Дилнома. Уктамхон Домлажонова
Пушти ҳаммом маҳалласида “Шарқ гули” артели филиалининг орқасидаги) уйни топиб бордим.
Ҳар кун эрта тонг соат беш бўлмасдан уйғонаман. Юзимни ювибоқ йўлга тушаман. Нафиса опанинг ўғиллари етти ёки саккиз ойлик бўлиққина Иброҳимни кўтариб, Чиғатой йўли билан пиёда онамларга олиб келаман. Болани ташлаб, ўша йўл билан Эски Жўва деҳқон бозорига кириб, чиллаки узум, икки дона нон, озгина гўшт олиб, Нафиса опаникига қайтадан кириб бораман. Чамамда соат саккиздан бир оз ошади. Гўштни кострюлкага солиб, электр плитага қўямиз, бир бош чиллаки узум ва озгина нон билан нонушта қилиб дарсга ўтирамиз. Дарсни соат ўн иккидан олдин тугатмас эдилар. Рухсат бўлганида турибоқ уйга чопардим. Менга ҳамроҳ бўлиб қолган Иброҳимни кўтариб қайтиб, онаси олдига олиб келгач, тушлик қилардик. Шу кунги вазифаларимни аниқлаб уйга қайтардим. Кўп ҳам бошқа юмушлар билан чалғимасдан эртага топширишим керак бўлган вазифани тайёрлашга ўтирардим.
Орадан қанча кун ўтганини эслолмайман. Иброҳимни қайтариб олиб кетишга келсам онам бутунлай ўзгариб қолибдилар. Ранглари ўчган.
– Бўлди, ўқимайсан. Худо бир асради. Бола сувга чўкиб қолганида нима воқеа бўлишини тасаввур қиласанми…
Бу гапларнинг устига қўшнимиз Жаннат опоқи кириб келдилар.
– Муяссар, онанг ўргилсин, аммажоннинг юзлари ёруғ экан, Худо асради. Боласи тушмагур эмаклаб бориб, ариққа тушиб кетибди. Аммажоннинг овозларига бутун қўшнилар югуриб чиқибмиз, бола билан овора бўлиб, аммажоннинг ҳушларидан кетганларини ҳам сезмай қолибмиз. Ҳозиргина тар қалишгандик қўшнилар. Хавотир олиб, яна чиққандим…
Болани кўтариб яна Чиғатой бўйлаб кетар эканман, бу ҳолатни Нафиса опамга айтайми, айтмайми деган хаёлдаман.
Айтмасам, биронта асорат бўлса-ю, тушликдан кейин боланинг ҳолати ўзгариб қолса-чи.
Ўзларининг турмушлари нотинч бўлиб, бу аҳволда ўтирган эканлар, айтсам бундан ҳам оғир бўлмайдими? Унинг устига онам қатъий оҳангда:
– Энди болани олиб келмайсан, мен эртадан бошлаб барвақт ишга кетаман, – дедилар-ку.
– Яхшиси Нафиса опага айтмайман, бирон тушунмаган нарсамни баҳона қилиб тушдан кейин бир келиб кетаман, аммо эртанги аҳволим не кечади…
Иброҳимни ташлаб қайтиб келгунимга қадар ҳам ўй-хаёлим шу бўлди.
Мен асрдан кейин бориб хабар олишимни айтмасимданоқ онам ўзлари безовта бўла бошладилар.
– Муяссар, тур, дарсга кўмилиб ўтирма, нимани баҳона қилсанг қил, бориб хабар ол, бекор бўлган воқеани айтмабсан, ширингина ўғил бола-я…
Онамни тинчитиш учун ҳам тезроқ чиқиб кетдим. Йўлда безовталанаман, наҳотки, наҳотки… Йўқ, борганимдаги ҳолат мен қўрққанчалик эмас. Иброҳим уй юзида эмаклаб юрар, Нафиса опам нима биландир машғул эдилар.
Қайтаяпман, ўйлайман…
– Эртага эрталаб нима қиламан?! Онам ишга кетсалар, Иброҳимни кимга олиб келиб бераман. Катта опамникига олиб боролмайман, ўзида ёш бола, иккинчи опамга ҳам олиб боролмайман, Шофоизнинг нариги ёғида, жуда узоқда туради.
Боланинг