Czarny świt. Paulina Hendel

      – Nie!!! – wrzasnął Feliks.

      Był zbyt daleko, żeby cokolwiek zrobić. Widział samochód uderzający w Magdę, strzałę, która przeleciała przez swój cel, znikającego władcę zaświatów, Magdę przetaczającą się po masce i dachu auta…

      Zanim jej ciało uderzyło w ziemię, sierpem poderżnął gardło wieszczego, z którym walczył, i zerwał się do biegu. Czarna mgła rozwiała się, a samochód zatrzymał się na betonowej latarni. Feliks był prawie pewien, że słyszał w głowie czyjś śmiech.

      – Nie, nie, nie! – Przypadł do dziewczyny. Miała takie kruche ciało w tym wcieleniu. – Madzia! Słyszysz mnie?!

      Nie mógł znów jej stracić! Nie mógł zawieść kolejny raz.

      – Trafiłam? – wypłynęło z jej ust.

      Podniósł głowę, czarna mgła zniknęła już zupełnie.

      – Chyba nie…

      – Cholera. – Dźwignęła się do pozycji siedzącej. – Czego ryczysz? Przecież żyję.

      Od razu wytarł łzy lejące się po policzkach, a następnie pomógł jej wstać. Zachwiała się, więc przytrzymał ją za ramię.

      – Co za idiota… – zaczęła, aż jej wzrok padł na auto, które uderzyło w latarnię.

      Wyrwała się z uścisku Feliksa i ruszyła gniewnym krokiem w stronę samochodu. Kierowca powoli z niego wysiadał, ale ona mu pomogła zrobić to jeszcze szybciej. Przywaliła mu pięścią w twarz, a potem szarpnęła za poły kurtki na piersiach.

      – Ty kretynie! – krzyknęła. – Wszystko zniszczyłeś!

      – Ja… – zaczął mężczyzna, ale Magda ponownie uniosła pięść.

      – Czekaj! – Feliks złapał ją za nadgarstek.

      – Przepraszam… Mam nadzieję, że nic ci nie jest… – kontynuował kierowca. – To wszystko przez tę mgłę! Nic nie widziałem… a jechałem naprawdę powoli…

      Dziewczyna puściła go i odsunęła się.

      – Trzeba było siedzieć w domu – mruknęła do niego.

      Feliks odetchnął. Może i nie zabili władcy zaświatów, ale jego bratanica przeżyła potrącenie przez samochód i nie zmasakrowała właściciela lokalnej gazety. A to już jest pewien sukces.

      Właściciel lokalnej gazety – olśniło go.

      – Panie Grabelski – odezwał się. – Niech pan wsiada do auta i jedzie do domu – poradził.

      Magda spojrzała najpierw na Feliksa, a potem na mężczyznę.

      – Chwila! – zatrzymała go, łapiąc ponownie za kurtkę. – Pan Grabelski, wydawca „Kuriera Wiatrołomskiego”?

      Facet pokiwał nerwowo głową.

      Feliks złapał Magdę za łokieć, chcąc ją od niego odciągnąć. Nie potrzebowali zatargu z lokalną prasą.

      – Wódka dobra była? – zapytała nagle, rozluźniając się.

      – Co? Ja… nie…

      – Feliks, jaka jest kara za jazdę pod wpływem i potrącenie człowieka? – rzuciła przez ramię, nie odrywając wzroku od mężczyzny.

      – To był tylko jeden drink! – pisnął.

      – Jedziemy na posterunek? Zobaczymy, ile będzie, jak pan dmuchnie. A może badanie krwi?

      – Tylko jeden drink… Ja przepraszam… ale ta mgła…

      W oczach faceta pojawiła się panika. Teraz i Feliks poczuł w jego oddechu lekką woń alkoholu.

      – Masz wszystko nagrane na telefonie? – zagadnęła Magda.

      – Co?

      – No przecież filmowałeś tę dziwną mgłę i na pewno dobrze widać, jak ten pan mnie potrącił – wyjaśniła.

      – Ach, no tak, pewnie.

      Grabelski zaczął się trząść z nerwów.

      – Ja zapłacę. Nie mogę być oskarżony o jazdę po pijaku! Co zrobię, jak zabiorą mi prawko? Przecież dojeżdżam do pracy!

      Ale Magda pokręciła głową z podejrzanym uśmiechem.

      – Nie chcę pieniędzy, ale w ramach zadośćuczynienia potrzebuję przysługi – powiedziała.

      Pokiwał głową z nadzieją, że łatwo się wywinie z sytuacji.

      – Jutro z samego rana wyśle pan najlepszego pismaka, jakiego ma, do księgarni Emilii Wojny.

      – Po co? – zdziwił się.

      – Żeby przeprowadził wywiad na temat ludowych wierzeń i praktyk zabezpieczających przed demonami.

      – Że co?

      – Założycie osobną rubrykę na ciekawostki z dawnych wierzeń…

      – Chyba sobie jaja robisz – burknął.

      – Ostatnio to jest bardzo chodliwy temat – zapewniła. – A jeśli nie, to od razu możemy udać się na policję.

      Mężczyzna szybko przekalkulował ryzyko, po czym skinął głową.

      – Do Emilii Wojny, tak? – zapytał.

      Magda uśmiechnęła się w sposób bardzo przypominający Pierwszego.

      – Tak, ona już będzie wiedziała, co wam powiedzieć – zapewniła.

      ¢

      Jeżeli Anna myślała, że Łapa i jego ranna towarzyszka byli najdziwniejszymi gośćmi, jakich mogła mieć tej nocy, to była w błędzie.

      – Ja naprawdę potrzebuję tego lekarstwa – upierała się starsza kobieta, która o tej porze powinna spać grzecznie we własnym łóżku, a nie szlajać się po mieście.

      – Już mówiłam, że nie mam go, a Waldemar wyjechał – powtórzyła Chruszczyńska.

      – Pani, ale ja nie śpię po nocach! Już z miesiąc będzie! A wiem, że doktor ma bardzo dobre lekarstwo na bezsenność. Moja sąsiadka miała to samo i żaden z tych konowałów z przychodni nie potrafił jej pomóc! A potem jej mąż przyszedł do doktora, nie minęły dwie noce i kobiecina spała jak zabita! I bezsenność już