Wigilia pełna duchów. Отсутствует
spływające po bladych teraz policzkach, a jej wielkie czarne oczy lśniły w świetle księżyca perlistymi kroplami.
– Ja też cię kocham, George’u – wyszeptała. – Kocham cię, kocham bardziej, niż to mogę wyrazić, kocham wielką, głęboką miłością, większą, niż kobieta mogłaby kiedykolwiek kochać mężczyznę. Gdyby tak nie było, nie byłabym teraz tutaj. Ale obecnie nic ci więcej nie mogę powiedzieć i pozostaje ci tylko obdarzyć mnie zaufaniem. Ponadto muszę cię uprzedzić, że co tydzień będziemy musieli się rozstawać na trzydzieści sześć godzin – od wieczora każdej soboty do południa w poniedziałek. Poza tym obowiązuje cię zakaz zadawania mi pytań, dokąd chodzę albo co robię. Być może pewnego dnia stracisz mnie na zawsze… Jeśli zniesiesz takie warunki – jeżeli zdasz tak trudny test, to udowodnisz swą wielką miłość, a w nagrodę za poświęcenie i przyjęcie moich warunków może uda nam się przeżyć w szczęściu rok lub dwa – jednak ostrzegam cię i uprzedzam, nie możemy się spodziewać niczego więcej. Nie podejmuj żadnej decyzji. Spotkamy się jutro i wtedy powiesz mi, co postanowiłeś. Jeszcze słówko: jeżeli uważasz, że narzucone przeze mnie warunki są zbyt ciężkie i nie będziesz w stanie ich spełnić, ani też uniknąć ich spełnienia, to dla mnie byłoby zbyt bolesne nakłaniać cię, byś się do nich zastosował, a ustąpić nie mogę. Ponadto mogę ci coś powiedzieć – chociaż nie pamiętasz, kiedy i gdzie to było, jednak myśmy się już wcześniej spotkali, co więcej, będę musiała złożyć wielką ofiarę, by móc się z tobą znowu spotkać. Teraz zaś pocałuj mnie i cieszmy się dzisiejszym szczęściem naszej miłości, a sprawę twojej ostatecznej decyzji dotyczącej przyszłości pozostawmy do jutra.
Objąłem ją w milczeniu po raz drugi i wtedy poczułem jeszcze większą siłę niż przedtem, tak jakbyśmy byli jednym sercem i duszą. I jakoś wiedziałem też, że tej nocy nie pierwszy raz kocham ją całą duszą, chociaż kryjące się za tym piękno ciała było dla mnie czymś nowym.
Przybyłem z Evelyn do Richmond krótko po świcie i po wypiciu kawy w obwoźnym straganie, w radosnej atmosferze w tłumie robotników, wsiedliśmy do pierwszego pociągu do Londynu. Moja towarzyszka wysiadła na stacji South Kensington, mówiąc, że mieszka niedaleko. Nie powiedziała gdzie, a ja nie pytałem. Rozstając się, przyrzekła spotkać się ze mną w tym samym miejscu późnym popołudniem, aby się dowiedzieć, jaka jest moja decyzja. Lecz błagała mnie, żebym zrobił jej przyjemność i położył się spać na godzinę, dwie, zanim zacznę się nad tym zastanawiać; przysięgałem, że nie czuję się senny, ale ta pełna wdzięku dziewczyna rzekła z uśmiechem:
– Wobec tego będę musiała na ciebie wpłynąć czarami, żebyś zasnął, mój panie – pochyliła się i ucałowała moje oczy. – A teraz do zobaczenia, kochany. – I dodała: – Idź zaraz do domu i śnij o mnie.
Gdy odeszła, natychmiast poczułem się senny i po dotarciu do domu spałem zdrowym, pokrzepiającym snem aż do południa. Po południu znowu się z nią spotkałem; w ładnej letniej sukience wyglądała nawet piękniej niż wczoraj. Kiedy się spotkaliśmy, spojrzała na mnie pytająco.
– Przyjmuję twoje warunki – oznajmiłem – akceptuję je w pełni i bez zastrzeżeń.
Chwyciła i ścisnęła moją rękę z wdzięcznością, podczas gdy jej twarz promieniała takim zadowoleniem, że moje szczęście było wprost trudne do wyrażenia słowami.
– Zatem skoro zostało to już ustalone – oświadczyła Evelyn – możemy jutro, w środę, wziąć ślub – seans odbył się w poniedziałek nocą – a to daje nam całe trzy dni przed czasem, w którym opuszczę cię po raz pierwszy. – Westchnęła. – Boję się, mój kochany, że te moje nieobecności będę rozdzierały ci serce, ale nie narzekajmy, tylko pamiętajmy, że odkąd nie ma na świecie całkowicie czystego szczęścia, musimy uczynić wszystko, żeby nasze było najpiękniejsze, póki trwa. W związku z tym nie traćmy czasu. Możesz uzyskać dla mnie specjalne zezwolenie na ślub, na nazwisko Ellen Montgomery, i ślub możemy wziąć w St. Paul Knightsbridge, jako że mieszkasz w tej parafii.
