Raaiselkind. Annelie Botes
dit al duisend maal gesê, Miriam! Loop, ek sal niks vergeet nie.” Skurf van die ongeduldigheid.
Sy los die brandende kersstompie op die tafel en trek haar baadjie aan. By die voorhekkie draai sy om en loop t’rug tot in die kamer. “Jeremia, as die reent nie uitsak nie, moet jy na miss Ingrid toe loop, vanoggend nog. Gooi jou oog oor die jaarts en kyk of alles reg is. Vra vir miss Ingrid of sy regkom.”
Snork deur sy neus. “Jy’s seker kerjaans in jou kop, Miriam! Vir wat moet ek in die koue al die pad soontoe loop?”
“Ek sal vir jou van my godsbotteltjie se geld in die Bybel los. By Esegiël. Maar dan moet jy eers ’n eed vat jy sal na miss Ingrid toe loop.”
“Sit die geld heel voor in die Bybel. Dan sal ek loop.”
Sy lig met die kersvlam, sit die geld by Esegiël in. Ampers ’n kwart van al die botteltjiegeld. Die Here sal haar nie daaroor bestraf nie, want al is dit met ’n ompad langes, weet Hy dis vir miss Ingrid. En vir Boetatjie.
Toe loop sy.
7 “Antwoord my, mevrou Dorfling.”
Sy moes regop aan die slaap geraak het. “Ek kan nie onthou wat jy gevra het nie.”
“Ek vra: wanneer het jy vir die eerste maal vermoed daar is fout met die kind?”
Net een maal vantevore was sy in die dorpshospitaal, die tyd toe haar bors toegetrek het van vlieëspuitgoed. Meer van ’n huis as ’n hospitaal. Besoekure bestaan nie. Loop rond soos sy wil. Teresa en Zettie kom tydig en ontydig in en uit. Gesellig en informeel, die dorpshospitaal.
Daarom het sy lank voor die geboorte al vir Dawid gesê sy gaan soos die ou mense maak en agt dae in die hospitaal bly. In haar hart het sy dit bedoel, want sy wou nie gedurig regstaan met tee vir almal wat Alexander wou bad en optel en droogmaak nie. In die hospitaal sou sy goed kon uitrus. Lees, slaap wanneer sy wou. In die winterson op die hospitaalstoep sit en na die spreeus in die Kaapse kanferfoelie luister.
Maar toe werk die realiteit nie só nie.
Op die oggend van die tweede dag het Alexander begin skree. Onophoudelik en traanloos.
Een oomblik het sy nog in ’n tydskrif geblaai. In die gang was die skoonmaker met die poleerder besig. Iewers het teekoppies gerinkel. Die volgende oomblik het sy haar skoon uit die bed uit geskrik vir die onaardse skree wat die kind gelos het. Toe sy oor die babawiegie buk, was hy rooi in die gesig, sy tong het soos ’n soplepel in sy mondholte gestaan. Hy het sy hande onder die komberse uitgewriemel, wild in die lug gegryp met sy benerige vingertjies. Verwilderd van skrik het sy die klokkie gedruk vir iemand om te kom help. Sê nou hy was besig om te verstik?
“Nee wat,” het die verpleegster gesê nadat sy hom opgetel en sy doek omgeruil het terwyl hy eenstryk deur skree, “hy is seker bang vir die poleerder. Ek sal sê hulle moet dit afsit. Tel hom by jou onder die komberse in. Dalk soek hy warmte.”
Toe sy hom optel en by haar in die bed neerlê, het sy gedink hy gaan hom doodskree. Deur die dun vellagie oor sy slape het ’n ragfyn netwerk van aartjies uitgeswel. Klein soos hy was, het hy sy lyf agteroor getrek, sy nek stokstyf. Heeldag het sy hom gesus en gepaai, tevergeefs. Die verpleegpersoneel het hom probeer stilkry. Ook vrugteloos.
Dit was ’n eienaardige huil. Nie soos sy gewoond was ’n baba huil nie. Iets in sy stem het vir haar gesê hy het nie seer nie; hy is bang. Sy het hom toegedraai en die flenniekombers om sy kop gevou. In ’n beskutte sonhoekie op die hospitaalstoep gaan sit. Haar pinkie in die waterglas gedruk en dit by sy lippies gehou. Hy het dit dorstig afgesuig en sy klaaglied voortgesit. Hoe sy ook probeer het, aan haar bors wou hy nie drink nie.
Ná netbal het Teresa en Zettie met hul fietse daar aangekom, ná ’n kort rukkie onseker rondgetrap en na mekaar begin kyk.
“Hoekom huil hy so baie?” het Zettie gevra.
