Schalkie van Wyk Keur 13. Schalkie van Wyk
sê hy met onwrikbare sekerheid.
“Sowaar? Waarom sal ek aan ’n ander man verloof raak as ek jou so onsterflik liefhet?” vra sy geïrriteerd.
Arno blik weer oor sy skouer na Roland wat nog geduldig by die tuinhekkie wag. “As hy aan jou verloof is, waar is jou verloofring?”
“Ons wag tot ons amptelike verlowingspartytjie voordat ek my ring dra. Ek kan nie so kort na my stiefpa se dood …”
“Solank jy nog nie die man se verloofring dra nie, het hy geen aanspraak op jou nie. Maar ek het lank genoeg gepleit. Daar is ander maniere om jou van my gevoel vir jou te oortuig,” sê Arno, sy asemhaling vlak en vinnig, ’n gloed van hartstog in sy oë. Hy los Lelani se hande en gryp haar in sy arms vas, sy lippe reeds soekend na hare.
Lelani ontspan asof sy sy omhelsing verwelkom, skop dan met mening na sy linkermaermerrie en plant ’n vuishou in sy maag. Sy is nouliks bewus van sy pynuitroep, want sy vlug in die tuinpaadjie af en kry Roland aan die arm beet.
“Wat de duiwel…?” begin Roland oorbluf.
“Die duiwel het niks met die hele situasie te doen nie, stommerik! Waarom kon jy my nie kom help nie? Kon jy nie sien wat die mansmens aan my doen nie?” tier sy.
“Jou privaat lewe raak my nie, juffrou Wessels. Om die waarheid te sê niks wat jy doen, kan my raak nie,” antwoord hy stroef.
“Ja, ja, ek weet, maar ek het jou nodig. Dis die bliktrommelvent, Arno Greyvenstein.” Sy hoor voetstappe agter haar en fluister dringend: “Jy is my verloofde, verstaan?”
Sy donker wenkbroue sak valkagtig laag oor sy oë. “Jou wát?”
“Bly stil!” snou sy en slaan haar arms om sy nek. “Ek is so dankbaar jy het betyds opgedaag, my liefste Herklaas. Ek het jou gewaarsku jy moenie te lank wegbly nie, want daar is gewetenlose mans wat glo hulle kan my misbruik noudat ek alleen in die wêreld is,” sê sy melodramaties.
Arno kom ’n paar treë van hulle af tot stilstand en gluur Roland met moord in sy oë aan. “Wie is jy?” vra hy ru.
“Juffrou Wessels se verloofde,” antwoord Roland grimmig en maak die tuinhekkie oop. “Uit, kêrel, of ek smyt jou uit.”
Arno ruk sy kop trots op. “Weet jy met wie jy praat, vent?”
“Nee. Maar dis moontlik omdat ek nie my tyd op onvolwasse seuntjies mors nie. Draf, boetie. En hou aan draf. Want kom wys jy weer jou gesig in Huis Winterrus, sal jy plastiese chirurgie nodig hê.”
Arno kyk na die lang, breedgeskouerde man en byt ’n kwetsende antwoord op sy onderlip vas. Hy het lankal geleer: sy ma se geld kan hom nie teen vreemdelinge beskerm nie. Hy is nie ’n lafaard nie, maar hy sal ’n sot wees om met Lelani se Herklaas handgemeen te raak, besluit hy en stoot die tuinhekkie agter hom toe.
“Ek verloor nie so maklik nie,” sê hy nydig en stap vinnig weg oor die sypaadjie na waar sy luukse sportmotor geparkeer is.
“Hoe lank gaan jy nog om my nek hang, juffrou Wessels?” vra Roland toe Arno se motor met skreeuende bande wegtrek.
“Niks langer as wat nodig is nie,” antwoord sy en los hom vinnig. Sy vryf haar arms wat skielik lam voel en gluur hom misnoeg aan. “As jy nie so lank was nie, sou my tone minstens aan die grond geraak het. Kon jy my nie vashou nie? Dit voel asof my arms uit hulle potjies geruk is.”
“Klim dan volgende keer in ’n boom,” sê hy gevoelloos.
“Wat is jy? ’n Robot met ’n blikbrein?” vra sy wrewelrig.
“Nee. Ek is Herklaas, jou verloofde.”
Spot hy? wonder sy en kyk in sy oë, maar sien nie ’n vonkie lag daar nie. Hy het swart klipoë. Koue oë. “Ek wed jy het ’n hart van klip, van swart graniet, net soos jou oë,” spreek sy haar gedagtes hardop uit.
“Onthou dit dan: klippe het geen gevoel nie.” Hy kyk na die huis. “My tante se motor staan nie meer voor julle deur nie. Het sy tog besluit om terug te kom huis toe?”