Tuż obok stał mój dom. Był za duży dla jednej osoby, ale dobry dla dwojga. Uzgodniliśmy, że wyślę depeszę do Smithów i zaproszę ich na ślub – a także poproszę, aby pan Smith poprowadził do ołtarza pannę młodą. Byli tym zaskoczeni, jednak bardzo interesowała ich panna Evelyn i podejrzewali jakąś związaną z nią tajemnicę, zatem chętnie przystali na nasze propozycje. Na drużbę poprosiłem przyjaciela z Klubu, a obie panny Smith zostały druhnami panny młodej – i w sposób formalny zostaliśmy mężem i żoną. Po tym cichym ślubie w wesołej atmosferze spożyliśmy wyśmienite śniadanie w hotelu Albemarle, gdzie postanowiliśmy spędzić trzydniowy „miesiąc miodowy”. I chyba nigdy nie trafiło się żadnym świeżo poślubionym małżonkom na tym świecie spędzić tych trzech dni w większym szczęściu niż mnie z żoną w komfortowym miejscu w centrum Londynu. Przed ślubem myślałem, że jest czarująca, a po ślubie znalazłem w niej anioła i to nie anioła mdłego, bezbarwnego, bez charakteru. Nie, była to najbardziej bystra, najszczęśliwsza i najbardziej espiègle2 dziewczyna; i jak już nadmieniłem, nie miałem jeszcze do czynienia z tak wszechstronnym umysłem, o takim zasobie wiadomości.
W sobotę wieczór, gdy zbliżał się czas naszego pierwszego rozstania, wyszliśmy z Albemarle i poszliśmy razem wzdłuż Piccadilly. Zostawiła mnie przy moim starym domu, a potem, po długim i czułym uścisku, odjechała dorożką w kierunku jakiegoś niejasnego adresu w okolicy South Kensington.
Wróciła do mnie w poniedziałek o dwunastej w południe; spotkaliśmy się z radością i od tego momentu rozpoczęło się nasze małżeńskie życie. Te przymusowe rozstania sprawiły, że nasze powtórne spotkania stawały się coraz szczęśliwsze, a z czasem nabrały cech niebiańskich rozkoszy. Trzymałem się starannie moich zobowiązań i nigdy nie sprawiałem żonie kłopotów podczas jej cotygodniowych nieobecności, chociaż muszę przyznać, że moja ciekawość co do przyczyny tych rozstań rosła. Jednak pewnego razu – tu muszę się przyznać do winy – mając nadzieję opóźnienia rozstania, zastosowałem pewną sztuczkę. Cofnąłem wszystkie zegary – a nawet jej zegarek – o pół godziny. Jednak ku memu zaskoczeniu nie wpłynęło to na zmianę stałego czasu jej odejścia. Patrząc tej sobotniej nocy na zegar w salonie, zobaczyła, że wskazuje 23.15 zamiast rzeczywistej godziny 23.45. Wtedy po prostu zauważyła:
– Och, ten zegar spóźnia się pół godziny, a ja muszę już iść.
Potem spojrzała na swój zegarek i stwierdziła to samo. Mijając mnie z uśmiechem, pocałowała mnie i rzekła:
– Głuptasie, próbowałeś, ale, niestety, nie udało się. Dlatego że ja sama, bez zegara, dobrze wiem, kiedy muszę odejść.
Czułem się zawstydzony i później nigdy już nie próbowałem podobnych oszustw.
W końcu nadszedł czas, aby moja ukochana żona została matką. Stawałem się coraz bardziej zaniepokojony jej zachowaniem – nie miał on wpływu na cotygodniowe rozstania. Mijały miesiące, a ona cały czas wychodziła o tej samej porze.
Niedzielami czułem się bardzo samotny w czasie jej nieobecności i nie wiedziałem, co ze sobą robić. Pewnej niedzieli po południu udałem się na samotny spacer do Ogrodów Kensington. Spacerując markotnie, skręciłem za jakieś krzaki i nagle natknąłem się na starego jegomościa siedzącego na ławce w towarzystwie młodej kobiety. Byłem zdumiony, rozpoznawszy w tej kobiecie moją żonę, a moje zdumienie potęgował fakt, iż z własnej woli stwierdziła, że opuszczając mnie, nigdy nie zostaje w mieście, zawsze wyjeżdża daleko za miasto. Oczywiście natychmiast podszedłem do niej. Zauważyłem, że jest bardzo blada i płacze. Gdy się zbliżyłem, usłyszałem,