Branderjaer. Joha van Dyk
sy pa se besighede. Hoewel hy dit nooit noem nie, wonder Deidre soms of hy gelukkig is met sy lot. Toe hulle jonger was, was dit soveel makliker om nie daaraan te dink nie.
Pieter draai na Deidre: “Wie’t julle in die rede –”
“Volstee. Anker. Le Roux,” klink ’n stem skielik op.
Deidre kyk verskrik op om te sien wie by hulle aangesluit het.
Martin Daniels staan onder by die wal, met die ander lid van hulle vriendekring aan sy arm, Bella Prins. Niemand noem hom Martin nie. Nes die Branderjaers, is hy bekend onder ’n ander naam – Daniels. Bella piksoen sy wang voor sy oorkant Deidre haar plek inneem, lang bruin bene uitgestrek. Bella glimlag vir Daniels, haar vingers besig om haar das netjieser te knoop. Oor haar hande pronk swart ink, nota’s wat sy deur die dag maak vir haar skryfwerk vir die Inkvis. Iemand moet die skoolkoerant interessant hou.
“Bells, ná skool?” Daniels glimlag nooit, maar wanneer hy dit doen, is dit vir Bella. En wanneer dit gebeur, is dit soos ’n komeet wat deur die hemelruim skiet – jy sien dit, maar dis in ’n oogwink verby.
“Is reg, sommer innie voorportaal, nè?” Bella wag nie vir ’n antwoord nie, skep net ’n hand vol springmielies en leun nader aan Mieke se Vogue. Daniels druk sy hande in sy broeksakke, sodat sy maer skouers opgetrek lyk, ’n silwer dog tag blink by sy boonste knoop en Deidre wonder, nie vir die eerste keer nie, waarvoor hy dit verdien het. ’n Wit litteken loop van sy bolip tot onder sy ken en dit laat sy oë donkerder lyk toe hy vir hulle knik en omdraai.
Hoewel hy nooit onbeskof is nie, is dit duidelik hy verdra hulle net omdat hy verlief is op Bella. En hy ís verlief – ’n ou van Breekwater, soos Daniels, laat niemand hom so beheer soos Bella hom beheer nie. Hulle kyk hoe hy wegloop, hare kort geskeer, met littekens merkbaar teen sy kopvel. In graad nege is hy oorgeplaas vanaf Breekwater Hoër, die onderdorp se oorbevolkte skool, na Storm Hoër. Breekwater is basies Stormbaai, maar die klasseverskil het ’n hele ander naam verdien. Die paar vriende wat Daniels hier gemaak het, is onsigbaar. Die meeste mense in die skool vind hom stug, en sy teenwoordigheid intimiderend.
“Hoe loop die reëlings vir social-week, Piet?” vra Bella. Bella se vraag is nie gemik op ’n antwoord nie. Almal weet Pieter het die reëlings vir Sosiale Week al in Januarie gereed gehad. Die Sosiale Komitee is net één van sy passion projects op sy “Reis na Hoofseun”.
Mieke snork liggies. “Vra eerder vir hom hoe gaan dit met die beplanning van sy volgende maaltyd.”
Deidre trek aan ’n garing van haar kous reg onder haar knie, maar bly gefokus op Daniels se rug. In die middel van die quad toring Verfkwas uit – die bottlebrush wat seker al ’n eeu se ringe in sy stam het. Teen die bas is name gekerf van geliefdes, vriendekringe, van matriekjare. Die bekende blou-en-swart anker, wat teen die afkondigingsborde pronk en op hul skoolbaadjies geborduur is, is daar geverf met spray paint, amper so groot soos die menigte graffiti van branders wat regoor die skool verskuil word – onder bankies, teen boomstamme, op die hoek van die hokkie-locker room. Niemand kan dit mis nie.
Nes die Branderjaers. Hulle is immers alomteenwoordig in die skool. Die rooi-en-geel verfkwasblomme dans in die seebries, die skool na genoeg aan die see dat die lug sout proe. Regs van die boom, in sy skadu, het die Branderjaers hul plekke nou ingeneem op sementbankies, met die Branderpoppies wat om hulle tjirp – die aanhangerklub wat gewoonlik op en af spring oor hulle volgende kompetisie.
Die rooikop staan uit – Malherbe Albertyn.
Vuur.
’n Prentjie van erns, arms oor sy bors gevou waar hy teen die muur leun. Sy das losser as die res, sproete wat tot op sy sleutelbeen lê waar sy vingers ritmies tik. Die ryk seun wat maak asof hy in die koshuis hoort.
