Piketty i co dalej?. Отсутствует

---

Скачать книгу

---

chodzi o kwestie poruszane w Kapitale w XXI wieku, właściwą miarą elastyczności jest elastyczność w długim okresie. Jednym z rozwiązań tego problemu jest wydzielenie długoterminowej zmienności cen czynnika produkcji; Chirinko i Mallick analizują na przykład długoterminową zmienność ceny wypożyczenia kapitału z wykorzystaniem danych panelowych na temat branż przemysłu amerykańskiego86. Ich szacunki elastyczności w długim okresie okazują się znacznie wyższe niż dla krótszych okresów, nadal jednak mieszczą się w przedziale 0,40–0,65.

      Najważniejszym wyjątkiem w najnowszych pracach naukowych, jeśli chodzi o szacowanie elastyczności substytucyjności kapitału i pracy na poziomie poniżej 1, jest tekst Karabarbounisa i Neimana87. Zagregowaną elastyczność szacują oni na 1,25, posługując się zmiennością stopy wzrostu cen kapitału w różnych krajach. Głównym atutem tego podejścia jest fakt, że analiza wariacji na podstawie danych z różnych krajów pomaga oszacować elastyczność w długim okresie. Strategia ta wiąże się jednak z przyjęciem założenia, że stanowiąca punkt odniesienia zmiana A^K jest we wszystkich krajach taka sama, albo że jest nieskorelowana ze zmianami cen wypożyczenia kapitału. Oznacza to, że te szacunki mają problem z identyfikacją podobny do tego, który występował w przypadku wcześniej przytaczanych prac naukowych, w których założono neutralność zmiany technologicznej. Co więcej, Mutreja, Ravikumar i Sposi podkreślają, że większość krajów importuje niemal wszystkie posiadane przez siebie dobra kapitałowe, a to oznacza, że duża część zmienności cen tych dóbr w czasie może wynikać z różnic w liberalizacji handlu międzynarodowego w poszczególnych państwach88. Trzeba mieć również świadomość, że zmiany trendów handlowych oraz ograniczeń handlowych mogą mieć wpływ na udział dochodów z kapitału w dochodzie narodowym z wielu innych powodów, nie tylko z powodu cen kapitału, o czym będę jeszcze pisał. Takie zmiany wprowadziłyby do szacunków elastyczności kolejny błąd.

Szacunki mikro

      Jak już wiemy, w danych zagregowanych trudno jest oddzielić zmiany cen czynnika produkcji od skutków postępu technologicznego, nie nakładając uprzednio zdecydowanych ograniczeń na kwestię zmiany technologicznej. Podejście alternatywne zakładałoby wykorzystanie danych z firm i zakładów produkcyjnych, w których zapewne występuje większa zmienność – długookresowa i zewnętrzna – cen czynników produkcji, co ułatwi identyfikację.

      W dwóch przeprowadzonych niedawno badaniach wykorzystano dane mikro do szacowania długoterminowej elastyczności w ujęciu mikro. Chirinko, Fazzari i Meyer identyfikują elastyczność z wykorzystaniem różnic w długoterminowych zmianach cen wypożyczenia kapitału w amerykańskich spółkach giełdowych89. Uwzględniają oni nieneutralną zmianę techniczną na poziomie całych branż, więc ich założeniem identyfikacyjnym jest to, że różnice cen wypożyczenia kapitału na poziomie poszczególnych przedsiębiorstw muszą być niezależne od różnic A^K na tym samym poziomie. Oszacowana przez nich elastyczność wynosi 0,40. Barnes, Price i Barriel wykonują takie same obliczenia na danych z firm brytyjskich i uzyskują taki sam wynik90.

      Ja postanowiłem zidentyfikować elastyczność w odniesieniu do danych na temat różnic w zarobkach w różnych miejscach na terenie Stanów Zjednoczonych. W przypadku tych szacunków lokalne różnice zarobków muszą być niezależne od A^L91. Różnice w poziomie zarobków między różnymi regionami USA utrzymują się w długim okresie, a więc tego rodzaju zmienność powinna pomóc w szacowaniu elastyczności w długim okresie. Posługując się metodą najmniejszych kwadratów oraz instrumentami korzystającymi z danych o zarobkach podczas lokalnych skokowych zmian popytu na pracę, oszacowałem elastyczność substytucyjności na około 0,592.

