Ena Murray Keur 18. Ena Murray
moet soms met alle mag die drang onderdruk om uitbundig aan die lag te gaan. Die lewe is heerlik! Wonderlik!
Heel voor beweeg die vreemdeling egalig en ritmies, maar teen ’n pas wat vir die vroue dodelik uitmergelend is. Hy is vandag haastig, baie haastig. Sy gesig is strak, maar in sy oë brand ’n opgewondenheid, maar ook ’n vasbeslotenheid om dít wat hy vermoed hier voor op hulle wag, tegemoet te gaan, al weet hy dat dit selfs die dood kan wees …
Sy sesde sintuig wat hom in sy waaghalsige lewe al so dikwels te pas gekom het, vertel hom dat die poppe gaan begin dans. Van vandag af, elke oomblik van nou af. Hy voel dit in elke styf gespanne spier in sy liggaam; hy voel dit in die fyn, elektriese prikkeling wat deur elke senuwee in sy liggaam gaan.
Hy is seker dat sy instink hom soos talle kere in die verlede vroegtydig waarsku. Waarteen presies weet hy op hierdie oomblik nog nie. Al wat hy weet, is dat hy op sy hoede moet wees soos nog nooit tevore nie. Êrens hier voor wag meer as ’n bruin leersak met ’n aardige losprys daarin …
Teen die middag is daar egter nog geen teken van die bruin sak nie. Daar is steeds net lowergroen oerwoud om hulle.
“Sou ons dit miskien misgekyk het?” wonder Lucia hardop toe Willemien ’n oomblik tussen die struike verdwyn, maar Mark skud sy kop.
“Nee, ek twyfel. Ek dink nie ons is al presies in die omgewing waar dit afgegooi is nie. Ons behoort môre daar te kom. As dit nie aan die boomtoppe vasgehaak het nie, sal ons dit raaksien. Dis ’n groot sak en die rivieroewer is nie hier so vreeslik ondeurdringbaar nie. Volgens my skatting, moet dit in die gebied lê waar ons môre sal kom. As dit nog daar is.”
Sy kyk hom skerp aan. “Wat bedoel jy?”
Hy glimlag grimmig en kyk na die plek waar Willemien tussen die struike verdwyn het. “Enigiets kon daarmee gebeur het, Lucia. In die oerwoud kan baie dinge gebeur. Ons is dalk nie die enigste mense wat hier ronddwaal nie.”
Hy swyg toe Willemien haar verskyning maak, en Lucia dring nie op ’n verduideliking aan nie, maar haar blou oë het weer saamgetrek tot twee harde splete. Niks … en niemand gaan daardie geld voor haar neus wegraap nie. Dis haar paspoort tot ’n nuwe toekoms saam met Mark. Sy sal daarvoor veg tot die dood toe as dit moet.
Dié nag brand die vlamme weer hoog in die donker oerwoud van Fernando Poo en gooi ’n klein ligkol om die drie by die vuur. Om die ligkol is ’n ondeurdringbare duisternis wat om hulle toevou soos ’n dreigende onheil waarin die dood in vele gedaantes skuil; waarin die nag met baie oë na hulle staar, peinsend, opsommend.
Hulle is onbewus daarvan dat daar, afgesien van die oerwoudoë wat hulle al baie nagte lank dophou, ook ander oë bygekom het wat lank en intens staar na die drie gesigte in die gloed van die vuur; oë wat elke gesigsuitdrukking noukeurig bestudeer.
’n Takkie kraak digby hulle en Mark spring onmiddellik op, die pistool dreigend en roerloos op die swart kol voor hom.
Die drie sien hoe ’n man, skaars herkenbaar weens die toiings aan sy lyf en die baardstoppels op sy gesig, voor hulle in die ligkring verskyn.
Mark se donker oë trek saam. Daar is ’n eienaardige onpeilbaarheid op sy gesig terwyl hy na die gehawende mens voor hom kyk.
Lucia se gesig verstil. Haar oë is sonder verbasing, maar onverklaarbaar gelykmatig toe sy die man herken.
Willemien staar wasbleek met groot oë vol ongeloof na hom terwyl sy roerloos van skok bly sit. Dit kan nie wees nie, maar … dit ís hy!
“Ian!” Die volgende oomblik is sy in sy arms en sy klou krampagtig aan hom vas terwyl sy deurmekaar lag en huil. Ian lewe nog!
Hy hou haar styf vas en maak sy oë ’n oomblik toe terwyl ’n diep sug van dankbaarheid oor sy lippe kom. Eindelik is hy weer tussen mense. Dit was lang dae en langer nagte alleen in die oerwoud …
Willemien se vingerpunte streel oor sy wange en haar bruin oë is nog vol ongeloof terwyl sy haar dwing om kalm te bly. “Ek het nie gedink … gedink … O, Ian, dis ’n wonderwerk!”
