Schalkie van Wyk Keur 13. Schalkie van Wyk
hy haar vriend wil wees nie. Hy het haar om verskoning gevra, dis al. Nie dat ’n verskoning nodig was nie. Sy het flou geword omdat sy fisiek volkome uitgeput was en boonop griep onder lede gehad het. En sy wás bang, maar dit was beslis nie Roland se skuld nie.
Sy kyk op toe daar aan haar kamerdeur geklop word, sien Roland groot en donker in die oop deur staan en verstyf. Watter smalende aanmerking gaan hy nou weer maak? wonder sy en kyk sku in sy oë. Dan frons sy verwonderd, want vir die eerste maal merk sy ’n uitdrukking van onsekerheid op sy gelaat.
“Ek het Zelna op die trap raak geloop.” Hy beduie met sy hand na die ruiker. “As jy dit nie wil hê nie …”
“Dis nie jou skuld dat ek flou geword het nie, Roland, maar die rose is ’n pragtige geskenk. Sal jy dit op die spieëltafel sit? Dan kan ek dit raaksien elke maal wanneer ek my oë oopmaak,” versoek sy en wens haarself heimlik geluk omdat sy daarin slaag om koel en hoflik te klink.
“Natuurlik.” Hy kom die kamer binne, neem die ruiker na die spieëltafel en buk vooroor om aan die rose te ruik. Toe hy opkyk, kyk hy vas in haar spieëlbeeld. Hulle staar in mekaar se oë en glimlag onseker met mekaar.
Hy draai om na haar, sy glimlag nou meer ontspanne. “Oom Giepie het my uitgekryt as Beëlsebub, die owerste van die duiwels, omdat hy glo dat ek jou uitgelag het oor jou vrees.” Sy gesigsuitdrukking word ernstig. “Glo jy dit ook, Lelani?”
“Dat jy die ou duiwel is?” vra sy skertsend, hou haar kop effens skeef en betrag hom aandagtig. “Nee, maar jy lyk soos die duiwel, behalwe wanneer jy glimlag.”
“Dan sal ek probeer om gereeld te glimlag.”
“Hoekom? Wil jy nie soos die duiwel lyk nie?”
“Hoe ek lyk, pla my nie, maar daar is tant Engela … Oom Giepie is vasbeslote om hier pad te gee sodra jy gesond is. Jy was by toe tant Breggie gesê het dat daar veertig jaar gelede ’n verhouding tussen oom Giepie en tant Engela was. Hulle het albei ongetroud gebly. Dis net moontlik dat tant Engela nog vir hom omgee.”
“Jy het tant Engela lief genoeg om ter wille van haar met my vriendelik te wees en vir my blomme te koop?” vra sy verwonderd.
“Nee. Ek het die blomme bestel voordat oom Giepie gedreig het om vir julle elders verblyf te kry. Ek wou al daardie eerste dag vir jou blomme gekoop het.”
“Die eerste dag?” vra sy onbegrypend.
“Ja, toe jy op die bliktrommel gesit en huil het. Jy was te maer en te bleek – en te hartseer en te mooi. Ek wou vir jou arms vol blomme aandra, want ek kon nie aan ’n ander manier dink om jou te laat ophou huil nie,” antwoord hy, verstom oor die gemak waarop hy met haar gesels.
“Ek huil nie nou nie,” terg sy.
“Nee, maar jy is siek – en bang vir perde. Buitendien: ’n mooi meisie behoort gereeld blomme te kry.”
“Jy hou nie van meisies nie,” herinner sy hom.
“Nie van meisies wat …” begin hy en kyk na die deur toe hy vinnige voetstappe hoor aankom.
“Roland! Hoe dierbaar van jou om vir my stiefsustertjie sieketrooster te speel,” sê Yvette, staan op haar tone en soen Roland vol op sy lippe.
7
Sy het sedert hulle eerste ontmoeting besef sy sal nooit van haar stiefsuster kan hou nie, dink Lelani, maar op hierdie oomblik haat sy Yvette Boonzaaier met ’n wrewelrige haat. Nie omdat sy jaloers is omdat Yvette Roland gesoen het nie, maar omdat haar binnekoms van Roland weer ’n vreemdeling gemaak het. ’n Koue, donker masker skuif oor sy gelaat en maak van hom ’n man van graniet. Daar is onverbloemde weersin in sy swartbruin oë toe hy met sy hand oor sy mond vee en vinnig agteruit tree.
“Jou vrypostigheid is vir my ’n verleentheid, Yvette,” sê hy stroef, draai om en stap die kamer uit sonder om na Lelani te kyk.
Yvette haal haar skouers op, lag onbesorg en kom die kamer binne. “En dis die man met wie ek gaan trou. Roland kan die gode dank ek het so ’n sonnige geaardheid,” sê sy selfversekerd.
