Дилнома. Уктамхон Домлажонова
Фотима Йўлдошбоева билан бўлган учрашувни гапириб, ўша опадек олима бўлиш орзуим борлигини айтдим. Токи мен йиғидан юпангунимча савол-жавоб билан мени чалғитдилар.
– Сизни масалангизни декан билан маслаҳатлашамиз, натижасини биларсиз, – деб хайрлашдилар.
Октябрь ойининг бошларидан журналистика бўлимига резерв-талаба бўлиб қатнай бошладим. Гарчи бу ҳолатимни биров билиб, биров билмасада, қишки семестр пайтида синов ва имтиҳонларга алоҳида йўлланма билан киришим курсдошларим эътиборини тортди. Юзим ёруғ бўлиб, синовларни ҳам, имтиҳонларни ҳам аъло баҳоларга топширдим. Ёзги семестр ҳам шундай муваффақиятли ўтди. Имтиҳон йўлланмасини кўриб, ҳайрон бўлган устозлар бўлди. Чунки менинг дарслар давомидаги, жамоат ишларидаги фаоллигим, тиришқоқлигим бошқа талабалардан анча устун эди. Аммо эгнимда ўрта мактабдаги форма кўйлагим (фақат оқ фартук киймайман), қишки пальтойим ҳам ўзгармаган. Бир кунга 20 тийиндан ортиқ пул сарфламас эдим. Хадрагача транспортда борсам, Хадрадан университетгача пиёда, Хадрадан транспортга ўтирсам, Чиғатойдан Хадрагача пиёда юрардим. Пиёда юришга сарфланган вақтим ҳам дарсларни такрорлаш билан ўтарди.
Янги ўқув йилининг сентябрь ойидан бошлаб ҳақиқий иккинчи курс талабаси бўлганман. Мен ўша пайтдаги ҳаётимни ирмоқлардан келган томчининг денгизга қўшилишига қиёслайман. Жамоат ишларида фаоллигим кўп ишларда қўл келарди. Университет ижтимоий факультетлари қошида доцент Саида Нарзуллаева (Оллоҳ раҳмат қилсин) раҳбарлигида “Қизлар клуби” фаолият олиб борарди. Клубнинг дастури анча кенг, айниқса, вилоятдан келиб ётоқхоналарда яшайдиган қизлар даврасида таълим-тарбия ишлари, пазандалик, тикишбичиш, факультетлараро қизлар мусобақаси ва яна кўп ишлар кенг йўлга қўйилган эди. Саида опага ўринбосар қилиб мени тайинлашди. Ўўишни тамомлагунча бу вазифани виждонан бажаришга ҳаракат ўилдим. Саида опа ҳаўида ҳали алоҳида тўхталаман.
Университетни битирганимда Сирдарё вилояти янги ташкил топган, кадрларга чанқоқ пайти эди. Ушбу вилоятга ишга юборилдим. 1963 йилнинг июнь ойидан 15 декабригача Сирдарёнинг чўлларини кезганман. Лоқайд раҳбарларни, пахтачилик, чорвачиликнинг энг оғир жабҳаларини ўша ерларда бошимдан кечирганман. Янгиер туманига борсам қўнадиган қўноғим онаси қазо қилган, ёлғиз отаси билан яшайдиган Раъно исмли қизнинг хонадони, Гулистон туманига келсам Сотқиной Алиқуловалар хонадони, Ховостга борсам, Лилия Петровна номли рус аёли, қўйинг-ки, қаерга борсам ётоғим тайин, онамдек меҳрибон, қариндошларимдек эъзозли одамлар даврасида эдим. Ўша ерда ҳам ташкилотчилигим кўпчиликка тинчлик бермас, айримлар бу маданий-маърифий ишлардан хурсанд бўлиб, мен билан бир жонбир тан бўлиб қатнашса, айрим раҳбарлар мени бир ношуд билан яқинлаштириб, ўзи қорасини кўрсатмас эди. Университетни битирганман. Ақлим анча тиниқлашган. Шундай бир катта вилоятда раҳбар лавозимида ишлайман. Пастни-баландни, оқни-қорани, яхши-ёмонни ажратиб қолганимда онамнинг соғлиқлари туфайли шаҳарга, марказга қайтдим. Университет доценти А.Т.Аюповнинг тавсияси билан фалсафа кафедрасида ишлай бошладим.
Мен ассистент лавозимига