Hy glimlag moeg, maak haar arms om hom los en sak op die gras neer. Met oë wat diep in die oogkasse weggesink is, kyk Ian hulle beurtelings aan. “Ek is so moeg ek kan sterf,” sê hy en trek Willemien se arm deur syne toe sy langs hom neersak. “Ek het omtrent nooit geslaap …”
“Waar was jy die hele tyd, vriend?” Dis Lucia wat die vraag stel.
Hy lag kortaf, half verleë, en erken dan: “Ek weet self nie. Ek het gister maar eers tot my sinne gekom en weer van myself bewus geword – waar ek is en hoekom.” Hy sidder openlik. “Dit was ’n nagmerrie … Ek weet ek was aan die ronddwaal, maar het nie geweet waarnatoe en hoekom nie … En gedurig was daar die verskriklike vrees, die gevare …”
“Dan was dit presies soos Mark gesê het,” roep Willemien uit.
Ian kyk haar met ’n ligte frons aan. “Mark?”
“Ja, hy,” en sy wys na die man wat nog steeds roerloos op dieselfde plek staan. “Hy het gesê al wat met jou kon gebeur het, is dat jy half gek van skok sommer die wildernis ingevlug het. Maar dat jy bly lewe het … O, Ian, dit is ’n wonderwerk!”
“Ja, beslis.” Die vreemdeling praat vir die eerste keer. “Dis waarlik ’n ongelooflike wonderwerk dat ’n half waansinnige man blindelings die oerwoud invlug en nie deur ’n slang of wilde dier doodgebyt word nie. Ons wat elke oomblik op ons hoede was, het al ’n paar keer die dood net-net vrygespring.” Hy grynslag teenoor Ian. “Jy weet nie hoe gelukkig jy is nie. Jy moes, alles in ag geneem, dae gelede al dood gewees het.”
Ian knik. “Ja, ek besef dit nou. Dit was net genade. Ek is vol skrape en kneusplekke, hoofsaaklik as gevolg van die val uit die vliegtuig, maar andersins makeer ek niks. En ek is natuurlik ontsettend moeg. Ek het byna nooit geslaap nie. Ek het snags in die bome geskuil, hoewel die gevaar daar nie juis minder is nie. Die wêreld hier krioel van die slange, het ek agtergekom. Ek wou môreoggend begin stap in die rigting waar ek vermoed die wrak moet lê.” Sy blik dwaal na Willemien. “Ek was al byna van my kop af van bekommernis oor jou.”
Sy slaan haar oë vinnig neer en druk haar kop teen sy skouer vas. Haar gewete vreet aan haar. Sy moenie aan die afgelope dae dink nie, sê sy vir haarself, alte bewus van die ander twee se oë op haar. Dis verby. Ian is terug. Alles sal nou weer normaal wees. Dit sal!
Dit was maar net die skok en spanning wat haar so vreemd laat optree het, wat sulke onverklaarbare emosies in haar ontketen het, wat haar dinge laat dink het … O, sy moenie, mag nie langer … Sy moet nou aan Ian dink, dat hy lewe, dat hulle weer bymekaar is, dat daar weer ’n toekoms op hulle wag, dat hy die man van haar hart is, dat hý die man is wat sy liefhet, altyd sal liefhê …
“Hoe het jy vanaand op ons afgekom?” vra Mark met ’n besadigde stem.
“Ek was net besig om weer ’n gerieflike mik vir die nag te soek, toe ek ’n flikkerende lig tussen die bome gewaar.” Sy stem daal. “Ek kan julle nie vertel hoe ek gevoel het toe dit tot my deurdring dat dit ’n vuur moet wees nie. En waar ’n vuur is, moet mense wees …” Hy kyk op. “Ek weet ek het ’n geweldige kans gewaag om in die donker hierheen te kom, maar niks, nie eens vrees, kon my keer nie. Ek kon my oë nie glo toe ek sien wie om die vuur sit nie.”
“As alles goed gaan, behoort ons oor ’n paar dae uit die oerwoud te wees.”
“Wonderlik! Ek kan nie gou genoeg hier uitkom nie,” sê Ian met gevoel. Dan frons hy. “Waar is die … ander twee?”
“Hulle is op slag dood,” gee Mark die inligting. “Ons ander was baie gelukkig om die ramp te oorleef. Wel …” Vir die eerste keer glimlag hy teenoor die ander man. “Jy kan die hele nag slaap en goed uitrus. Welkom in ons midde. Ek dink julle drie moet nou maar slaap. Die twee vrouens het ’n vermoeiende dag agter die rug en jy lyk asof jy elke oomblik kan omdop. Ek sal waghou.”
Hulle gehoorsaam dadelik en dit word stil om die vuur.
Eenkant, effens weg van die twee