Schalkie van Wyk Keur 13. Schalkie van Wyk
hoekom het jy so verskriklik gehuil?”
“Mans!” sê sy en laat dit soos ’n skelwoord klink. “Oom Jaco Greyvenstein het beroerte gehad. Bedags versorg sy vrou, tant Helena, hom, maar ek is saans vanaf sewe-uur tot soggens om sewe-uur aan diens. Privaat verpleging betaal goed.”
“Jy het nie by die Greyvensteins ingewoon nie?” vra hy.
“Nee. Tant Helena verwag dat ek aandete en ontbyt tuis eet. Ek is ’n gekwalifiseerde suster. Sy sê sy moet my reeds ’n fortuin betaal en sy kan definitief nie ’n inwonende verpleegster bekostig nie. Ek het dit so verkies, want Arno Greyvenstein –”
“Dis Helena se seun?” val hy haar in die rede.
“Ja. Hy is onder die indruk dat sy ma my gehuur het om hom te vermaak. Gelukkig weet ek hoe om professioneel op te tree. Ek kan ’n koel, bekwame hospitaalsuster wees wat weet hoe om lastige mans op ’n afstand te hou.” Sy lees die ongeloof in sy oë en vervolg bitsig: “Ek huil nie altyd nie! Ek het nie eens gehuil toe my stiefpa dood is nie, want… want…”
Hy hoor die trane in haar stem en vra vinnig: “Arno het veroorsaak dat jy so gehuil het?”
“Ja. Die Greyvensteins is die rykste mense op Sekelbaai. Tant Helena het klaar ’n skatryk bruid vir Arno gekies, maar selfs ’n verloofring kan nie Arno se natuur verander nie. Hy is ’n arrogante, bedorwe rykmanseun wat glo dat hy alle meisies ’n guns bewys as hy hulle beklou en… en…”
“Ek het ’n verbeelding,” sê hy bruusk. “Arno het jou beklou?”
Sy knik en haar oë lyk soos donkergrys stormwolke. “Ek het so pas van diens af gekom toe hy my by die bopunt van die trap voorgekeer het. Hy was nog in sy nagklere, maar dit kon hom nie skeel nie. Hy het my vasgegryp en gesoen en allerlei … allerlei liederlike voorstelle gemaak.” Sy gluur hom aan asof hy Arno is. “Jy sal weet, want jy het gesê jy het ’n verbeelding.”
“Ek het. Maar wat het jy gedoen?”
“Hard met my skoenhak op sy kaal tone getrap en hom geklap. Maar dit het hom glad nie afgeskrik nie. Hy het gevloek en gelag en my net vaster gegryp en toe … toe kom tant Helena op ons af.”
Roland sien die diep blos van verleentheid oor die meisie se gesig en nek kruip en kry haar jammer, totdat sy opkyk na hom en hy die woede in haar oë sien blits. “Die skynheilige ou heks! Sy ken Arno se reputasie, maar sy het onmiddellik aangeneem dat ek haar onskuldige seuntjie – en daarby ’n verloofde man – probeer verlei het.”
“Arno het haar nie reggehelp nie?” vra hy koud.
“Natuurlik nie. Tant Helena dra die broek in die huis. Oom Jaco en Arno dans na haar pype, want dis háár geld wat hulle ryk maak. Arno het my beskuldig en gesê dat ek al maande lank op hom jag maak en tant Helena het voorgegee dat sy hom glo. Sy het geweet hy jok, maar sy moes tussen my en haar lieflingseuntjie kies. Vanselfsprekend is ek in die pad gesteek.”
“En die trommel?” vra hy aarselend.
“Dis vol boeke … twintig of dertig boeke. Oom Jaco het daarvan gehou as ek vir hom voorlees wanneer hy nie kon slaap nie. Ek het die boeke een-een na hulle huis toe geneem, maar toe ek dit wou terugbring … Tant Helena het die huishulp aangesê om die bliktrommel van die solder te gaan afhaal, sodat ek my boeke daarin kon pak.”
“Jy kon nie jou ma bel om jou te kom haal nie?” vra hy prakties.
“Daar is nie telefone in die kerkhof nie,” antwoord sy wrang.
Hy kyk ongemaklik weg. “Ek is jammer.”
“Dis in die haak. Ek kon oom Giepie gebel het, maar ek was so ontsteld … Nee, ek was kwaad en beledig en verneder … woedend. As ek nie so kwaad was nie, sou ek nooit die ellendige trommel so ver kon gesleep het nie. Maar toe ek die huis sien en aan oom Giepie dink en besef hoe arm ons nou is en dat ek my werk ook nog verloor het … Toe ek in die lamppaal vasloop, was dit makliker om te huil as om voort te gaan.”
“Jy woon by jou oom Giepie?” vra hy hoopvol.
