Blask. Margaret Mazzantini

      Wuj udzielał mi rad na temat mojej przyszłości.

      – Jeśli przynoszą mi brzydką kopię, jestem zdolny do tego, by rozwalić im ją na głowie! Ale jeśli kopia tak bardzo przypomina oryginał, że potrafi mnie zwieść, wtedy uznaję ją za wybitną. I nic mnie nie obchodzi jej proweniencja! Jestem gotów stwierdzić, że tak, to jest Vermeer…

      W letnie wieczory siadałem obok niego na tarasie, przed jego gabinetem, a ptaki jak szalone latały po niebie pełnym czerwonych obłoków. Czy powinien zostać wybitnym fałszerzem? Czy taki był sens jego sugestii?

      – Guido, wszystko na świecie jest kopią czegoś. Nie można wymyślić już nic nowego. Najlepiej, jak potrafisz, skopiuj takie życie, które cię zadowoli.

      – A potwierdzisz, że jest autentyczne?

      – Oczywiście, własnym podpisem. Fałszywym.

      – I nie będziesz czuł się winny oszustwa?

      – W żadnym razie.

      Śmiał się głosem cynicznym i przenikliwym jak jego umysł, który jednak sprawiał wrażenie, że zmierza w stronę czarnej dziury, w której nic już się nie porusza.

      – Widzisz te ptaki, jak latają? To też jest oszustwo.

      Costantino znalazł dziewczynę. Rossanę, która pojawiła się znikąd, ze szkoły pedagogicznej, z innej dzielnicy. Widziałem, jak wracają wieczorem, przechodzą przez podwórko, trzymają się za ręce. Nie była ani brzydka, ani ładna. Z pewnością nie miała w sobie nic z mężczyzny. Kształtna, o rozmarzonym spojrzeniu, z tych, co to idą powoli, jakby hamował je jakiś tajemniczy ciężar. Costantino przystawał i czekał, zapalał światło na klatce i razem schodzili do niego. Tam, skąd dochodziły odgłosy telewizora i gruchanie gołębi przesiadujących w nocy między kratami.

      Wchodzą do mieszkania. Dziewczyna Costantina wita się z matką, wącha kolację, żartuje z siostrą, całuje w policzek dozorcę, traktuje go jak teścia, którego trzeba ująć minkami, młodymi pachami i ciałem. Chce podarować mu dreszcz podniecenia. Bo młode kobiety lubią czarować starszych mężczyzn, dla których kiedyś staną się pielęgniarkami. W dzień, kiedy wszystko trafi w ich ręce, opieka i złość, i staną się niezbędne dla rodziny, do której teraz dopiero zaglądają. Rossanie podoba się myśl, że świat kołem się toczy, że starzy ustępują miejsca młodym, że łóżka umarłych są czyszczone i przekazywane nowym kochankom. Tak jest od zawsze i ona ze spokojem spogląda w przyszłość. Kiedy wychodzą w sobotę, przystaje przed wystawami z meblami drugiego gatunku, z drobiazgami. Costantino też musi stanąć, patrzeć razem z nią. Nie wie, że jeśli sprawy zajdą dalej, będzie miał dom pełen bezużytecznych bibelotów, i że najprawdopodobniej również jego życie wyda mu się bezużyteczne jak cała reszta. Na razie jednak są razem od niedawna i ona już jest przez wszystkich mile widziana. Mieszka na przedmieściach, przed via Tuscolana, po papierosie żuje gumę, jej matka jest pielęgniarką w szpitalu Santo Spirito. Tam się poznali, na szpitalnym korytarzu, pijąc kawę z plastikowych kubków: Rossana czekała na matkę, aż skończy dyżur, Costantino odwiedził ojca, którego operowano na kamienie. Teraz traktowana jest jak jeden z domowników. Siadają do stołu, wszyscy jedzą przy starej ceracie w kwiaty. Potem wspólnie oglądają Portobello3. Ojciec wypala ostatniego papierosa, siostra siedzi w piżamie i kapciach ze skaju, z oczami i wąsami kota. Rossana opiera głowę na ramieniu przyszłego męża, patrzy na jego ciało, na dżinsy, na ręce, na koszulkę, spod której wyłania się kawałek skóry. Jest dumna ze swojego mężczyzny.