Tajemnice walizki generała Sierowa. Iwan Sierow

Tajemnice walizki generała Sierowa - Iwan Sierow


Скачать книгу
wtedy likwidacją band OUN na Białorusi i zachodniej Ukrainie, walczy z „leśnymi braćmi” na Litwie, aktywnie „czyści” sowieckie zaplecze na wyzwalanych spod okupacji niemieckiej terytoriach. Organizuje nowy ład w Polsce.

      Jesienią 1944 roku Sierowa mianowano pełnomocnikiem NKWD na Froncie Białoruskim, swego rodzaju pełnomocnym przedstawicielem Stalina. Podporządkowano mu wszystkie struktury siłowe frontu – Smiersz, pograniczników, wojska ochrony zaplecza, miejscowe oddziały NKWD i NKGB. Los ponownie połączy go z marszałkiem Żukowem – najpierw po upływie pół roku razem wkroczą do Berlina, potem będą zarządzali pokonanymi Niemcami.

      Maj–czerwiec

      Po powrocie do Moskwy w końcu maja 1944 roku chciwie chłonąłem wszystkie wiadomości, ponieważ na Krymie miałem dostęp tyko do oficjalnych radiowych komunikatów rządowych, a gazet nie czytałem.

      Na początku kwietnia nasze wojska wyzwoliły Węgry spod okupacji hitlerowskiej.

      W dniu 1 maja opublikowano postanowienie o medalach za obronę Moskwy i Kaukazu. Mnie wręczono oba.

      Po kilku dniach przeczytałem w gazetach informację Związku Patriotów Polskich, z której wynikało, że do Moskwy przybyli pełnomocnicy Krajowej Rady Narodowej, powstałej 1 stycznia 1944 roku z inicjatywy polskich partii demokratycznych i stronnictw walczących z III Rzeszą…204.

      Dalej w tekście wskazywano, że dojrzała już konieczność utworzenia ośrodka kierującego zmaganiami Polaków z okupantem hitlerowskim, ponieważ polski rząd emigracyjny w Londynie nie nawołuje narodu polskiego do walki, lecz – odwrotnie – zajmuje się prowokacjami i mordowaniem poszczególnych działaczy walczących o narodowe wyzwolenie Polski.

      Na zakończenie podano, że wszystkie polskie oddziały i ugrupowania podziemne połączyły się w Armię Ludową i że naród polski powitał tę decyzję.

      Przedstawiciele Krajowej Rady Narodowej przybyli do Moskwy w celu zapoznania się z pracą Związku Patriotów Polskich, stanem 1. Armii Polskiej oraz nawiązania stosunków z rządami ZSRR i republik związkowych.

      Stalin przyjmował polskiego pełnomocnika Morawskiego (Osóbkę*). Londyńscy Polacy po kilku dniach nazwali przybyłą delegację garstką komunistycznych agentów i awanturników, niemających żadnego poparcia w narodzie.

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

      Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

      1

      N. Pietrow, Pierwyj priedsiedatiel KGB Iwan Sierow, Matierik, Moskwa 2005, s. 200–201.

      2

      K. Andrew, O. Gordijewskij, KGB, Istoria wnieszniepoliticzeskich opieracyj ot Lenina do Gorbaczewa, Nota Bene, Moskwa 1992, s. 481.

      3

      N. Pietrow, Pierwyj priedsiedatiel KGB Iwan Sierow, Matierik, Moskwa 2005.

      4

      Informacje o osobach, których nazwiska oznaczono gwiazdką, umieszczono w indeksie na końcu książki.

      5

      Zgodnie z oficjalnymi dokumentami ojciec Sierowa, Aleksandr Pawłowicz (1870–1940), był chłopem-średniakiem. Po wojnie jednak wrogowie generała usiłowali oskarżyć go o ukrywanie faktu, że jakoby Sierow senior był żandarmem. Kontrola Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego nie potrafiła tego potwierdzić. W powyższym kontekście oświadczenie Sierowa o niepiśmiennym ojcu należy uznać za prawdziwe – do policji analfabetów nie przyjmowano.

      W archiwum Sierowa zachowało się zaświadczenie wystawione przez radę wiejską Zamosza z dnia 3 stycznia 1939 r., to znaczy przed jego przyjściem do NKWD. Czytamy w nim: „Pochodzenie społeczne: chłopsko-biedniackie. Przed rewolucją i po rewolucji pracował na roli”. Mimo to mit o „synu żandarma” nadal pokutuje w różnych książkach.

      6

      Z Nikołajem Jakowlewem, przyszłym marszałkiem artylerii i naczelnym artylerzystą Armii Czerwonej, Sierow będzie razem „wyzwalał” zachodnią Ukrainę, polował na niemieckich naukowców-atomistów i konstruktorów, wywoził z Niemiec paliwo jądrowe, dokonywał prób nowej broni oraz przeprowadzał doświadczalne wybuchy bomby atomowej. Potem wprawdzie śledczy MBP aresztują Jakowlewa za „szkodnictwo”, lecz nie na długo. W 1953 r. Sierow przyczynił się do zwolnienia z więzienia i rehabilitacji marszałka.

      7

      Ślub z Wierą Iwanowną Abramową (1913–2005) przyszły szef KGB zawarł 19 marca 1932 r. w Kamieńsku. Małżonkowie przeżyli razem rekordowe 58 lat.

      8

      Władimir Iwanowicz Sierow (1933–1993).

      9

      W akademii Sierow studiował od stycznia 1936 do lutego 1939 r.

      10

      Zgodnie z rozkazem zastępcy ludowego komisarza obrony E. Szczadienki nr 010 z dnia 27 stycznia 1939 r. słuchaczy ostatnich lat wojskowych akademii RKKA kierowano do dyspozycji NKWD ZSRR.

      11

      W nawiasach kwadratowych umieszczono słowa opuszczone przez autora, które usiłowaliśmy odtworzyć.

      12

      Funkcję komisarza od 25 listopada 1938 r. pełnił Ławrientij Beria, którego nazwisko w swoich notatkach Sierow stara się wymieniać jak najrzadziej.

      13

      Nominacja Sierowa miała miejsce 9 lutego 1939 r.

      14

      Był to pierwszy sowiecki samochód reprezentacyjny, którego produkcję rozpoczęto w 1937 r. Wozy tej klasy należały się członkom sowieckiej nomenklatury, do której Sierowa właśnie zaliczono.

      15

      W.I. Sierowa (1913–2005), żona I.A. Sierowa.

      16

      Stopień majora służby bezpieczeństwa nadano Sierowowi 15 lutego 1939 r. W okresie 1935–1945 pracownikom GUGB NKWD-NKGB nadawano specjalne stopnie „bezpieczeństwa państwowego”, z reguły o dwa szczeble wyższe od analogicznych wojskowych. Sierżant na przykład odpowiadał lejtnantowi w armii. Jako major bezpieczeństwa Sierow


Скачать книгу

<p>204</p>

Wspomniana polska delegacja na czele z pełnomocnym przedstawicielem Prezydium KRN Osóbką-Morawskim przybyła do Moskwy w połowie maja 1944 r. i niejednokrotnie spotykała się ze Stalinem.