“Nee, oom Giepie het by ons geloseer. Hy en oom Barend en tant Charity en tant Patience. Totdat my stiefpa dood is. Nou moet ons almal elders verblyf vind, want Huis Winterrus behoort aan my stiefsuster.”
Sy mond val oop en hy los haar vinnig. “Jy is Lelani Wessels, Yvette Boonzaaier se stiefsuster?” vra hy verbysterd.
Sy frons vyandig. “Hoekom het jy my nie gesê jy weet van my nie? Ek het gedag ek praat met ’n vreemdeling.”
Hy vergeet momenteel van die belofte wat hy agt jaar gelede aan homself gemaak het om nooit weer toe te laat dat enige vrou of meisie aanspraak op sy emosies maak nie. Hy glimlag met die speelse warmte wat hy gewoonlik net teenoor tant Engela openbaar. “Ons kan beswaarlik vreemdelinge wees nadat ons ’n halfuur lank saam op ’n bliktrommel op die sypaadjie gesit het. En dan is daar my sakdoek. Ek leen nie my sakdoek aan vreemdelinge nie.” Hy steek sy regterhand na haar uit. “Roland Stadler. Bly te kenne, Lelani – of is dit suster Wessels?”
Sy skud sy hand teësinnig. “Lelani. Jy is nie my pasiënt nie,” antwoord sy koel en los sy hand vinnig, asof sy aanraking haar nie geval nie.
Hy voel vreemd afgehaal deur haar vyandigheid, vererg hom dan omdat hy hom daaraan steur en blik oor sy linkerskouer. “Yvette is op die oomblik in Huis Winterrus. Kom saam. Ek sal die trommel dra.”
“Ek het gehuil,” sê sy selfbewus en kom onwillig orent.
“Asof ek dit kan vergeet!” skerts hy en frons ergerlik. Hy is nie gewoond om met meisies – bekend of onbekend – te skerts nie. Hy is Roland Stadler, ’n geswore oujongkêrel wat alle meisies oor dieselfde kam skeer. Ná vanoggend sal hy Lelani Wessels nooit weer sien nie. Sy is ’n gekwalifiseerde hospitaalsuster. Sy sal elders werk kry. Hy het nie nodig om ’n enkele slapelose nag oor haar te hê nie, besluit hy en tel die bliktrommel op. “Was jou gesig onder die tuinkraan. Ek het nog ’n droë sakdoek,” sê hy onsimpatiek en stap vooruit na die tuinhekkie van Huis Winterrus.
Oom Giepie sit op ’n eetkamerstoel en suig onstuimig aan sy kromsteelpyp terwyl hy Yvette Boonzaaier met grimmige argwaan betrag. Yvette staan voor die antieke buffet, ’n notaboekie in haar hand, en skryf elke item sorgvuldig daarin neer.
“Wonderlik! ’n Antieke silwer tee-en-koffiestel. Dis ’n klein fortuintjie werd,” sê sy ingenome.
“Dit behoort aan Lelani,” kom dit koud van oom Giepie. Yvette swaai nydig om na hom. “Het sy enige bewyse dat dit haar eiendom is, meneer Taljaard?”
“Ek het, ja,” klink Lelani se stem rustig uit die deur skuins agter haar.
Yvette draai stadig om na die deur, haar oë nuuskierig op die meisie in ’n verpleegstersuniform. Dan is die skraal dingetjie met die wit gesiggie en donker oë haar stiefsuster, dink sy. Gelukkig lyk sy nog soos ’n pure kind. Die bemoeisieke meneer Taljaard het haar tot vervelens toe verseker dat die besondere antieke meubelstukke en kosbare porseleinware Lelani se eiendom is. Sy het die ou man geïgnoreer, want sy het reeds besluit: alles in haar pa se huis is haar wettige eiendom.
“Jy is Lelani Wessels?” vra Yvette koel. Sy merk Roland in die gangdeur agter Lelani staan en glimlag flitsend met hom.
“Ek is. Al die antieke meubels, die silwer- en porseleinware is erfstukke van my oorlede ma.”
“Ek sien.” Yvette glimlag met bedrieglike vriendelikheid. “Ek sê nie ek trek jou woord in twyfel nie, my poppie, maar het jy enige bewyse dat dit wel jou eiendom is?”
“Kom nou, Yvette,” sê Roland ongeduldig. “Ek twyfel of Lelani jou van jou erfenis sal wil beroof. As sy sê dit is hare, is dit so.”
Oom Giepie lag geamuseerd. “Slim van jou, Lelani, om ’n advokaat saam te bring. Kan jy darem sy fooi bekostig?”
Ergernis vlek Lelani se wange. “Sy naam is Roland Stadler en hy is ’n vriend van Yvette, oom.” Sy rig haarself op en kyk Roland uit die