Historie afektywne i polityki pamięci. Отсутствует

Historie afektywne i polityki pamięci

z emocjami. Wybór wczesnego średniowiecza wydaje się zatem w pełni uzasadniony. Historycy emocji traktowali dotychczas wieki średnie jako jedną epokę emocjonalną. Zamierzam ten pogląd podważyć. Nawet w bardzo krótkim czasie, na przykład od VI do późnego VII stulecia, czyli w okresie, któremu jest poświęcona ta książka, można dostrzec głębokie zmiany w słowniku emocjonalnym i repertuarze dostępnych form ekspresji. Ale dojście do tego wniosku wymaga określeń dużo bardziej skomplikowanych niż „średniowieczny” czy „współczesny”.

Przyjmuję istnienie „wspólnot emocjonalnych”: grup, w których ludzie przestrzegają tych samych norm ekspresji emocjonalnej i cenią – lub potępiają – te same albo bardzo bliskie sobie emocje. W tym samym momencie może istnieć więcej niż jedna wspólnota – zazwyczaj tak się dzieje – i wspólnoty te mogą się zmieniać w miarę upływu czasu. Niektóre wyróżniają się na tle innych, by z czasem zdominować całkowicie nasze źródła, po czym ich rola słabnie. Inne są przed nami prawie zupełnie ukryte, lecz możemy postulować ich istnienie i dostrzegać poprzez wpływ, który wywarły na bardziej widoczne dla nas grupy. W książce tej śledzę kilka wspólnot emocjonalnych i nieraz pokazuję, jak jedna zastąpiła drugą, przynajmniej pod względem produkcji źródeł pisanych. Nie twierdzę, że znalazłam wszystkie wspólnoty emocjonalne nawet tylko z VI czy VII wieku. Gdyby uzupełnić tytuł tej książki o jakieś dodatkowe określenie, to brzmiałby on Niektóre

Конец ознакомительного фрагмента.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.

1

Aleksander and Alicja Hertz Annual Memorial Lecture History & Remembrance, 12 listopada 2008 r., Fundacja Judaica, Centrum Kultury Żydowskiej, Kraków.

2

Chodzi o Menachema Begina, który wziął udział w zamachu na hotel King David (26 lipca 1946 roku).

3

G. Deleuze, Różnica i powtórzenie, tłum. B. Banasiak, K. Matuszewski, Wydawnictwo KR, Warszawa 1997, s. 312 (przyp. tłum.).

4

Tamże, s. 313.

5

H. Bergson, Matière et mémoire (1896), Paris 1997, s. 29.

6

G. Deleuze, F. Guattari, Co to jest filozofia?, tłum. P. Pieniążek, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2000, s. 180.

7

Y. Hendeles, Anmerkungen zur Ausstellung/Notes on the Exhibition, w: Partners, red. C. Dercon, T. Weski, Haus des Kunst and Verlag der Buchhandlung Walter König, Munich, Cologne 2003, s. 187–229.

8

K. Silverman, The Threshold of the Visible World, Routledge, New York 1996, s. 163, 164, 167.

9

Tamże, s. 157.

10

Tamże, s. 183.

11

G. Deleuze, Kino. 1. Obraz-ruch. 2. Obraz-czas, tłum. J. Margański, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2008, s. 111.

12

Zob. M.B.N. Hansen, Affect as Medium, or the Digital-Facial-Images, „Journal of Visual Culture” 2003, 2, s. 205–228. Doskonałe objaśnienie obrazu-uczucia, zob. P. Pisters, The Matrix of Visual Culture: Working with Deleuze in Film Theory, Stanford University Press, Stanford 2003, s. 66–71, i P. Marrati, Gilles Deleuze: Cinéma et philosophie, PUF, Paris 2003, s. 46–52. Świetne, pogłębione studium na temat książek Deleuze’a poświęconych kinu, do którego oba te teksty się odnoszą, stanowi praca D.N. Rodowicka Gilles Deleuze’s Time Machine, Duke University Press, Durham 1997.

13

K. Silverman, World Spectator, Stanford 2000, s. 29.

14

Pierwsze byłoby to, co Silverman ujmuje gdzie indziej jako „idiopatyczną identyfikację, formę psychicznego kanibalizmu” (1996). Ostatnie zaś to obiekt wykluczenia dla Brechta (1964). Krytyczna dyskusja Brechta, zob. Adorno (2003, s. 240–58).

15

K. Silverman, World Spectator, s. 55.

16

M. Heidegger, Bycie i czas, tłum. B. Baran, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994, s. 196. Zacytowane w: K. Silverman, World Spectator, s. 60.

17

C. Altieri, The Particulars of Rapture: An Aesthetics of the Affect, Cornell University Press, Ithaca 2003, s. 47. Definicja jest znacząco negatywna, ponieważ książka, w której się znajduje, została w całości poświęcona promowaniu afektów jako estetyki.

18

Tamże, s. 47.

19

Tamże, s. 48.

20

K. Silverman, All Things Shining, w: Loss, ed. D.L. Eng, D. Kazanjian, University of California Press, Berkeley 2003, s. 232–242 (235; podkreślenie dodane). Pierwsza część tego cytatu parafrazuje Heideggerowską „filozofię śmiertelności” (określenie Silverman, s. 341) z Bycia i czasu (s. 261–270). Silverman wyjaśnia konotacje niemieckiego Stimmung, które oznacza zarówno „nastrój”, jak i „nastrojowość”, w tym również w sensie muzycznym. Ważna dla filozofii bycia w świecie, co ma istotne znaczenie także w The House, jest Heideggerowska charakterystyka nastroju jako nastrojowości Dasein do czegoś innego. W przypadku instalacji Ahtila wystawia na scenie nastrój, przedstawia jego możliwość, ale go nie reprezentuje.

21

Zob. F. Jameson, Postmodernizm i społeczeństwo konsumpcyjne, tłum. P. Czapliński, w: Postmodernizm. Antologia przekładów, red. R. Nycz, Wydawnictwo Baran i Suszczyński, Kraków 1998.

22

D. Kuspit, Koniec sztuki, tłum. J. Borowski, Narodowe Centrum Kultury i Muzeum Narodowe w Gdańsku, Gdańsk 2006, s. 43.

23

Tamże,

Скачать книгу