Ena Murray Keur 3. Ena Murray
Zonika?”
Sy staan gehoorsaam op, maar dadelik sluit sterk bruin vingers om haar pols.
“Jy gaan tog nie ook nou al slaap nie, mam’selle. Die aand is nog jonk.” Hy glimlag innemend. “Ek was maande laas in die geselskap van ’n dame. Ons twee het ook nog nie eens lekker gesels nie. As jou vader nie sal omgee nie …”
“O, nee, nee. Julle kan maar nog gesels, maar ek gaan slaap.” Hy verberg ’n gaap agter sy hand. “Dis seker die wyn en sjampanje wat my aantas. Ek kan my oë nie oophou nie. Goeienag.”
“Ek stap saam tot by die loopplank. Verskoon ons, asseblief. Ek is nou terug,” sê Hercule aan Zonika en sy knik.
“Wil jy regtig nie maar liewer hier slaap nie, kaptein?” herhaal hy weer sy aanbod toe hulle op die dek kom. “Hoor net hoe raas dit daar anderkant.”
“Nee, dankie, ek sal maar liewer oorgaan. Dan gesels ons môre, nè?”
Hercule knik.
“Ons gesels môre – goeienag, kaptein Pierre.” Hy wag ’n oomblik en voeg by: “Rustige nag.”
Kaptein Pierre lig sy hand om te groet, maar dan stort hy skielik met ’n draaibeweging inmekaar. Hercule vang hom net betyds voordat hy die dek tref. ’n Skaduwee beweeg vinnig nader en Hercule fluister: “Hy is so uit soos ’n kers. Sal jy hom versorg, Jac?” Hy glimlag. “Hy het blykbaar te veel gedrink en die vars lug was die doodskoot. Neem hom weg voordat iemand hom in dié toestand sien.”
Al Zonika se aandag is toegespits op die glasie wyn tussen haar vingers toe Hercule binnekom. Sy kyk nie op nie. Hy stoot die deur agter hom toe en leun met gevoude arms daarteen. Daar is ’n glimlag om sy lippe onderwyl die stilte al langer en langer rek. Eindelik is Zonika verplig om op te kyk en nou kan sy met die beste wil ter wêreld nie weer haar oë van syne wegskeur nie. Skielik begin haar hart benoud klop. Het sy miskien iets aangedurf wat sy nie enduit sal kan deurvoer nie? Is sy werklik opgewasse teen hierdie man? Zonika het nog nooit in haar lewe voor iets of iemand te staan gekom waarvoor of vir wie sy nie kans gesien het nie. Dis vir haar ’n vreemde ervaring om nou aan haarself te twyfel.
“Jy het nog nie jou wyn gedrink nie, mam’selle,” verbreek hy die stilte en kom stadig nader.
Sy lag effens senuweeagtig en sit die glasie neer.
“Ek dink ek het genoeg gehad vir een aand. As jy my sal verskoon, kaptein, sal ek liewer nie dié een neem nie.”
“Natuurlik. Daar is veel beter dinge om te doen as om in ’n bedompige kajuit te sit en wyn drink. Voel jy nie lus om ’n bietjie vars lug op die dek te gaan soek nie?”
Byna oorhaastig spring sy op.
“Ja, ja, asseblief. Dis … ’n bietjie bedompig hier.”
Hy knik en glimlag weer effens. Hulle is albei stil totdat hulle die dek bereik. Hy lei haar na die dek aan die ander kant van die Seekat. Zonika kyk strak voor haar oor die golwe uit. Dis die eerste keer in haar lewe dat sy alleen by ’n man op dek staan, skiet die gedagte skielik deur haar. En as die man dan nog Hercule Cordier is … Sy sidder liggies.
“Kry jy koud, mam’selle? Jy bewe,” merk hy op en sonder om op haar antwoord te wag, swaai hy sy mantelbaadjie van sy skouers af en vou dit om haar. Sy hande bly op haar smal skouertjies waar die bewing maar nie wil verstil nie. Sy hou haar gesig afgewend in die rigting van die golwe en hoe sy ook al in haar gedagtes rondtas na iets om te sê, kan sy aan niks dink nie. Sy glimlag verdiep en sy hande beweeg op na die mantel se lapelle sodat sy vingers onder haar ken inskuif. Stadig, doelbewus draai hy haar kop totdat sy verplig is om na hom op te kyk.
“Jy bewe nog steeds. Is jy bang vir my, Zonika?”
Haar oë flits op na syne en die kennetjie druk oudergewoonte na vore. “Natuurlik nie! Ek is vir geen man bang nie!” verweer sy driftig, amper te driftig.
Maar pleks daarvan dat sy glimlag by die aanhoor van haar woorde verbreed, verdwyn dit en hy kyk stip op die fyn gesiggie af.
