Tryna du Toit-omnibus 9. Tryna du Toit
gaan inloer. Daar het hulle van sy vriende raakgeloop wat hulle genooi het om spek en eiers saam met hulle te gaan eet en dit was die vroeë ure van die oggend toe Jack haar uiteindelik weer by die woonstel terugbesorg.
“Baie dankie vir ’n baie aangename dag,” sê sy toe die motor voor die gebou stilhou. Die strate is stil en verlate, daar roer nie ’n siel nie.
Hy sit sy hand oor hare.
“Ek het dit net so baie geniet. Jy weet, Veronica, jy sal verbaas wees as jy weet hoe baie jy die laaste tyd in my gedagtes is. Selfs wanneer ek baie ver van jou af is.”
Sy dink aan die briefies wat hy vir haar geskryf het, aan die mooi kamee wat hy uit Italië vir haar gestuur het, en sê liggies: “Ek is gevlei. Maar ek is seker ek het heelwat geselskap gehad.”
Hy sit sy hande op haar skouers en trek haar nader na hom toe. ’n Oomblik verstyf sy, dan laat sy hom begaan.
“Jy is heeltemal te slim,” sê hy terwyl sy arms vaster om haar sluit en sy stem is ongewoon diep en grof. Hy buk sy kop vinnig en soen haar. ’n Paar oomblikke is sy stil in sy arms, dan maak sy haarself sag maar beslis uit sy omhelsing los.
Hy laat haar dadelik gaan. Sonder ’n woord stap hy saam tot by haar woonstel en sluit die deur vir haar oop. Met ’n effens gedwonge glimlaggie kyk sy op na hom en sê sag: “Dankie weer. Dit was baie lekker.”
“Ek bel jou gou,” sê hy, maar sy het reeds soos ’n skaduwee by die deur ingeglip en hy staan alleen in die gang.
Ten spyte van die feit dat sy so laat in die bed gekom het, was Veronica vroeg die volgende oggend wakker. Sy het vir haarself ’n koppie tee gemaak en toe weer in die bed geklim, en terwyl sy die tee drink, het sy oor die vorige dag en aand gedink.
Dan was sy reg, dink sy. Jack se houding teenoor haar hét verander. Of was dit maar net weer die wyn wat gepraat het? Sy hoop so. Sy hou van Jack as vriend en metgesel en sy het dit geniet om gisteraand saam met hom uit te gaan – tot hy haar in sy arms geneem en gesoen het. ’n Rilling van afkeer gaan deur haar. Dis of haar keel wil toetrek net by die gedagte aan Jack as minnaar.
Is dit ’n sielkundige toestand, ’n vorm van skok waarvan sy ná vyf jaar nog nie heeltemal herstel het nie? Gaan daardie eerste ongelukkige ervaring wat sy gehad het verhoed dat sy ooit weer saam met iemand anders gelukkig sal wees?
Sy dink aan Emile en wonder of die aanpassing vir hom ook moeilik was. Maar ’n man is anders as ’n vrou. Liefde is net ’n deel van sy lewe, maar dit is ’n vrou se hele bestaan. Daarom dat die wonde in haar geval soveel langer neem om te genees.
Sou Emile al weg wees? Nie dat dit enige verskil aan haar maak of hy in Kaapstad of Pretoria is nie. Sy onverwagte verskyning nou die middag het die wind ’n bietjie uit haar seile geneem, maar teen die volgende dag het sy reeds haar ewewig herwin en kon sy dankbaar besef dat sy heeltemal onverskillig teenoor sy doen en late staan.
Sy wip soos sy skrik toe die telefoon skielik langs haar bed begin lui. Wie bel so vroeg op ’n Sondagoggend? Jack? wonder sy effens paniekerig. Sy aarsel ’n oomblik, dan steek sy haar hand onwillig uit en tel die telefoon op.
“Veronica Eybers,” sê sy saggies.
“Veronica! Ek hoop nie ek het jou wakker gemaak nie.”
Emile!
“As jy die brandweer soek, het jy die verkeerde nommer,” sê sy koud.
“Ek is jammer.” Sy stem is sag, berouvol. “Die son is al ure gelede op en ek kom nou net terug van my vroegoggendswem. Dis so ’n wonderlike dag, ek het nie gedink daar is in die hele Kaapstad nog iemand wat slaap nie. Maar ek het vir ’n oomblik vergeet jy was altyd ’n bietjie allergies vir die vroeë oggendlug.”
“Ek het nie gesê ek het nog geslaap nie,” antwoord sy koel, maar haar hart skop skielik soos ’n voorhamer teen haar ribbes. Watter beelde tower die woorde nie skielik voor haar geestesoog op nie! “Om die waarheid te sê,” vervolg sy liefies, “ek het ’n oomblik gelede aan jou gedink. Ek het gewonder of jy nog in Kaapstad is.”
