darem al ’n slag behoorlik vasgevat en gesoen is. Hy sou graag persoonlik wou uitvind, maar hy is versigtig vir die donderweer en blitse wat hom sal tref. Met hierdie vroumensie het ’n man ’n valhelm nodig. Sy lyk soos ’n sagte, donsige dingetjie wat jy wil huis toe vat en op ’n snoesige mat voor ’n kaggelvuur vertroetel. Maar soos hy uit dure ondervinding weet, ontaard sy in ’n rissiepit met moordlustige neigings as sy op die oorlogspad is. Dan is dit veiliger om uit haar pad te bly en te sorg dat daar geen skerp voorwerpe binne haar bereik is wat as wapen kan dien nie.
Toe sy begin ruk en pluk, laat Jurg dadelik haar hand gaan.
“Dis nie heuning smeer nie, ek is ernstig. Jy is verstommend mooi, Clio. Selfs op laerskool, met ’n pannekoeklyfie en wipneus, het jy belofte getoon. Nou het jy ontpop in een van die mooiste meisies wat ek al gesien het. Dís wat my rewolusies opgejaag het. Ek vra verskoning as ek vrypostig was. Dit sal nie weer gebeur nie, ek belowe.”
Hy klink eerlik en opreg jammer. Dit was ’n mooi verskoning. Maar sy is gegrief oor die “pannekoeklyfie”. Is dít hoe hy haar gesien het? So plat of so rond soos ’n pannekoek?
“Wat sal nie weer gebeur nie?” wil sy weet. “Jou verhoogde rewolusies, of vrypostigheid?”
Sy het nie gedink die selfversekerde en voortvarende Jurg van Deventer kan onkant gevang word nie. Hy byt op sy onderlip.
“’n Ou kan nie altyd sy revs teëwerk nie. Dit gebeur vanself.”
Hy is ten minste eerlik …
“Mooi, sê jy?” merk sy peinsend op. “Ek is dom en verstaan nie altyd hoe mans se drie breinselle werk nie. Wat is jou definisie van ‘mooi’?”
Dis ’n strikvraag. Jurg besluit om water te trap en neutraal te wees. “Mooi musiek?” soek hy uitkoms.“’n Mooi skildery of ’n perd of ’n ding?”
“Nee, ek bedoel mooi ten opsigte van ’n meisie?”
Hy is in ’n hoek en is versigtig om nie weer in ’n gat te beland nie. “Ek hou van ligte koppe,” erken hy. ’n Doodgewone, reguit antwoord wat nie weer verkeerd vertolk kan word nie.
“Lig in die kop?” wil sy sedig weet. “Jy bedoel: as hulle gloeilampies op die boonste verdieping almal brand?”
“Nee, lígte koppe.”
“O … Jy bedoel koppe wat nie veel breinselle inhet nie? Hoekom? Omdat sulke meisies maklike teikens is?”
“Nee!” keer hy haastig.
“Of in vergelyking jou laat slim voel?”
“Nee! Ek bedoel: ligte háre. Blonde hare.”
“O … En verder?”
“Blou of groen oë. ’n Goed versorgde meisie. Maer. En sy moenie te veel grimering gebruik nie.”
“’n Blinkgeskropte gesig hê, soos myne? Pas uit die bad, en na Lifebuoy-seep ruik?”
Jurg probeer hard, maar trap klei. Hy kry die idee wat hy ook al antwoord, sal sy verdraai om die verkeerde antwoord te wees. Dis beter om sy mond te hou en op die pad te konsentreer.
Die rit voel eindeloos en hy is verlig toe hulle Bela-Bela se afrit bereik. Maar dit het hom intussen darem kans gegee om sy gedagtes agtermekaar te kry. Die seep is nie heeltemal wat hy bedoel het nie, maar dis skadeloos. Daar kan tog seker niks skort met ’n skoon voorkoms nie? werk hy uit.
Hy waag dit om effe meer ambisieus te raak. “Skoongewas, ja. Nie opgedress of opgesmuk nie. Fyn gebou, soos jy. Jy lyk dalk maer, maar jy het ’n wulpsheid wat mens nie kry by daardie verhongerde modelle op die loopplank nie – daai vroumense wat veronderstel is om kastig mooi te wees.”
Clio is verstom. Bedoel hy om haar te vlei? As dit is, is dit die vreemdste kompliment wat sy nog ooit by ’n ou gekry het.
Is Jurg van Deventer besig om op ’n onbeholpe manier by haar aan te lê? Sekerlik nie! Die renons wat sy in hom het, is wedersyds. En ’n rokjagter soos wat hy veronderstel is om te wees kan seker veel beter komplimente bedink.
“Wulps?” eggo sy, en laat dit na ’n skelwoord klink. “Bedoel jy ek is vet?” Sy is skielik terug in die Hoekkafee met haar pienk melkskommel en rem selfbewus aan haar sweetpaktop, al sit dit wyd en los.
Jurg verwens homself. Hy moes geweet het dit gaan boemerang en hom teen die kop tref. Hy byt op sy tande. Van Deventer,