“Ek weet nie, miskien het hy seer.”
Hulle was skaars tien minute daar, toe vlug hulle voor die deurkliewende klank. Mirna en Lida en Hannah het ingekom, drie vrolike gesigte. Toe verstar in die deuropening vasgesteek.
“Hoe lank huil hy al so?” het Mirna fronsend gevra.
“Heeldag.”
“Goeiste, Ingrid, dis erg. Het Oudokter al na hom kom kyk?”
“Oudokter is vir die dag weg, hy kom eers vanaand terug. Hy sal kom kyk sodra hy kans het, dalk eers môreoggend.”
Staan rond. Niemand kan mekaar hoor nie. Hannah het hom opgetel en op die voetenent gaan sit, hom probeer sus en iets by sy oortjie gesing. Toe skree hy eers. Draai sy kop rond teen Hannah se skouer. Hulle hou dit nie lank uit nie. Moes nog gaan klaarmaak vir ’n vergadering.
Dawid het kom dagsê ná werk. Die dominee en sy vrou met ’n babadagboek. Haar kollegas. Die bankbestuurder se vrou. Niemand kon ’n woord inkry sonder onderbreking nie. Tot sy uit radeloosheid vir die verpleegster gevra het om die babawiegie vir ’n rukkie uit te neem.
“Krampe,” het die suster gesê toe hy laataand steeds skree.
“Maar suster, krampe is tog iets wat kom en gaan, en hy hou dan eenstryk deur aan.”
“Miskien is dit jou melk.”
“Watter melk? Hy het vandag net ’n paar druppels water van my pinkie afgesuig.”
Dwarsdeur die nag. Soms het sy huil oorgegaan in ’n moeë kweelgeluid en het sy geglo hy gaan aan die slaap raak. Dan het sy met haar vingerkop die sweetlaag van sy puisierige wangetjies en bolip afgevee, haar kop laat agteroor sak teen die kussings. Weggedommel. Ingegly in vlak waters van kortstondige rus. Net om maar weer regop te skrik as die geskree van voor af uitbars.
Anders as Teresa en Zettie wat gulsig gedrink en maklik teen haar bors aan die slaap geraak het, het hy aanhou verseg. In dieselfde asem wat hy honger gelyk het, het hy weggebeur, asof hy wou versmoor as sy haar bors naby sy gesig bring. Sy kon nie glo daar is soveel krag in sy klein lyfie nie. Hy wou ook nie uit ’n bottel drink nie. Keer op keer het sy haar pinkie in die glas water gedoop en gebid dat hy nie sou verstik wanneer hy asem optrek vir ’n volgende skree nie. As dit moontlik was, het hy meer deurpriemend geskree terwyl sy hom bad. Homself in ’n boog op sy hakskene en agterkop gespan terwyl sy hom droogmaak.
“Moet jou nie die huilery te veel aantrek nie, Ingrid,” wou Oudokter haar paai terwyl hy die grypende baba ondersoek. “Hoe rustiger jy is, hoe gouer sal hy rustig raak. Jy moet onthou dat die geboorte vir hóm ook ’n skok was. En skok kan hom heeldag laat slaap, óf abnormaal laat huil.”
Maar aan die manier waarop sy tastende vingers die lyfie ondersoek het, die frons op sy voorkop terwyl hy die stetoskoop oral druk, kon sy sien hy soek vir meer as krampe.
“Liewe bliksem, Ingrid, hoekom skree hy so?” het Dawid die middag gevra toe hy ná werk kom inloer. Hy het paniekerig van die een voet na die ander rondgetrap. “Drink hy darem?”
“’n Paar druppels water van my pinkie af, met ’n gesukkel.”
“Kry hy nie dalk koud nie?”
“Met soveel komberse oor hom? En ’n verwarmer in die kamer. Die kamer is al klaar so warm dat die sweet op my uitslaan.”
“Kry hy nie dalk te warm nie?”
“Ek weet nie.”
“Kom ons sit die verwarmer af. Dan tel ek hom op. Dalk kry ék hom stil.”
Dawid kon ook niks uitrig nie en hy is daar weg sonder dat hulle tien sinvolle woorde met mekaar kon praat.
Op die vyfde dag het daar geen besoekers opgedaag nie en die tamheid en melancholie het haar beetgekry. Toe Oudokter op oggendrondtes kom, het sy gevra of sy nie eerder kon huis toe gaan nie. Net so bekommerd as wat sy oor die huilende kind was, net soveel het sy verlang na haar eie kamer en bed en toilet en teepot. Na Miriam. Toe Dawid van die werk af kom, het sy gepak en is hulle met Alexander huis