“Ek is nog hier. Ek het gesê ek wil graag met jou gesels voor ek teruggaan. Of het jy vergeet?”
“Nee. Ek het nie vergeet nie. Maar ek het gesê ek dink nie dis nodig nie.”
“Dit is nodig. Daar is ’n saak wat ek graag so gou moontlik wil afhandel – iets wat my al baie slapelose ure besorg het. En ek is nie van plan om onverrigter sake terug te gaan nie.”
Wat kan dit wees? wonder sy.
“Probeer jy my nuuskierig maak?” vra sy liggies.
“Nee, glad nie. Ek is seker jy kan raai wat dit is. Wat makeer, Veronica? Is jy bang om my weer te sien?”
“Ek is glad nie bang nie! Ek het maar net gewonder wat jy ná vyf jaar vir my te sê kan hê. Maar as jy daarop aandring …”
“Ek is jammer, maar ek moet. Het jy nie lus om vanmiddag ’n entjie saam met my te gaan ry nie? Dis so ’n mooi dag en ek het nog nie juis tyd gehad om die wêreld te bekyk nie.”
Toe sy nie dadelik antwoord nie, vervolg hy: “As jy ander planne het, sal ek natuurlik nie aandring nie. Wil jy dan liewer een aand saam met my gaan eet?”
Sy haal ’n slag diep asem soos ’n swemmer net voor hy in die koue water duik, dan sê sy kalm: “Ek het nie juis planne vir vanmiddag nie. Hoe laat wou jy ry?”
“Ek het gedink so halfdrie, drieuur. Ek het werk wat ek eers moet klaarmaak. Ek kom jou dan oplaai sodra ek klaar is. Afgespreek?”
“Afgespreek,” antwoord sy saaklik en sit die telefoon neer.
Sy begin die woonstel aan die kant maak, maar haar gedagtes is nie by haar werk nie. Sy dink aan Jack, aan sy veranderde houding, en sy wonder wat dit vir die toekoms voorspel. Sy dink aan Emile en sy wonder wat die dringende saak is wat hy wil afhandel voor hy weer teruggaan Pretoria toe. Hy het gesê sy kan seker self raai, maar sy weet regtig nie wat hy bedoel nie. En dan dink sy aan Koenraad – goeie, gawe Koenraad, altyd gereed om vir haar ’n guns te doen of haar te help. Sy weet Koenraad hou baie van haar en sy vriendskap het die afgelope maande baie vir haar beteken. Maar of dit ooit tot iets meer as vriendskap tussen hulle sal ontwikkel, betwyfel sy. In elk geval nie voor hy geleer het om op sy eie voete te staan en hom heeltemal los te maak van sy ma nie.
Die deurklokkie lui skielik. Sy is nog in haar kamerjas, maar ná ’n oomblik se aarseling stap Veronica deur toe om te kyk wie die vroeë besoeker is. Dit is Elma, Adèle se twaalfjarige dogter, wat buite staan. Sy is ’n mooi kind, rond en mollig, met kort blonde vlegsels, blou oë en ’n pragtige vel.
“Môre, tannie,” groet sy vriendelik. “Mammie vra of tannie nie saam met ons kerk toe wil gaan nie. En daarna gaan ons in die Tuine eet.”
Veronica trek haar nader en soen haar.
“Hallo, Elma. Jy lyk soos ’n prentjie. Sê vir jou ma ek sal graag saamgaan. Maar julle kom eet saam met my. Sê vir haar ek het ’n sak vol geld.”
Glimlaggend stap Elma weg en terwyl Veronica haar agternakyk, dink sy weer aan ’n klein, te vroeg gebore dogtertjie wat maar net ’n paar uur gelewe het. Sy het nooit eens die voorreg gehad om haar in haar arms vas te hou nie. Sal sy die res van haar lewe moet boet vir haar jeugdige onbesonnenheid, of wag daar miskien weer vir haar liefde en geluk – en ’n dogter met helder oë, rooi wange en twee kort, oulike vlegseltjies?
Toe hulle net voor tienuur by die gebou uitstap om die bus na die stad te haal, skyn die son nog helder, maar met teleurstelling sien Veronica die ligte wit wolkies bokant die berg. Op die horison lê daar ook ’n digte mistigheid wat niks goeds voorspel nie. Sy hoop nie dit gaan vanmiddag reën nie. Sy sou die Kaap graag op ’n blou, sondeurdrenkte dag vir Emile wou wys.
Toe hulle uit die kerk kom, is die berge toe onder die mis, met nog net hier en daar ’n flentertjie blou lug, maar hulle besluit nietemin om steeds in die Tuine te gaan eet. Terwyl Elma die eekhorinkies met grondboontjies probeer