Medycyna estetyczna. Отсутствует
ilości snu wiąże się z osłabieniem układu odpornościowego spowodowanym mniejszą aktywnością komórek NK, naturalnych komórek cytotoksycznych, biorących udział w obronie organizmu, a to zwiększa podatność organizmu na infekcje. Zmniejsza się też liczba krwinek białych, co znacząco obniża skuteczność barier obronnych organizmu.
WPŁYW SNU NA WYGLĄD I REGENERACJĘ SKÓRY
W czasie snu negatywne czynniki zewnętrzne, wpływające na stan i kondycję skóry, są redukowane do minimum, pozwalając skórze na naprawę zmian powstałych w ciągu dnia. W tym czasie komórki skóry ulegają intensywnym podziałom. Dodatkowo zwiększona cyrkulacja krwi w obrębie skóry powoduje intensywne jej dotlenienie.
Do mechanizmów naprawczych skóry zachodzących podczas snu można zaliczyć:
• wydzielanie ciałek lamelarnych bogatych w lipidy,
• zwiększenie syntezy lipidów naskórkowych zapobiegających wysychaniu skóry,
• produkcję cytokin i czynników wzrostu powodujących podział komórkowy,
• odbudowę DNA naskórka,
• przywracanie właściwego stężenia wapnia.
Wytwarzane w czasie snu hormony mają znaczący wpływ na wygląd i kondycję skóry. Optymalne dla organizmu dawki hormonu wzrostu wydzielanego podczas snu wpływają na wygląd i grubość skóry, pomagają w walce z cellulitem, wzmacniają koncentrację i poprawiają nastrój. Z kolei wydzielana w dużych ilościach melatonina posiada silne właściwości antyutleniające, co odgrywa ważną rolę w przeciwdziałaniu starzeniu się skóry. Ponadto redukuje stres oksydacyjny, pomaga w walce z plamami starczymi, przebarwieniami i zmarszczkami. Wystarczająca ilość snu pomaga też zrównoważyć poziom estrogenu, co wspiera utrzymywanie odpowiedniego nawilżenia skóry.
W czasie snu zmniejsza się ilość kortyzolu, a około północy jego poziom jest najniższy w ciągu doby. Stężenie kortyzolu rośnie nad ranem, co ma za zadanie przygotować organizm do wybudzenia. Dzięki temu hormonowi redukcji ulegają stany zapalne, co korzystnie wpływa na skórę z problemami trądzikowymi.
Mięśnie twarzy są w czasie snu rozluźnione. Nie są wykonywane żadne ruchy mimiczne. Dzięki temu skóra nie naciąga się w takim stopniu, jak w ciągu dnia, a zmarszczki są mniej widoczne.
Jak wynika z badań naukowych, najlepsze działanie dla skóry człowieka przynosi nieprzerwany 8-godzinny sen, zwłaszcza w godzinach od 22.00 do 6.00 rano.
Odpowiednio długi sen jest niezbędny do zachowania zdrowej, pełnej blasku skóry. Zachodzące w czasie snu procesy powodują regenerację skóry, zmniejszenie zmarszczek oraz cieni pod oczami. Następuje poprawa ukrwienia tkanki mięśniowej, zwiększa się przepływ krwi w skórze, co ułatwia transport składników odżywczych do odpowiednich jej warstw, wspierając naprawę komórek skóry. Usuwane są efekty działania wolnych rodników, na które organizm narażony jest w ciągu dnia. Redukcja odbywa się poprzez odbudowę nowych komórek i naprawę tkanki łącznej, co pozwala na zachowanie zdrowego, ładnego wyglądu skóry.
Podsumowując, można stwierdzić, że ośmiogodzinny zdrowy sen to zarówno bardzo dobry lek, jak i kosmetyk. Osoby, które się wysypiają, wyglądają zdrowo i są postrzegane jako bardziej atrakcyjne.
Piśmiennictwo
1. Axelsson J.A., Sundelin T., Ingre M. i wsp. Beauty sleep: experimental study on perceived health and attractiveness of sleep deprived people. BMJ 2010 Dec; 341: c6614.
