Tajemnice walizki generała Sierowa. Iwan Sierow

---

Скачать книгу

---

na Ukrainie. Musiałem pilnie zorganizować pracę.

      Na szczęście wkrótce przyjechali oficerowie z NKWD, którzy całkowicie zajęli się tą robotą, wbrew zresztą naszemu porozumieniu z Langnerem44.

      Langnera z adiutantem umieściłem w osobnej willi i wystawiłem ochronę. Kiedy przekonaliśmy się, że nie stanowi żadnego zagrożenia dla Związku Sowieckiego, pozwolono mu na wyjazd do Rumunii i więcej o nim nie słyszałem45.

      Z moich obserwacji wynika, że masa ludzka, a na wojnie żołnierze, podatna jest na rodzaj zbiorowej psychozy z najmniejszego powodu. Najlepszy przykład to opisywane już zajęcie przez nas Ternopola. Polacy mieli jakoby wtedy ostrzeliwać naszych żołnierzy z dachów i strychów okolicznych domów. Psychozie tej ulegali wszyscy bez wyjątku.

      Podobne zdarzenia mieliśmy przy zajęciu Lwowa, mimo braku po temu wyraźnych powodów, z wyjątkiem kilku polskich fanatyków, którzy rzeczywiście strzelali do sowieckich żołnierzy.

      Pierwszej nocy we Lwowie zatrzymałem się z grupą pracowników w hotelu Astoria przy niewielkim placu. Stały na nim nasze czołgi i transportery opancerzone. Wieczorem rozmawiałem z czołgistami – wszystko wyglądało spokojnie. Słychać było tylko dalekie strzały.

      Około godziny 22 usiadłem z adiutantem do kolacji. Raptem rozległ się strzał, po nim – seria z karabinu maszynowego. Adiutant rzucił się do okna z zaciągniętą zasłoną. Krzyknąłem, by nie odsłaniał, bo czerwonoarmiści zobaczą światło i nas ostrzelają.

      Zastukano do drzwi. Wszedł zmieszany cywil i prosi, bym wszedł z nim piętro wyżej, ponieważ zastrzelono redaktora „Sowietskoj Ukrainy”, chyba Czekaniuka.

      Rzuciłem się za nim. Na podłodze leży mężczyzna cały we krwi. Na stole – jedzenie i butelka wina. Pytam, co się stało. Okazało się, że redaktor, podobnie jak mój adiutant, rzucił się do okna popatrzeć, co się dzieje. Skosiła go seria z czołgu.

      Obejrzeliśmy ranę. Trzy kule, jedna przy drugiej. Jeszcze żyje, męczy się straszliwie.

      Rozkazałem, by redaktora na rękach zniesiono na dół i przewieziono transporterem opancerzonym do wojskowego szpitala.

      Rankiem mi powiedziano, że biedak żył jeszcze cztery godziny. Co znaczy zdrowe serce – tak długo pracowało przy przestrzelonej głowie. Rzadki przypadek medyczny.

      Jesienią poczęto zagospodarowywać zachodnie obecnie terytoria Ukrainy. Zwołano stosowne zebranie ludowe w Teatrze Wielkim Lwowa. Przebiegło dobrze. Ukraińcy zachodni zgodnie przegłosowali przyjęcie odezwy do Związku Sowieckiego o zjednoczenie ukraińskich ziem i narodu z Ukraińską SSR.

      Na sesji Rady Najwyższej ZSRR podjęto decyzję o zadośćuczynieniu prośbie Ukraińców46. Chruszczowa wezwano do Moskwy na 7 listopada. Potem kazano się stawić i mnie.

      Towarzysz Stalin był widocznie zadowolony z naszej pracy. Chruszczow potem mi opowiedział: „7 listopada stałem z innymi pracownikami na placu Czerwonym. Nagle przychodzi ochroniarz i mówi, że mam wejść na mauzoleum, bo »gospodarz zaprasza«. Zdziwiłem się niepomiernie. Stanąłem sobie na lewym skrzydle i tak obejrzałem całą paradę i manifestację ludności. Do dziś nie rozumiem, po co mnie zapraszano i co to miałoby dla mnie oznaczać”.

      ZWZ – tajemnica trzech liter

      Na Ukrainie zaczęła się dla czekistów wojenna rzeczywistość. Polscy nacjonaliści doszli do siebie po pierwszym ciosie i zorganizowali podziemną organizację bojową ZWZ, czyli Związek Walki Zbrojnej.

      Kierował nią z Londynu generał Sikorski*, w terenie natomiast na jej czele stanęli wybitni polscy wojskowi z doświadczeniem w pracy agenturalnej47.