      W analizie zmian udziału kapitału w dochodzie narodowym w ujęciu łącznym niezbędna jest elastyczność na poziomie makro, a nie na poziomie mikro. Te dwa rodzaje elastyczności mogą się od siebie istotnie różnić, co w swojej słynnej pracy wykazał Houthakker – elastyczność w ujęciu makro uwzględnia bowiem substytucję między producentami oraz substytucję wewnętrzną, w obrębie poszczególnych przedsiębiorstw93. Piketty i Zucman stwierdzają: „Zagregowana elastyczność substytucji σ powinna być tak naprawdę interpretowana jako efekt działania zarówno sił podażowych (producenci zmieniają używane technologie o różnym stopniu wymaganych nakładów kapitałowych), jak i sił popytowych (konsumenci zmieniają dobra i usługi o różnym stopniu wymaganych nakładów kapitałowych)”94.

      Oberfield i Raval opracowują model agregacji, posiłkując się wcześniejszym dorobkiem Sato. Narzędzie to modeluje siły popytu i podaży w taki sposób, aby możliwe było oszacowanie elastyczności w ujęciu makro z wykorzystaniem danych mikro95. Dla uproszczenia w charakterze punktu odniesienia przyjmijmy gospodarkę złożoną z jednej tylko branży, w której firmy maksymalizują zyski w warunkach konkurencji monopolistycznej oraz w warunkach konkurencji ze strony innych rynków czynników produkcji96. Oberfield i Raval wykazują, że w tym przypadku elastyczność substytucyjności pracy i kapitału w ujęciu makro, σ^Makro, stanowi wypukłe połączenie elastyczności substytucyjności pracy i kapitału w ujęciu mikro, σ^Mikro, oraz elastyczności popytu ε, także w ujęciu mikro.

[9]

      W reakcji na zmiany cen czynników produkcji zmiana udziału tych czynników w całej gospodarce obejmuje zarówno substytucyjność w ramach poszczególnych zakładów produkcyjnych, jak i realokację między tymi zakładami. Pierwszy wyraz prawej strony równania [9] to efekt substytucji, odzwierciedlający to, w jaki sposób zakłady produkcyjne zmieniają wzajemny stosunek wykorzystywanych czynników. Wartość ta zależy również od elastyczności w ujęciu mikro, σ^Mikro. Wzrost zarobków będzie powodował, że zakłady będą dążyć do mniejszego korzystania z pracy. Drugi wyraz prawej strony równania to efekt realokacji, odzwierciedlający zmianę rozmiarów zakładów produkcyjnych wynikającą ze zmiany cen czynników produkcji. Gdy rosną zarobki, fabryki o większej kapitałochłonności zyskują względną przewagę kosztową. Konsumenci reagują na wynikające z tego zmiany cen i przesuwają konsumpcję ku dobrom wytwarzanym z większym udziałem kapitału. Tak rozumiany efekt realokacji jest silniejszy, gdy popyt jest bardziej elastyczny, ponieważ wówczas klienci silniej reagują na względną zmianę cen.

      Waga między tymi dwoma elementami, ϕ, jest proporcjonalna do ważonej kosztowo zmienności udziału kapitału i mieści się w przedziale od 0 do 1. Gdy każda fabryka wytwarza produkty z taką samą kapitałochłonnością, ϕ wynosi zero, nie występuje mechanizm realokacji między zakładami produkcyjnymi. Koszty krańcowe poszczególnych zakładów produkcyjnych charakteryzują się symetryczną reakcją na zmiany cen czynników produkcji, więc względne ceny produktów nie ulegają zmianie. Gdyby jednak niektóre fabryki produkowały wyłącznie z wykorzystaniem kapitału, a inne wyłącznie z wykorzystaniem pracy, całość substytucji czynników produkcji miałaby miejsce pomiędzy zakładami produkcyjnymi – ϕ wynosiłaby wówczas 1. Gdy zmienność kapitałochłonności zakładów produkcyjnych jest niewielka, większe znaczenie ma substytucja w obrębie poszczególnych zakładów niż zjawisko realokacji.

      Opisane podejście agregacyjne pozwala wykorzystać szacunki elastyczności w ujęciu mikro do oszacowania elastyczności zagregowanej. Oberfield i Raval postępują

---

Скачать книгу