2. Brainard G.C., Hanifin J.P. Photons, clocks, and consciousness. J. Biol. Rhythms 2005; 20(4): 314–325.
3. Geiss H.M. Zdrowy sen źródłem energii życiowej. KDC, Warszawa 2003; 21–31.
4. Hébert M., Martin S.K., Lee C. i wsp. The effects of prior light history on the suppression melatonin by light in humans. J. Pineal Res. 2002; 33(4): 198–203.
5. Sabanayagam C. i wsp. Sleep Duration and Cardiovascular Disease: Results from the National Health Interview Survey. Sleep 2010; 33, (8): 1037–1042.
6. Wilhem I., Diekelmann S., Molzow I. i wsp. Sleep selectively enhances memory expected to be of future relevance. J. Neurosci. 2011 Feb 2, 31 (5): 1563–1569.
7. Yoo S.S., Gujar N., Hu P. i wsp. The human emotional brain with outsleep – a prefrontal amygdala disconnect. Curr. Biol. 2007; 17(20): R877–R878.
CZĘŚĆ II
Zabiegi odmładzające twarz
(1)
WYPEŁNIACZE TKANKOWE
Elżbieta Galicka, Marlena Jamiołkowska-Stawowska, Halina Car
Wypełniacze tkanek miękkich to różnego rodzaju naturalne i syntetyczne substancje wykorzystywane do korekcji zmarszczek i bruzd w obrębie twarzy oraz do powiększania objętości miękkich struktur skóry właściwej i tkanki podskórnej. Znalazły zastosowanie jako uzupełnienie zabiegów chirurgicznych, ale również jako sposób odmładzania lub poprawy wyglądu twarzy osób, u których nie zachodzi potrzeba ingerencji chirurgicznej.
Popularność niechirurgicznych metod odmładzania skóry ciągle wzrasta. Zabiegi laserowe i peelingi chemiczne spłycają drobne, powierzchowne zmarszczki, jednak nie mają wpływu na bruzdy i zmarszczki głębokie. Szukano zatem innych metod odmładzania, co doprowadziło do opracowania substancji wypełniających. Wypełnianie tkanek miękkich stało się jednym z podstawowych zabiegów przeprowadzanych w gabinetach medycyny estetycznej. Użycie wypełniaczy tkankowych jest popularną metodą korekcji zmarszczek mimicznych, spłycania bruzd głębokich, uwypuklania okolic jarzmowych, powiększania ust czy korekcji blizn.
Idealny wypełniacz tkankowy to taki wypełniacz, który:
• jest bezpieczny w użyciu i zapewnia uzyskiwanie powtarzających się efektów końcowych w przywracaniu objętości tkanek, bez ryzyka rozprzestrzenienia się preparatu na sąsiednie tkanki,
• wykazuje niską immunogenność (zdolność do wywołania przeciwko sobie swoistej odpowiedzi odpornościowej),
• nie wykazuje żadnych reakcji ubocznych,
• nie jest substancją kancerogenną (sprzyjającą powstawaniu nowotworów) oraz teratogenną (przyczyniającą się do powstawania wad rozwojowych),
• nie ulega nadkażeniu przez drobnoustroje,
• cechuje się określonym czasem półtrwania produktu,
• może być wielokrotnie stosowany zarówno na zmarszczki powierzchowne, jak i głębokie.
Mimo że próby wykorzystania różnego rodzaju substancji jako wypełniaczy tkankowych mają co najmniej 100-letnią historię, do tej pory nie udało się znaleźć idealnego rozwiązania.
HISTORIA WYPEŁNIACZY TKANKOWYCH
Zastosowanie wypełniaczy tkankowych do modelowania defektów ciała sięga roku 1893, kiedy to niemiecki lekarz Gustaw Neuber dokonał próby korekcji pourazowego ubytku tkanki twarzy pacjenta przy użyciu autologicznej tkanki tłuszczowej. W latach 1900–1935 do wypełniania zmarszczek oraz korekcji różnego typu deformacji stosowano płynną parafinę. Wiele lat później okazało się jednak, że parafina nie nadaje się do tego rodzaju zabiegów ze względu