“Jy en Roland gaan trou?” vra Lelani ongelowig.
“Hoe anders, skattie? Ek en Roland het al jare lank ’n intieme verhouding. Was dit nie vir ou Engela nie, was ons reeds jare gelede getroud, maar terwyl sy baas is in Huis Daeraad …” Yvette swyg betekenisvol en vlei haarself met ’n sensuele beweging op ’n gemakstoel neer.
’n Intieme verhouding, skok die woorde deur Lelani se binneste. Daar is ’n diep blos van verleentheid op haar wange. Wat bedoel Yvette met ’n intieme verhouding? wonder sy. Nee, nou hou sy haarself net dom. Sy is darem al twee-en-twintig. Nogtans … sy wil dit nie glo nie. Roland is ’n vrouehater, ’n koue, gevoellose man, wat net teenoor haar kan ontdooi en vir haar ’n ruiker bloedrooi rose koop …
“Moenie so bekaf lyk nie, my stiefsustertjie,” dring Yvette se smalende stem tot haar deur. “Of het jy heimlik gehoop om die man van my af te rokkel?” Haar lag is klokhelder, maar humorloos. “Nie dat ek jou kan verkwalik nie, my ding. Roland is skatryk en onweerstaanbaar, en die letsel op sy wang maak hom net aantrekliker. Meer as een meisie op Stadlerheim gaan haar oë uithuil die dag wanneer ek en Roland trou.”
“Ek sal nie een van hulle wees nie,” kom dit koud van Lelani.
“Uitstekend! In daardie geval, my meisie, gaan ek en jy boesemvriendinne word.” Yvette maak haar handsak oop. “Tant Breggie het my vertel jy lê met griep in die bed. Ek het hierdie tablette op voorskrif gekry toe ek laas griep gehad het. Drink sommer nou twee en ek beloof jou jy sal oor ’n halfuur soos ’n ander mens voel.”
Lelani neem die houer tablette wat Yvette na haar uithou, merk dat daar geen etiket op die houertjie is nie en plaas dit op haar bedkassie neer. “Dankie, maar ek het reeds my medisyne gedrink.”
Yvette blik minagtend na die antibiotikum en hoesstroop op die bedkassie. “Dit lyk soos ou dokter Swanepoel se gebruiklike voorskrif, maar dit sal nie ’n vlieg gesond maak nie. Wag, ek skink vir jou ’n glas water, dan sluk jy my tablette.”
“Nee, dankie, Yvette. Ek waardeer jou besorgdheid oor my, maar ek het so pas my antibiotikum gedrink. As ek môre nog nie beter voel nie, sal ek jou tablette gebruik,” sê Lelani beslis.
“Dis jou verlies, ou ding,” sê Yvette met ’n tikkie ergernis in haar stem. Sy staan op en drentel doelloos na die spieëltafel. Sy steek vas toe sy die ruiker rose op die spieëltafel gewaar en blik fronsend oor haar skouer. “Oulik. Het die ou oom die rose gekoop?”
Lelani voel die lag in haar binneste opborrel, maar antwoord bedees: “Ja. Hy is ’n liewe ou oom, as hy die dag so voel.”
“Ek het nie besef ou Giepie het genoeg sente om so ’n duur ruiker te bekostig nie.”
Lelani glimlag breed. “Oom Giepie besit heelwat sente.”
“En jy laat hom toe om vir jou ruikers aan te dra?” vra Yvette afkeurend. “Jy is so bitter jonk, Lelani. Glo my, ou mans se motiewe is nie altyd so onskuldig as wat hulle voorgee nie. Ek sal jou aan ’n paar jongmans voorstel, voordat die hele dorp oor jou en ou Giepie skinder.”
“Slangwyfie!” sis tant Engela uit die deuropening. “Omdat jy ’n siel van swart slyk het, meisiemens, glo jy dat almal soos jy is. Hoe durf jy sulke laakbare insinuasies oor Giepie Taljaard maak?”
Yvette skrik merkbaar, maar dan swaai sy om en kyk tant Engela uitdagend aan. “Ek het oë in my kop, tant Engela. Oom Giepie sal nie die eerste ou man wees wat op ’n jong meisie verlief raak nie.”
“Jy glo Giepie is verlief op Lelani?” vra tant Engela en die emosie in haar stem wissel tussen verbystering en woede.
“Is dit nie voor die hand liggend nie? Vir ’n arm pensioenaris is ’n duur ruiker ’n fortuintjie werd. Waarom sal oom Giepie vir Lelani ’n ruiker – en nogal bloedrooi rose – koop as hy nie bybedoelinge het nie?” vra Yvette styf.
“Jy