“Vanselfsprekend sal sy teruggaan huis toe, maar op die oomblik is sy besig om ’n krat vol porseleinware te pak.”
“Maar … begin hy en klem sy kakebene hard saam. “Toe ek vroeër vandag gebel het, het ek haar uitdruklik laat verstaan dat sy die pakwerk aan die meubelvervoerders moet oorlaat. Sy het ingestem om dit te doen, maar toe sy teen vieruur nog nie tuis was nie, het ek bekommerd geraak. Weet jy of sy probleme met haar motor het, juffrou Wessels?”
“Nee, meneer Stadler. Ek werk nagdiens. Ek het die hele dag geslaap. Maar kom binne. Ek is seker tant Engela sal jou vrae met graagte beantwoord,” versoek Lelani styf en begin aanstap na die voordeur.
Hy volg haar in stilte die huis binne, loop deur die ontvangsportaal en steek in die oopstaande deur van die sitkamer vas. Tant Engela sit op ’n gemakstoel, ’n antieke teepot in haar hande. Sy kyk op toe Lelani die vertrek binnekom en streel waarderend oor die teepot.
“Dis ’n Engelse Derby-Chelsea-teepot uit die agtiende eeu. Besef jy watter kosbare porselein en pottebakkerswerk jou oorlede ma versamel het, Lelani? Jou erfenis van haar is ’n fortuin werd.” Tant Engela beduie na ’n beeldjie wat op die vertoonkas staan. “Soos daardie Dresden of Meissen-groep en …” Sy onderbreek haar sin en frons verward toe sy opmerk dat Lelani haar mond skeef trek en haar oë rol, asof sy na iets wil beduie. “En nou, hartjie? Het jy maagpyn?”
“Nee, tannie, net ’n gewone pyn. Hy staan in die deur,” antwoord Lelani droog.
Tant Engela draai stadig in ’n sittende posisie na die deur, sien Roland staan en frons vererg. “Nes ’n vervlakste hanslam!” sê sy kwasterig. “Wat skort met jou, Roland? Ons het ’n voortreflike kok en talle bediendes. Kan jy nie ’n paar dae lank sonder my hulp oor die weg kom nie?”
“Tannie het my uitdruklik beloof om terug te kom huis toe,” verwyt hy en kom die sitkamer binne.
“En jy het my geglo? Jy kan ook so naïef wees, boet. Ek het op alles ja en amen gesê om van jou ontslae te raak. Ek het nie tyd vir lang telefoongesprekke wanneer ek werk het om te doen nie.”
“Maar is dit nodig?” vra Roland, ingehoue drif in sy stem. “Ek het reeds aanvaar dat ek my ouerhuis met ’n spul vreemdelinge sal moet deel, maar dis seker nie nodig vir tannie om al die inpakwerk te doen nie. As hulle dit nie kan bekostig om vir die trek te betaal nie, sal ek ’n tjek uitskryf.”
“Mag ek maar vir hom sê wat hy met sy tjek kan doen, tannie?” vra Lelani boos.
“Liewer nie, ou kindjie, want ’n mooi dogter soos jy behoort nie te vloek nie.” Tant Engela plaas die teepot versigtig langs haar op ’n tafeltjie neer, strengel haar vingers op haar maag ineen en betrag Roland met ’n moedelose glimlaggie. “Wat het jy nou eintlik hier kom soek, Roland? Is daar nie genoeg werk om jou op Gunterland besig te hou nie?”
Ergernis maak sy bewegings stokkerig, maar hy kom die vertrek binne en plof op die naaste stoel neer. “Ek was bekommerd oor tannie. Toe dit vieruur word en tannie is nog nie tuis nie … Ongelukke gebeur.”
“Dis nou wat ek van jou waardeer, boetie: jy het tog so ’n ou jammerhartjie. Maar aangesien ek perdfris en gesond en kliphard besig is, kan jy in jou motor klim en terugry huis toe,” sê tant Engela met ’n liewe glimlaggie.
“Hoe lank meen tannie om hier te bly?” vra hy grimmig.
“So lank as wat dit nodig is, boet. Ek en Lelani se oorlede ma het saam as jong meisies met die versamel van antieke porselein- en pottebakkersware begin. My ou versamelinkie is nie naastenby so groot soos dié van wyle Amanda nie, maar dis ’n vreugde om elke stuk te hanteer. Sodra alles verpak is, sal Giepie sorg dat die huisraad wat ons nie wil saamneem nie, verkoop word. En daarna sal ons sorg dat die meubelvervoerders die res van die meubels kom oplaai. Ons behoort binne drie of vier dae gereed te wees om na Huis Daeraad toe te gaan.”
“In daardie geval sal ek hier bly en