      Jako przywódcę ZWZ na wszystkie dawne polskie terytoria zachodniej Ukrainy i Białorusi wyznaczono generała Okulickiego*, byłego szefa osławionej „dwójki”, czyli Oddziału II polskiego Sztabu Generalnego, to znaczy wywiadu wojskowego.

      Wielu Polaków, pozostałych na terenach USRR, gorąco wspierało ZWZ. Drobne komórki mnożyły się szybko. Gdzieniegdzie organizowały wystąpienia zbrojne, ponieważ korzystały z zasobów pozostawionych przez polską armię.

      Należy podkreślić, że ZWZ prowadził szeroką działalność konspiracyjną, nawiązując regularną łączność z Warszawą, nazwaną przez Niemców stolicą Generalnego Gubernatorstwa.

      W dodatku Polacy stają się niezwykle fanatyczni, jeżeli wierzą, że walkę należy kontynuować do ostatecznego zwycięstwa. W dodatku są znakomitymi konspiratorami, ale jak się potem wyjaśniło… [nieczyt.]. Religia katolicka tu ich zawiodła.

      Jeżeli umiejętnie przesłuchuje się katolika i przywoła się na świadka ich Matkę Boską, to wychodzi ciekawa sprawa. Przesłuchiwany może umiejętnie wodzić za nos oficera śledczego, ale nie jest w stanie skłamać Matce Jezusa – dlatego też na jego twarzy rysuje się zmieszanie, kiedy każe mu się przysięgać na nią, że wszystko, co zeznał, jest czystą prawdą.

      Kiedy trafiali się członkowie organizacji podziemnych i przyznawali się do tego, lecz zastrzegali, że prawdy nie ujawnią, ponieważ przysięgali na Matkę Boską i nie mogą złamać przysięgi, w sukurs przychodziła religia.

      Pewnego razu doniesiono nam, że wszystkie kosztowności z czołowego lwowskiego lombardu nie zostały w porę ewakuowane i znajdują się w kościele benedyktynów pod opieką księdza – Ormianina.

      Pamiętam, jak pewnego upalnego czerwcowego popołudnia nakazałem doprowadzenie tego księdza do lwowskiego oddziału NKWD. Do gabinetu wprowadzono wypielęgnowanego mężczyznę w białej sutannie. Przypadkiem też miałem na sobie biały jedwabny kitel wojskowy.

      Po przywitaniu się od razu mu oświadczyłem, że wszystko wiemy o ukrytych w jego kościele skarbach i że musi je zwrócić prawowitym właścicielom, co oznacza władze sowieckie we Lwowie. Ksiądz, nie zaprzeczając, powiedział, że nie może wskazać mi miejsca, gdzie ukryto kosztowności, ponieważ należą do ZWZ i nie ma prawa o nich decydować.

      Wobec tego przybrałem stanowczy ton i ostrzegłem, że w przypadku odmowy ksiądz zostanie pociągnięty do odpowiedzialności karnej za ukrywanie własności państwowej o dużej wartości, a dokładniej własności narodu, czyli mieszkańców Lwowa. Ksiądz się zamyślił. „Jeżeli pan generał zwolni mnie z przysięgi, to powiem, gdzie są kosztowności” – rzekł po chwili.

      Też chwilę „pomyślałem” i mówię: „Dobrze. Co muszę uczynić?”. Odpowiedział: „Według naszej reguły tylko nieznośne oddziaływanie fizyczne może mnie uratować przed karą za ujawnienie tajemnicy”.

      Pomyślałem, czy aby nie domaga się przypiekania go rozpalonym do czerwoności żelastwem, ale ksiądz okazał się bystrzejszy ode mnie. Powiedział: „Pobijcie mnie, ale najpierw posadźcie w pokoju obok jakiegoś Polaka, by słyszał, jak mnie dręczycie. W takim przypadku grzech na mnie nie ciąży”.

      Kolejny raz pomyślałem z uznaniem o jego pomysłowości i powiedziałem: „Po co mamy was bić? Kilka razy klasnę w dłonie, z odpowiednimi pogróżkami słownymi, wy krzykniecie: »Boli« i tyle”. Ksiądz się zgodził.

      Po upływie pół godziny scenę rozegrano w obecności znajdującego się w sąsiednim pokoju pewnego Polaka, którego i tak zamierzaliśmy uwolnić. Ksiądz ujawnił, że kosztowności ukryto między ramami okiennymi na piętrze, w dormitorium księży, jak również zamurowano w ścianie u kościelnego. Wieczorem, w czasie nabożeństwa, zabraliśmy wszystkie kosztowności.

      Jak wiadomo, księża wyznają celibat, jednak podczas rekwirowania kosztowności

---

Скачать книгу