Ιστορία της Ρωμιοσύνης, Πρώτος τόμος. Eftaliotis Argyris
και τω νησιών, οι περίφημοι τοξότες της Κρήτης και της Λακωνίας, τα παλικάρια της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, όλοι τρέξανε στάρματα για τον ευεργέτη τους. Κίνημα μα την αλήθεια Πανελλήνιο είταν εκείνος ο σηκωμός, κι ως τόσο μήτε ψυχή δεν πήγαινε να πολεμήση και για πανελλήνιο σκοπό! Ανταμώνουνται οι δυο μεγάλοι ρωμαίοι στα Φάρσαλα (48 π. Χ.), κατατροπώνεται ο Πομπήιος, και μένουν άξαφνα οι φίλοι του οι Έλληνες στο χέρι του Καίσαρα. Κι ως τόσο ο μεγαλόκαρδος Ρωμαίος δεν τους τιμώρησε. Τους Αθηναίους μάλιστα και χρήματα τους χάρισε να ξαναχτίσουν όσα δημόσια χτίρια τους είχε χαλασμένα ο Σύλλας κι ο Αριστίωνας, αφού τους μάλλωσε με το ρητό του εκείνο «Πόσες φορές θα καταστρέφεστε μονάχοι σας Αθηναίοι, και πάλε θα σας γλυτώνη η προγονική σας δόξα». Ανίσως και μπορούσανε να το μαντέψουν οι Αθηναίοι, θα του απολογιούνταν τότες του Καίσαρα· «Αιώνες κ' αιώνες θα περάσουν και θα ξαναφανή αυτό το φάντασμα του Φιλελληνισμού. Όταν όμως σώση και γίνη νέα μάχη στα Φάρσαλα, και μ' αυτήν ξανανοίξη νέα πληγή στο μισοζώντανο τον Ελληνισμό, που τότες θα ονομάζεται Ρωμιοσύνη, ίσως το νοιώσουμε τότες πως η προγονική η δόξα ξεθύμανε πια και πήγε, γιατί ο Καίσαρας που θα βασιλεύη τότες με τέτοια ρητορικά λόγια δε θα μας χαδεύη, μόνο αλύπητα θα μας δείρη που δεν ακολουθήσαμε τις βουλές του.
Και δεν καλομεταχειρίστηκε μονάχα τους Αθηναίους ο Καίσαρας. Την Κόρινθο, που την είχε καμωμένη γης Μαδιάμ ο Μόμμιος στα 147 π. Χ., την ξανάχτισε λαμπρή και μεγαλόπρεπη σαν και πρώτα, κ' έστειλε Ρωμαίους πολλούς να την κατοικήσουν. Εδώ όμως δεν καλοζύγιασε τη δύναμη που προστάτευε ο Καίσαρας, αφού γλήγορα τους καταχώνιασε τους Ρωμαίους του ο Ελληνισμός, όσο ξεθυμασμένος κι αν είταν.
Το λυπητερό όμως δράμα που άρχισε μαζί με τον πόλεμο τω Φαρσάλων είχε και δεύτερη, και τρίτη πράξη. Δεν πέρασαν πολλά χρόνια, και παρουσιαστήκανε στην Ελλάδα νέοι πολεμόχαροι αρχηγοί, ο Βρούτος με τον Κάσσιο από τη μια, ο Αντώνιος με τον Οχτάβιο από την άλλη. Κ' οι Αθηναίοι τόσο γλήγορα λησμόνησαν του Καίσαρα τα καλά, που δέχτηκαν, τους δυο του δολοφόνους μ' ανοιχτή αγκάλη, και μάλιστα τους έστησαν και χάλκινους αδριάντες κοντά στον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα! Πάλι όμως νικήθηκαν κι αυτοί στους Φιλίππους (42 π. Χ.), πάλι βρέθηκε η Ελλάδα στα νύχια του αντιπάλου της! Κι ως τόσο γραφτό τους είτανε να γλυτώσουν και τώρα από τιμωρία που σάλλα χέρια θα τους κόστιζε ίσως όλο το είναι τους, επειδή στάθηκε κι ο Αντώνιος αρχοντικός καθώς ο Καίσαρας. Αυτός μάλιστα μήτε τους μάλλωσε τους Αθηναίους, μόνο περηφανεύουνταν όταν τονέ λέγανε «Φιλέλληνα» και «Φιλαθήναιο». Τους πλούτισε με δώρα και με τιμές, και τόσο την αγάπησε την Αθήνα, που συχνά πυχνά κόνευε στα μαρμάρινα μέγαρα της με τη βασιλικιά του ερωμένη, την Κλεοπάτρα.
Δεν άργησε μήτε η τρίτη η πράξη. Ο Οχτάβιος κι ο Αντώνιος, ήρθε η σειρά τους για να μαλλώσουν κι αυτοί. Διάλεξαν την Ελλάδα κι αυτοί για την παλαίστρα τους. Και πήγε βέβαια η Ελλάδα με τον αγαπημένο της τον Αντώνιο. Ξαναδευτερώνεται η ίδια ιστορία, και την παθαίνει στ' Άχτιο ο Αντώνιος (31 π. Χ.). Έμεινε λοιπόν τρίτη φορά η Ελλάδα στου αντίπαλου το έλεος. Ο «Φιλελληνισμός»