“Natuurlik! Jy is nie net beeldskoon nie maar ook dapper. Ek het dit net ’n oomblik vergeet.” Dan skielik terg sy oë weer. “Sê my, het ’n man jou al gesoen?”
“Natuurlik! Hope al. Wat het jy gedink?”
“En lewe hulle nog?”
Haar gesig verstrak en sy beur van hom af weg. ’n Oomblik vergeet sy al haar planne en antwoord woedend: “Hulle lewe nog almal én hulle is ook nie besmet met kieme nie!”
Hy lag saggies.
“Jy sal my dít nooit vergewe nie, nè? Ek wou maar net weet, want ek wil jou baie graag soen, maar nie ten koste van my lewe nie. Maar as jy werklik die waarheid praat en dis heeltemal veilig …”
“Verskoon my, monsieur! Ek laat my nie deur enigeen soen nie …”
“Jy het tog geweet dat ek jou sal soen voordat die aand verby is, het jy nie?” vra hy reguit en ’n oomblik kan sy hom nie antwoord nie. Ja, natuurlik het sy dit geweet toe hy haar na die dek genooi het …
“Jy het vanaand, toe jy jou so mooi aangetrek het, geweet dat ek jou nie sou kon weerstaan nie, nie waar nie?” Die vingers om die lapelle trek haar al nader teen hom aan. Die stemtoon raak dieper, die donker kop sak na haar toe. “Jy weet ook dat ek jou die afgelope twee jaar nie kon vergeet nie, net so min as wat jy my vergeet het. En jy het geweet dat wanneer ons mekaar weer raakloop, dit sal gebeur …”
Hy soen haar nie met geweld soos sy verwag het nie, maar stadig en lank totdat hy eindelik, ná wat na ’n ewigheid voel, sy lippe van hare af wegskeur. Sy staan roerloos, in absolute onvermoë om te beweeg deur wat alles op hierdie oomblik binnekant haar gebeur. Hulle albei weet dat sy ’n leuen vertel het; hulle albei weet dat hy die eerste en enigste man is wat haar nog gesoen het. Maar Zonika alleen weet watter emosies die aanraking van sy lippe in haar ontketen het. Sy is verstom oor wat al die tyd binne-in haar gelê het, maar waarvan sy nooit bewus was nie.
Hulle staar mekaar aan, albei se gesigte ernstig. Daar is ’n verdwasing in haar oë. Êrens, diep agter die newels wat oor haar helder denke geskuif het, waarsku ’n stemmetjie haar dringend dat dinge nie volgens plan verloop nie. Die bedoeling was om hóm verlief te maak. Sy sou nie betrokke raak nie. Maar sy het nooit voorsien dat sy enigsins geroer sou word deur hierdie man se liefkosings nie. Op hierdie oomblik leer Zonika dat die verstand dikwels planne maak, maar dat die hart hom nie laat voorskryf nie en nie altyd gehoorsaam is aan die bevele van die rede nie.
“Jy het nie netnou die waarheid gepraat nie, nè, Zonika?” fluister Hercule vraend teen haar oor. “Ek is die eerste man wat jou soen.”
“Ja.” Sy antwoord sonder dat sy daarvan bewus is. ’n Groter mag dwing haar om eerlik te wees.
Hercule Cordier trek haar styf teen hom vas sodat hy die bewing van haar jong liggaam teen syne kan voel. Hy kyk af op die gesiggie wat na agter gebuig is, die oë wat nog so effe verdwaas na hom staar, die sierlike boog van haar nek, en ’n oomblik lank voel hy skuldig. Maar toe haar hande skielik om sy agterkop sirkel en hy voel hoe sy uit haar eie sy gesig nader trek, vergeet hy alles behalwe dat hy ’n beeldskone, maagdelike meisie in sy arms het en dat hy die eerste is om haar lippe te soen en haar liggaam vas te druk. Hierdie keer staan sy nie net passief soos die eerste keer nie. Sy soen hom terug en só dat alles om hom duisel.
Hy voel haar warm asem teen sy gesig en dan skuif hy alle gedagtes aan selfbeheersing op die agtergrond. Waarom sal hy nie neem wat die gode in sy skoot gooi nie?
Met ’n gedempte kreun span sy arms nog stywer om haar en dan word sy opgetel. Hy stap haastig met haar in die rigting van die trap wat na sy kajuit lei. Hy is so intens bewus van die meisie in sy arms dat die vreemde stilte op die Seekat hom nie eens opval nie. Ongeduldig skop hy die deur na sy kajuit oop en lê Zonika versigtig op die slaapbank neer. Asof sy nie heeltemal besef wat aangaan nie, lê sy en kyk hoe Hercule Cordier met haastige vingers sy deftige baadjie losknoop en eenkant toe gooi. Dis eers toe hy die krawat losmaak en sy hemp begin oopknoop dat daar iets van die