Christine le Roux Keur 3. Christine le Roux
grond staan dit?”
“Myne,” sê hy en sy oë flits vinnig in haar rigting sonder om iets te verraai, “op die oorspronklike Ouderus.”
“Ek sien.” Sy voel magteloos, asof sy nie meer beheer het oor wat gebeur nie.
“Die rivier loop oor u gedeelte.”
Sy knik stadig. “En sonder die rivier?”
“Sukkel ons. Dis waarom oom Septimus die grond jare gelede teruggekoop het.”
Sy kyk op na hom. “Kan u dit nie by my koop nie?”
“Nee.” Sy gesig bly uitdrukkingloos.
“Kan u ouers nie help nie?” Sy staan vinnig op, sit haar glas neer en vat sonder om te vra een van sy sigarette, wat sy aansteek voordat hy dit kan doen. “En kan ons maar die formele aanspreekvorm laat vaar? In die omstandighede waarin ons ons bevind, is dit ’n bietjie belaglik. My naam is Julia.”
Hy maak ’n beweging met sy kop. “Ek is André. En nee, ek het nie ouers nie.”
“Ek is jammer,” sê sy. “Ander familie?”
“Nee.” Hy draai sy glas in sy hand rond, bestudeer die patrone wat die kristal maak wanneer die lig dit vang. “Ek is ’n weeskind. Dis hoe oom Septimus … Ek bedoel, hy het baie jongmense gehelp.”
“Ek was nie bewus daarvan nie,” sê sy verbaas. “Het hy jou aangeneem?”
“Nee. Hy het my studiegeld betaal en ek het vakansies hier op die plaas gewerk. Omdat ek ’n belangstelling gehad het in die boerdery, het hy my universiteit toe gestuur om ’n landbougraad te kry. Sedertdien bestuur ek die plaas. Die afgelope paar jaar doen ek alles; hy was nie meer sterk genoeg om te boer nie.”
“En as die plase verkoop word?” vra sy. “Wat gaan jy dan doen?”
Vir die eerste keer is daar emosie op sy gesig. “Ek weet nie …” Hy gaan met moeite voort. “Daar is altyd mense wat soek na ’n goeie plaasbestuurder.”
Sy maak haar oë ’n oomblik lank toe. Moenie vir hom jammer voel nie, dreun dit deur haar kop. Hy is net ’n man, moenie dat sy verlies jou raak nie. Dis soos ’n refrein: geen man mag haar weer manipuleer nie; gevoelens mag nooit weer ’n rol speel nie.
“Ja,” sê sy dan nugter. “Natuurlik.”
“Is jy honger?” vra hy na ’n paar minute stilte.
“Ja,” sê sy, alhoewel dit nie waar is nie. Sy wil net nie langer bly sit nie. Sy volg hom na die groot eetkamer waar twee plekke gedek is aan die lang geelhouttafel.
Hy loop heen en weer na die kombuis toe, sit bakke kouevleis, slaai en brood voor haar neer.
“Eet jy altyd hier?” vra sy terwyl sy inskep.
“Nee, ek eet in die kombuis of sommer in die stoepkamer voor die televisie.”
Sy begin eet, haar oë op die bord voor haar. “Hoe oud is jy?” vra sy dan.
“Vyf en dertig.”
“Ek is agt en twintig.”
Hy lewer nie hierop kommentaar nie en hulle eet in stilte verder.
Sy protesteer nie toe hy haar glas wyn vol gooi nie; dis asof sy dit nodig het, asof dit iets is om aan vas te hou omdat sy al hoe meer voel asof sy meegesleur word deur iets wat heeltemal buite haar beheer is. Dis ’n gevoel wat sy haat, waarteen sy hard veg.
Toe hulle klaar geëet het, neem hulle hulle koffie na die stoepkamer, weereens ’n vertrek wat gerusstellend is omdat sy dit nie herken nie. Daar is rottangmeubels met bont kussings, daar lê tydskrifte en koerante op die tafel en op die matjie voor die televisie lê ’n hond, grys om die mond en oud. Hy kyk na Julia en maak ’n steungeluid.
“Oom Septimus s’n,” sê André en hy vryf die hond oor die kop. “Hy lê sy laaste dae hier om.”
“Ek het ’n hond,” sê sy. “Plato, ’n labrador.”
