Мой дзень пачынаецца (зборнік). Коллектив авторов
вы ведаеце, што я п’ю каву з вяршкамі? – здзівіўся Ікар.
Герцагіня ўзяла свой кубак і падзьмула ў яго, бо кава была гарачая.
Вы з Ледай хаваліся ў маляўнічым месцы, спакойна сказала яна. На схіле той гары цвітуць эдэльвейсы, а зусім побач арлінае гняздо.
Ікар прыўзняў крылы:
– Вы з Ледай хаваліся ў маляўнічым месцы, – спакойна сказала яна. – На схіле той гары цвітуць эдэльвейсы, а зусім побач – арлінае гняздо.
Ікар прыўзняў крылы:
– Вы ведалі, дзе мы жывем?
– О, я ведала гэта ўжо на трэці дзень, як вы знеслі маю дачку з дому. Вы нават не ўяўляеце, якіх высілкаў мне каштавала, каб пра гэта не даведаўся мой муж.
Ікар апусціў галаву.
– Дзякуй, – ціха прамовіў ён.
– Я ведаю пра вас усё. У вас жа арліныя крылы – так, Ікар? Вельмі прыгожыя. Але пакуль у майго ўнука ёсць самы мізэрны шанец зрабіцца манархам, я не магу дапусціць, каб ён нарадзіўся мутантам. Вы разумееце, Ікар?
Ікар кіўнуў. Герцагіня ўсміхнулася:
– Вось і добра. Герцаг старэе, ягонае сэрца мякчэе. Дайце час – і я вас абавязкова пазнаёмлю. І паабяцайце, што калі хлопчык народзіцца, вы прынесяце мне букет эдэльвейсаў.
Арнітар паглядзеў у акно, праз якое ўвайшоў да герцагіні. Па ўсёй нябеснай прасторы – з зеніту па далягляд – каталіся ізумрудныя стужкі палярнага ззяння, а там, за зіхоткім даляглядам, чакала свайго Ікара яго верная жонка, і ў яе лоне спакойна спаў маленькі сын вялікай Зямлі.
Маналог на магіле Максіма Багдановіча
Максім,
Я прыехала ў Крым,
Паклаўшы ў заплечнік вянок.
На ялцінскі цёплы граніт
Баюся ступіць без абутку.
Я трызніла Крымам, Максім,
Паўднёвым загарам шчок,
Цяпер, як я стала пры ім —
Жадаю пазбавіцца смутку.
Мне хораша тут хадзіць,
Далонню кранаць платаны,
Дзівіцца на мастакоў
І слухаць аркестр цыкад.
І можа, мяне тут сніць
Мужчына, мной не спатканы…
Пытаю сябе ізноў:
Ці хочацца мне назад?
Максім,
Мне марская сінь
І соль – выядаюць сэрца.
Каханне не прадаецца?
Прадаць яго – трэба ўмець…
Тут гандаль даецца ўсім,
Максім;
Хваля аб ногі трэцца —
Ашчаднаму чалавецтву
Сябе прадае за медзь.
Злічыўшы кожны мой крок,
Мора ўздыхне былінна,
Даверыцца незнаёмаму
Пісьменніцкаму пяру.
Паэтка нясе вянок
З прысвіслацкіх гонкіх галінак
– Траецкае шчасце сваё
Не выпускае з рук.
Вазьміце яго, Максім,
І пойдзем глядзець на яхты,
На лайнеры ў дзесяць паверхаў…
Тут не бывае прыліў?
А ведаеце, Максім,
Мой прадзед быў з польскай шляхты.
Ён жыць на мора б не з’ехаў.
Ён мяне б асудзіў.
А мне —
Не