Jak Human is langs hom, uniform pynlik netjies. Mieke het laas jaar ’n groot crush op hom gehad, totdat sy uitgevind het sy ma is so streng. Sy’t onmiddellik oorbeweeg na die rugbyseuns, en as Deidre Bella se grappe kan glo, die hokkieseuns ook. Dis beter so. ’n Mens hoor heeltemal te veel hoe die meisies oor “Stoke” praat in die badkamers.
En dan is daar Ellis van den Bergh, reserwe vir die eerste rugbyspan, die donkerkop-ou bekend vir sy passie vir bergklim. “Klippies” stamp-stamp aan Ben Palmer wat met sy skateboard probeer flips doen. Almal spot altyd dat Ellis probeer om bruin genoeg te brand sodat hy en Ben, wat klaar redelik na mekaar lyk, as broers gesien kan word. Die skateboard flip is suksesvol en vir ’n oomblik verskyn Ben se noemnaam, “Kannie”, onder die board.
Laaste is daar Louw wat die quad binnetree. Louw Swanepoel. Ster van die seisoen. Die branderplankryer van die strandhuisie by die baai. Sy kop buig en van hier af kan Deidre dit nie sien nie, maar in die gang was dit duidelik: die effe skewe neus wat definitief al gebreek was, die lippe wat onseker beweeg, onseker van wat sy van hom verwag, die donker hare wat oor sy kraag vee. Vreemd genoeg noem hulle hom “Bitter”. Ná sy met hom gesels het, kan sy nie help om te wonder hoekom nie.
Nes Daniels verby die Branderjaers skuur, haak hul oë met syne. Louw mik reguit vir Verfkwas, maar Daniels ruk hom tot stilstand. Vir ’n oomblik vries die quad soos hulle daar staan, asof die skool asem ophou vir ’n fight … tot Louw sy skouer losruk. Daniels staar Louw agterna tot hy onder Verfkwas se skadu inbeweeg, asof dit verbode gebied is, maar dan verdwyn Daniels by die skoolgebou in. Asof niks gebeur het nie. Deidre breek haar kous se rafel af.
Die Branderjaers is die onaantasbare elite van Stormbaai. Wat kan Daniels moontlik so vyandig teenoor hulle maak? Deidre-hulle is nie aanhangers nie. Pieter is die antitesis van ’n Jaer, maar niemand haat hulle só openlik nie.
“Wat’s Daniels se issue met die Jaers?” vra Deidre vinnig.
Pieter vries, hand vol springmielies halfpad na sy mond. Hulle praat nie met Bella oor haar ou en hoe potensieel skrikwekkend hy voorkom nie – dis ’n ongesproke reël.
Bella steek ’n los sliert hare by haar oor vas voor sy haar kop skud. “Girl, jy’s besig om op droë grond vis te vang. Voel vir my hulle soek altyd rede om mekaar nie te laaik nie. Dink dit het iets met Palmer te doen.”
Deidre loer na die Jaer op die skaatsplank. “Ben Palmer?”
“Ja.” Bella se bruin oë vind hom in die quad. “Martin wil nie daaroor praat nie, maar … het julle geweet hy’t ’n sussie?”
“Daniels?” vra Pieter tussendeur sy kouery.
“Nee, Ben.” Bella kyk weer na die quad voor sy na haar vriende draai. “Sy’s nog in Breekwater. Ek dink … ek meen, met Martin se attitude … ek dink dit het iets met die girl en haar broer te doen. Hoekom hulle almal mekaar nie laaik nie, meen ek.”
“Hulle is lojaal.” Mieke haal ’n skouer op. Selfs sy het nou opgekyk om die seuns se gespanne lywe te bestudeer. “Is daai Erich?”
Pieter kreun. As Mieke ogies maak vir Erich Uys gaan Pieter Volstee tien teen een moet matchmake in registerklas.
“Hoe weet jy van die suster, Bells? As dit dan ’n staatsgeheim is.”
Bella se lippe trek in ’n geheimsinnige glimlag. “Hallo? Daar’s perks aan die Inkvis.”
“Asseblief, moenie probeer om die skoolkoerant cool te laat klink nie,” lag Mieke. “Ek gaan jou nie kan ernstig opvat nie.”
“Hei!” Pieter skiet haar knie met sy middelvinger en duim. “Sommige van ons hou van buitemuurse goed, oukei?”
“Ja, ja, meneer Hoofseun.”
“Toekomstige hoofseun,” mompel Pieter. “As die Albertyns nie ’n astro skenk en hulle dit eerder vir Malherbe gee nie.”
Deidre sug kliphard. As dit nou weer in ’n debat oor die Branderjaers as kompetisie vir leierskapsposisies ontaard, hoop sy die klok lui gou. Mieke skud die Vogue uit en hou dit voor haar gesig, voor Pieter weer kan begin mor.
“Ek