Hy knik en gaan sit, steek weer ’n sigaret aan.
“Dis ’n belaglike situasie!” bars sy skielik uit. “Het jy nie ’n vriendin nie? ’n Verloofde? Iemand met wie jy beplan het om te trou nie?”
“Ek het ’n vriendin,” sê hy gelykmatig. “Ons is goeie vriende.”
“Weet sy …” Sy maak ’n moedelose gebaar. “Weet sy van die testament?”
“Nee. Niemand behalwe die prokureur weet nie.” Hy kyk op na haar. Sy sien weer die emosie in sy oë, maar sy kan dit nie peil nie. “En jy?”
“Nee! Ek was … Ek ís hoegenaamd nie van plan om te trou nie.” Sy sit haar leë koppie neer. “As jy my sal verskoon, dink ek ek moet nou gaan slaap. Dit was ’n lang dag.”
Hy staan hoflik op. “Goeienag.”
Sy knik en loop uit, haar voete meteens tam en slepend.
Hoofstuk 3
Omdat Julia so vroeg gaan slaap het, word sy wakker toe die eerste daglig deur die ruite kruip. Sy voel verbasend uitgerus; toe sy die vorige aand in die bed geklim het, het sy ’n slaaplose, rustelose nag voorsien, maar die teenoorgestelde het gebeur. Vir die eerste keer in baie maande het sy droomloos geslaap en nie langer as vyf minute wakker gelê nadat sy die lig afgeskakel het nie.
Sy bad vinnig, trek aan en stap suutjies uit in die gang waar dit nog donker is. Geen geluid is hoorbaar nie, en sy druk die groot voordeur versigtig oop, bang dat sy André sal wakker maak. Sy gee ’n paar tree vorentoe, loop uit op die stoep en weet so seker as wat sy daar staan dat sy verloor het.
Voor haar lê eers ’n halfmaanvormige grasperk, omring met ’n bosagtige heining wat dit skei van die eerste weiland. Van daar af daal die een afgekampte stuk groen weiland na die ander af na die vallei waar miswolke nog hang en meng met die rook wat hier en daar draal uit ’n woonhuis, verskuil tussen verre bome. Sy het nie besef die huis lê so hoog teen die voetheuwels van die berge nie en dat daar dus so ’n uitsig van die stoep af is nie. Sy stap vorentoe en klim met die trap af.
Op die grasperk draai sy om en kyk terug. Agter die huis klim die berge geleidelik, in diep voue en plooie, asof iemand dit met sorg so gevorm het, tot by die hoë pieke in die verte, dié tyd van die oggend ook nog verskuil in miswolke. Uit die skoorsteen aan die agterkant van die huis trek ook rook, maar daar is niks mistieks omtrent die huis nie. Dit staan groot en solied teen die helling, asof dit deel is van die berg en altyd deel daarvan sal bly. Die stoeppilare wat die sinkdak ondersteun, is wit en lyk selfs witter in die eerste sonstrale. Sy draai weer om en kyk om haar. Aan die oostekant is die lug pienk met ’n skerp geel streep waar die son deurgebreek het. Terwyl sy betower staan en kyk, vervaag die pienk, word alles geel en oranje en helder.
Op daardie oomblik kom André om die hoek van die huis gestap en bly verstom staan toe hy haar sien.
“Jy is vroeg op,” sê hy.
“Ek het vroeg gaan slaap.”
“Dis waar. Het jy goed geslaap?”
“Ek het lank laas so goed geslaap.”
Hy kyk haar ’n oomblik lank skerper aan, maar wys dan na die huis. “Daar is koffie in die kombuis.”
Sy bly nog ’n oomblik staan, teësinnig om die toneel voor haar prys te gee.
“Dis so pragtig,” sê sy en swaai haar arm om alles in te sluit. “Ek het nie geweet … Ek het nie verwag dat dit só mooi gaan wees nie.”
“Ek weet,” sê hy, en hy wys dat sy moet vooruitstap.
In die kombuis ontmoet sy vir Mieta en sy onthou weer haar kinderdae, want alhoewel die kombuis ook gemoderniseer is, is die verandering nie drasties nie. ’n Elektriese stoof staan oorkant die koolstoof, maar dit lyk vir haar na ’n blote ornament